Walter Williams - Wojna

Po trzeciej wirtualnej katastrofie, Sula zwołała konferencję z Hazem i ośmioma innymi kapitanami. Konwersacja toczyła się prawie normalnie, gdyż Flota Ortodoksyjna krążąca wokół Shaamah mijała właśnie „Sivettę” z szybkością kilka razy wyższą niż szybkość jachtu.

Sula przywiesiła swoje odznaczenia, aby przypomnieć podwładnym, że już wygrywała bitwy i zabijała Naksydów. Wykorzystała osprzęt wirtualnej rzeczywistości, by jednocześnie patrzeć na twarze wszystkich oficerów: kazała im ustawić twarze w rzędach trzy na trzy, w porządku starszeństwa, każdy zaetykietowany nazwiskiem i nazwą statku, aby ich nie mylić. Zatroskana mina szpeciła przystojną twarz Haza. Może myślał, że będą go winić za trzy klęski pod rząd.

— Milordowie — zaczęła. — Przekonaliście się, co może się zdarzyć, jeśli przeciwko standardowym szykom Floty zostanie zastosowana niekonwencjonalna taktyka. Chcę wam postawić następujące pytanie: czy wolicie być po stronie zwycięzców, czy po tej drugiej?

Odpowiedź nadeszła z półsekundowym opóźnieniem.

— Oczywiście, milady, że pragniemy zwycięstwa. To odezwał się jeden z kapitanów — Torminel.

— Czy wszyscy się z tym zgadzają? — zapytała Sula. Wszyscy wymruczeli potwierdzenie.

— Eskadra może przeprowadzić oparte na tej taktyce eksperymenty — oznajmiła Sula. — Ale nie chcę, by ktokolwiek czuł, że coś wam narzucam, i nie chcę mieć do czynienia z niezadowoleniem z tego czy innego powodu. Jeśli mamy przeprowadzić te nowe eksperymenty, chcę, byście wszyscy przyznali, że są one wskazane.

Słuchacze wahali się. Sula pomyślała, że niektórzy przyzwyczajeni do wydawania lub wykonywania rozkazów, nie znaleźli się jeszcze w sytuacji, gdy proszono ich o wyrażenie własnej opinii. Inni chyba szybko obliczali prawdopodobieństwo, z jakim ich kariera zawodowa skręci teraz na boczny tor.

Po chwili milczenia Haz wyjaśnił całą sytuację.

— Milady, wódz naczelny zakazał ćwiczenia niekonwencjonalnych taktyk.

Aha, może niedoskonałości Floty Ortodoksyjnej nie są jednak winą Martineza.

Choć, prawdę mówiąc, Sula wolałaby za to winić właśnie jego.

— Cóż — powiedziała i jej wargi odchyliły się, jakby warknęła — mnie nic nie zakazywał. W ogóle nie otrzymałam w tej sprawie żadnych rozkazów. — Spojrzała na dziewięć głów na wirtualnej tablicy. — Jednak nadal chcę zgody was wszystkich. Mamy przeprowadzać te ćwiczenia czy nie?

— Chyba powinniśmy — stwierdził jeden z Tormineli, opisany na displeju Suli jako kapitan Ayas z lekkiego krążownika „Rzucający Wyzwanie”. — Kiedy „Rzucający” był przydzielony do sił Chen i użyliśmy tego systemu, przyczynił się on do naszego zwycięstwa przy Protipanu.

— Zgadzam się z kapitanem Ayasem — powiedział stanowczo Haz.

Pozostali oficerowie poparli ich, choć niektórzy z wahaniem. Nie było to dokładnie to samo, co wtedy, gdy armia skandowała jej nazwisko, ale na razie wystarczyło. Sula uśmiechnęła się.

— Dziękuję, milordowie — powiedziała. — Zaczniemy od ćwiczenia z bezpieczeństwa. Będę teraz cenzurować pocztę wszystkich oficerów, zanim prześlę ją dalej pod właściwe adresy. Wszystkie raporty o sytuacji i codziennych zajęciach będą przechodziły przeze mnie. Żaden oficer ani żołnierz nie powinien wspominać o naszych prywatnych ćwiczeniach w żadnej rozmowie ani w listach do innych członków Floty.

Zobaczyła, że niektórzy oficerowie są zaskoczeni i skonsternowani.

— Moją intencją jest unikanie wszystkiego, co choć trochę mogłoby zmartwić wodza naczelnego — wyjaśniła. — Wódz ma wiele spraw na głowie i są one o wiele ważniejsze od zastanawiania się nad jakimiś eksperymentami, które przeprowadza jedna z jego eskadr.

Uśmiechnęła się ponownie i w odpowiedzi zauważyła wśród Terran kilka nieśmiałych uśmiechów.

