Julian May - Het veelkleurig land

Hij verbrak de verbinding en zat in de openbare telecel, een antropoloog van middelbare leeftijd en enige bekendheid, met een vriendelijk gezicht, nogal conservatief gekleed, in zijn hand een tas vol met paperassen bestemd voor de Vijftiende Galaktische Conferentie over Cultuurtheorie. Twee Simbiari, die met hetzelfde schip waren aangekomen, wachtten een paar minuten geduldig en klopten toen op de deur waarbij ze kleine groene vegen op het raam achterlieten. ... blijft zij mijn lief...

Bryan Grenfell stak een verontschuldigende hand omhoog naar de Simbiari en keerde terug naar het scherm. Hij toetste infor­matie in.

‘Over welke stad, alstublieft?’ ‘Lyon,’ zei hij.

... tot aan mijn stervensdag ...

Bryan deed zijn papieren op de post voor het CAS en pikte zijn eigen wagen op in Londen. Hij had zijn onderzoek makkelijk thuis kunnen doen, maar hij vertrok diezelfde namiddag nog naar Frankrijk. Hij installeerde zich in Galaxie-Lyon, bestelde een maaltijd van gegrilde kreeft, sinaasappel-soufflé en Chablis en dook onmiddellijk in de literatuur.

De bibliotheekeenheid in zijn kamer produceerde een depressief makend lange lijst van artikelen, boeken en theses over de tijdpoort van Guderian. Hij dacht er even over om al de teksten die voorkwamen onder de hoofden Fysica en Paleobiologie maar over te slaan en zich enkel te concentreren op Psychoanalogie en Psychosociologie, maar dat leek hem tegenover haar niet hele­maal eerlijk. Dus stak hij zijn kaart in het machineslot en bestelde de hele verzameling. De machine spoog genoeg mate­riaal uit om de grote hotelkamer zes keer mee te bedekken. Hij begon dat methodisch te sorteren en ging daarna aan het werk. Soms gebruikte hij de projector, soms zat hij te lezen en de meest vervelende brokken nam hij in zich op terwijl hij sliep. Drie dagen later zond hij de boeken terug. Hij rekende af in het hotel, riep zijn wagen op en ging naar het dak om erop te wachten. Al het materiaal dat hij de laatste dagen in zich had opgenomen, klotste daar rond zonder vorm of structuur. Hij wist dat hij onbe­wust het hele onderwerp en wat eraan vastzat, verwierp, maar die wetenschap hielp hem weinig.

Gebroken harten herstelden zich weer en herinneringen aan ver­loren liefdes vervaagden, zelfs dit vreemde gevoel van liefde dat hij nooit eerder zo had gekend. Hij wist dat dit waar moest zijn. Een weloverwogen oordeel, zorgvuldige beschouwing van de fei­ten die hij had verzameld en doodgewoon gezond verstand ver­telden hem wat hij diende te doen. Wat verstandig zou zijn. Oh, Mercy. Oh, mijn lief. Het verst verwijderde deel van de kosmos is dichterbij dan jij, die ik slechts éénmaal zag. En toch. En toch.

Alleen Georgina had er spijt van dat Stein wegging. Ze waren samen op zijn laatste dag in Lissabon glorieus dronken geweest en ze had gezegd: ‘Hoe zou jij het vinden om het in een vulkaan te doen?’ Hij had vertederd wat gemompeld dat ze een mesjokke dik wijf was, maar ze gaf hem de verzekering dat ze een vent kende die om menslievende redenen de andere kant op zou kij­ken wanneer ze een dieptedriller voor onderzoek uit Messina haalden, waar een tunnel was die rechtstreeks toegang gaf tot de hoofdkamer in de Stromboli.

Wat donderde het ook. Ze vlogen erheen en die vent liet hen inderdaad hun gang gaan. Het kostte wel het een en ander, maar wat zou dat? Het was een kosmische ervaring daar beneden, te midden van de hitsige lava en de gekleurde gasbellen die lang­zaam voor het observatieraam opborrelden als een zootje kwal­len in een schaal vol oplichtende tomatensoep. In de treurnis na de coïtus had hij liggen kreunen. ‘Oh, Georgina, ga met me mee.’

Ze rolde over de vloer van de cabine naar hem toe; haar witte vlees werd vuurrood en daarna zwart door de uitstraling van buiten en daar gaf ze de huilende reus alle moederliefde die haar meloengrote borsten konden missen.

