Владимир Шитик - Скачок у нiшто (на белорусском языке)

- Глядзi!

Блiзка ад берага мора раптам выкiнула султанчык. Ён пастаяў на месцы, падобны на фантан, потым варухнуўся, як пад подыхам ветру, i ператварыуся ў вiхор, з кожнай хвiлiнай набiраючы сiлу i глыбей укручваючыся ў ваду. Хутка на месцы вiхору ўтварылася варонка метраў дваццаць у дыяметры. Яе сценкi працягвалi круцiцца злева направа, аж пакуль не агалiлася дно. Тады адзiн бок варонкi, блiжэйшы да берага, выцягнуўся вузкiм доўгiм языком, лiзнуў пясок i вярнуўся на месца, захапiўшы з сабой распасцёртага чалавека.

Здабыча нiбы задаволiла мора. Яно пачало супакойвацца i хвiлiны праз тры зусiм сцiшылася, як быццам i не круцiў толькi што ў iм магутны вiр.

- Што скажаш? - спытаў Савацееў i пашкадаваў аб гэтым. Корзун стаяў, як аслупянелы, са збялелым тварам.

- Га? - уздрыгнуў ён. - Усё вылецела з галавы.

- Хутка аб усiм даведаемся. - Савацееў гаварыў наўмысна бадзёра. - Мне здаецца, што мора хвалявалася толькi ў гэтым баку, каб забраць Сяргея.

Станцыi назiрання хутка пацвердзiлi думку Савацеева.

- Гэта вельмi важна, - ажывiўся Корзун. - Ва ўсiм гэтым ёсць нейкi сэнс.

- Не будзем спяшацца з вывадамi, - спынiў яго Савацееў.

Тым часам увiшныя робаты прыгналi гiдраплан. Потым сабралi будынiну, дзе людзi маглi б адпачыць, устанавiлi там пульты i экраны прыбораў назiрання.

Хвiлiны цяклi марудна, складваючыся ў яшчэ больш марудныя гадзiны. I нiякiх вестак ад Шабанава.

- Не прабiваюцца радыёсiгналы, - канстатаваў Савацееў.

- Я пра гэта думаў, - Корзун зiрнуў на гадзiннiк. - Хвiлiн праз дваццаць сiгнал павiнен быць. Аўтазонд вырвецца на паверхню.

- Ты малайчына, Васiль!

- Адзiн тэрмiн ужо мiнуў, - уздыхнуў Корзун.

Савацееў збянтэжана прыцiх.

Вестка прыйшла са спазненнем на пяць хвiлiн. Кароткая, як знясiленая. Пiльныя аўтаматы "Памiра" i радыёмаякоў запеленгавалi аўтазонд. Ён зрабiў перадачу з адлегласцi ў сто васемнаццаць кiламетраў.

Праз лiчаныя хвiлiны гiдраплан быў ужо над раёнам, вызначаным пеленгатарамi. Аднак Корзуна, якi адправiўся на пошукi, чакала расчараванне. Нi на паверхнi, нi ў глыбiнi яму не ўдалося заўважыць нiчога значнага. Тоўшча вады хавала ў сабе таямнiцу.

- Кепска, - сказаў Савацееў, выслухаўшы Корзуна. - Сяргей недзе глыбока, вельмi глыбока, там страшэнны цiск. Чалавек не вытрымае.

- А як я? - запярэчыў Корзун.

- Будзем чакаць, нiчога iншага не застаецца.

Цямнела. Неба пакрывалася хмарамi, чорнымi, як сама ноч. Падзьмуў вецер. Слабы спачатку, ён павольна разгульваўся, выносячы з цяснiн воблакi пылу. Пачаўся дождж, ён сцябаў вадзянымi каскадамi па тонкiх металiчных сценках часовага прытулку касманаўтаў. Надыходзiла ноч, шквальная, лiўневая.

Савацееў павялiчыў яркасць экранаў, што назiралi за берагам. Ён убачыў вузкую берагавую паласу, нерухомых робатаў, прымацаваных тросамi да слупа на абрыве, а за некалькi крокаў ад iх - бурлiвае мора, якое пасылала на бераг хвалю за хваляй.

Вiдовiшча было жудаснае, i Савацееву за надзейнымi сценкамi стала нiякавата. А як Шабанаву, калi ён яшчэ жывы?

- Мой час мiнуў, - Корзун як прачытаў думкi таварыша.

- У яго аварыйны запас кiслароду. - Суцяшэнне было слабае, i сам Савацееў не вельмi верыў. Але iншага не было. - Адпачывай, Васiль, пазней зменiш.

Парывы ветру пачасцiлiся, перайшлi ў няспынны гул. Прыцiшаны гукаiзаляцыяй сцен, ён быў манатонны, наганяў сон. Савацееў уключыў метраном. Звонкiя секунды напоўнiлi пакой трывогай. Гэта хвалявала, прымушала ўвесь час быць насцярожаным. Савацееў, седзячы ў крэсле, утаропiўся ў экран.

Стыхiя лютавала. Хвалi ўжо захлёствалi сумныя адзiнокiя постацi робатаў, спрабуючы сарваць iх з месца. Але яны, варухнуўшыся, зноў стаялi, як укапаныя. I гэтак гадзiну, дзве... Каб не заснуць, Савацееў раз-пораз моргаў вачыма.

Напэўна, ён нешта ўсё-такi празяваў. Бо калi расплюшчыў вочы, то левага робата на месцы не было. У дынамiку рэзка сцебанула: "Чалавек у моры!" I ўжо другi робат кiнуўся ў хвалi.

Яны выбралiся з вады разам з Шабанавым. Да памяшкання ён дайшоў сам, трымаючыся за робатаў. Ён быў зняможаны, кiнуў адно: "Пасля, пасля" - i асунуўся, заснуўшы на хаду.

Прачнуўся Шабанаў гадзiн праз дваццаць. Зноў была ноч. Зноў за тонкiмi сценамi iх часовага жытла вар'яцеў вецер, з гор кацiлiся вадзяныя валы. Але гэта ўжо на людзей не дзейнiчала, здавалася неiстотным. Яны былi зноў разам. Касманаўты сабралiся ля праектара. Плёнкi ўжо былi праяўлены.

- Спачатку я раскажу, што захавалася ў памяцi, - прапанаваў Шабанаў, бо плёнкi могуць мне зрабiць непатрэбную падказку.

Шабанаў трымаўся зусiм iнакш, чым тады Корзун, больш упэўнена. Гэта i здзiвiла, i ўзрадавала Савацеева.