— Proszę, wybaczcie mi moje następne słowa — powiedziała. — Nie znam was dobrze i z góry przepraszam, jeśli poczujecie się obrażeni, ale sądzę, że trzeba to powiedzieć.

Walcząc z gniotącymi ją przeciążeniami, wzięła głęboki oddech.

— Niektórzy oficerowie mogą sądzić, że poinformowanie lorda Torka o naszych zajęciach to droga do zyskania jego przychylności. Chciałabym was zapewnić, że przyznając awanse, wódz uwzględnia różne czynniki, ale nie ma wśród nich wyników w walce.

Podwładni trawili jej słowa.

— Następnie należy wziąć pod uwagę — kontynuowała Sula — że wszyscy, którzy zaburzą spokój ducha wodza, prawdopodobnie nie przeżyją. Po pierwsze, jeśli sprawność tej eskadry nie wzrośnie, Naksydzi prawdopodobnie zabiją was wszystkich. A po drugie, jeśli Naksydzi was nie zabiją… — wzięła następny długi oddech — bądźcie pewni, że ja to zrobię. Odetnę każdemu cholerny łeb, korzystając z przywileju kapitana.

Dysząc, zaczerpnęła tchu. Widziała, jak twarze na displeju reagują na jej słowa. Parowie byli głównie zaszokowani — nie byli przyzwyczajeni, żeby ktoś przemawiał do nich w ten sposób.

— Dzisiaj prześlę wam wzór matematyczny, na którym nowa taktyka bazuje. Zarejestruję również wykład dotyczący zastosowania tego wzoru.

— Milady, mam zapis ćwiczeń prowadzonych przez siły Chen — oznajmił Ayas.

— Doskonale. Niech pan w wolnej chwili prześle te materiały zarówno mnie, jak i pozostałym.

— Tak jest, milady.

— Milordowie — podjęła Sula, patrząc na twarze z displeju. — Czy są jakieś pytania?

— Tak. — Jedna z Terranek podniosła rękę, jakby była w szkole. — Czy to jest wzór foote’a, czy coś innego?

— Jaki wzór?!

Sula poczęstowała swoich oficerów tak obfitym i nowatorskim zestawem inwektyw, że kiedy w końcu zabrakło jej tchu i zapadła cisza, wszyscy byli oszołomieni.

— Jeśli to nie jest wzór Foote'a — spytała ta sama nieszczęsna oficer — to jak możemy go nazywać?

Możemy cię nazywać kretynką, chciała odpowiedzieć Sula, ale zdołała w porę ugryźć się w język.

Po namyśle uznała, że pytanie terrańskiej kapitan miało jednak sens. Nowa taktyka nie miała innej nazwy niż „nowa taktyka”, a oni potrzebowali czegoś lepszego. „Wzór Foote'a” miał tę zaletę, że był krótki i łatwy do zapamiętania, ale zawierał nazwisko kogoś, kto na to nie zasługiwał. Trzeba naprawić tę sytuację — pomyślała Sula.

— Nazywajcie ją taktyką Ducha. Wyślę wam wzór z jego wytłumaczeniem w ciągu kilku godzin.

To cios wymierzony w Martineza — pomyślała i zakończyła przekaz z uczuciem umiarkowanego triumfu.

Sula wręczyła załodze „Sivetty” szczodre napiwki za służbę, a potem przeszła wraz ze służącymi na pokład „Zaufania”. Rozbrzmiało nagranie „Obrońców Imperium”, ogłuszające w tej niewielkiej przestrzeni, i porucznicy zasalutowali. Straż honorowa zaprezentowała broń. Sula uścisnęła rękę Haza i została przedstawiona — bardzo głośno, by przekrzyczeć grzmiącą muzykę — dwu innym porucznikom, lady Rebece Giove i lordowi Pavlovi Ikuharze.

Na małym statku nie było miejsca, gdzie mogłaby się zebrać cała załoga, kiedy więc Sula odczytywała swoją nominację przed systemami ogólnego przekazu fregaty, połowa załogi stłoczyła się w mesie, a inni stali na baczność na korytarzach i w kabinach.

— Lord Tork, wódz naczelny, Jedynie Słuszna i Ortodoksyjna Flota Odwetu — odczytała podpis, a potem dodała z szerokim uśmiechem: — Podpisano podczas jego nieobecności przez porucznika lorda Eldira Mogne.

Spojrzała na poważne twarze. Miała przed sobą świeżych rekrutów i siwowłosych weteranów, powołanych do służby w sytuacji nadzwyczajnej. Uznała, że oni również mogą chcieć rzucić na nią okiem, więc weszła na stół w mesie. Spojrzała w dół i powiedziała wszystkim: „spocznij”.