‘Steinie, liefje. Ik heb drie prachtige kinderen en met mijn genen kan ik er nog eens drie krijgen als ik dat wil. Ik ben zo gelukkig als een mossel bij hoogwater zolang ik bij mijn kinderen ben en af en toe een of andere kerel in bed kan krijgen die niet bang is dat ik hem levend zal opvreten. Steinie, wat zou ik daar in Bal­lingschap moeten? Dit is mijn wereld. We gaan drie miljoen kanten tegelijk op. In ieder uithoekje van de kosmos zie je ons van de Aarde verschijnen en ons vermenigvuldigen. Je ziet onze soort zich voor je eigen ogen tot iets fantastisch ontwikkelen!

Weet je dat één van mijn eigen kinderen meta aan het worden is?

Overal gebeurt van alles. De menselijke biologie is zich voor het eerst langs culturele lijnen aan het ontwikkelen en ik zou het voor geen goud willen missen. Om de dooie dood niet.’

Hij maakte zich los en wreef de tranen uit zijn ogen, de pest in over zichzelf. ‘Dan moet je maar hopen dat ik daarnet niks in jouw tomatenveldje heb achtergelaten, want mijn genen zullen zich wel niet met de jouwe kunnen meten.’

Ze nam zijn gezicht in beide handen en kuste hem. ‘Ik begrijp waarom je moet gaan, Blauwoog. Ik heb je PS-profïel gezien. De kronkels daar hebben niks te maken met je erfelijkheid, geloof mij maar. Een ander soort opvoeding toen je klein was en je zou het verdomd goed hebben gedaan, jochie.’

‘Een beest. Hij noemde me een moordlustig rotbeest,’ fluisterde Stein.

Ze wiegde hem in haar armen heen en weer. ‘Het heeft hem ontzettend pijn gedaan toen ze stierf en hij kon niet weten dat jij begreep wat hij allemaal zei. Probeer hem te vergeven, Steinie. Probeer jezelf te vergeven.’

De dieptetriller begon gewelddadig heen en weer te schudden toen massieve erupties gas uit de darmen van de Stromboli omhoogkwamen. Ze besloten dat ze als de bliksem moesten maken dat ze hier wegkwamen voor de hitteschilden het bega­ven. Ze vonden een weg uit die ruimten vol lava via een onderwa­terdoorgang. Toen ze ten slotte op de bodem van de zee, weste­lijk van het eiland bovenkwamen, weerklonk de hele romp met de geluiden van vallende rotsblokken. Ze rezen naar het opper­vlak en kwamen terecht in een nacht boordevol melodrama. De Stromboli was weer ontwaakt en scheet rode en gele vuurballen en gloeiende brokken lava omhoog die als raketten prachtige bogen beschreven voor ze in zee terechtkwamen en uitdoofden. ‘Heilige voetzoeker,’ zei Georgina, ‘hebben wij dat gedaan?’ Stein keek haar uilig aan terwijl de machine op de stomende rotsen lag te rollen. ‘Zullen we dat nog eens onder het vasteland proberen?’ vroeg hij, terwijl hij zijn armen naar haar uitstak.

Richard Voorhees nam de ondergrondse expres van Unst over Parijs naar Lyon, en huurde daar van Hertz een wagen voor het laatste stukje van de reis. Zijn eerste idee om zich etend en drin­kend en neukend een weg door Europa te banen en dan van een Alp te springen, had zich een beetje gewijzigd toen een medepassagier op het lijnschip van Assawompset toevallig begon te pra­ten over dat eigenaardige aardse fenomeen dat Ballingschap werd genoemd.

Dat, wist Richard direct, was precies wat hij nodig had. Een nieuwe start op een primitieve wereld vol mensen en zonder regels. Niks dat je lastig viel behalve af en toe een voorbijko­mend prehistorisch monster. Geen groene Lekgriezels, geen dwergachtige Polliwogs, geen vieze Gi en geen loerende Krondaku die je het gevoel gaven dat al je nachtmerries net werkelijk­heid waren geworden. En vooral geen Lylmik. Hij begon wat te organiseren zodra hij de luchthaven had verla­ten en bij een telecel kon komen. De meeste kandidaten voor Ballingschap meldden zich maanden van tevoren aan via hun PS-raadslieden en onderwierpen zich aan al de noodzakelijke tests nog voor ze weggingen. Maar Voorhees, die oude vracht­vaarder, wist dat er wegen moesten zijn om de zaak te bespoedi­gen. Het magische sleutelwoord was op zijn weg gekomen via een grote zakelijke onderneming op Aarde voor wie hij minder dan een jaar geleden een delicaat zaakje had vervoerd. Het kwam allebei goed uit wanneer de vroegere ruimtevaarder zo snel mogelijk het hier en nu via de enige uitgang zou verlaten. Dus kwamen er nauwelijks vreemde toeren aan te pas om de firma al haar relaties te laten gebruiken om de mensen in de herberg ervan te overtuigen dat Richard de verplichte tests rechtstreeks op de luchthaven kon ondergaan om vandaaruit naar het vertrekpunt te gaan.