Владимир Шитик - Скачок у нiшто (на белорусском языке)

Месяц назад зоркалёт "Памiр" зрабiў пасадку на Сiрэне. Планета мела атмасферу з даволi высокiм утрыманнем кiслароду, ваду, блiзкую па сваiх хiмiчных уласцiвасцях да зямной, i разам з тым была пазбаўлена складаных арганiчных форм жыцця. Дзiўна было глядзець на высокiя голыя горы, пясчаныя пустынi, акружаныя з усiх бакоў морамi.

Мёртвая планета, цiкавая сваiмi атмасфернымi з'явамi. Адзiная ў сваiм родзе ў сiстэме Альтаiра. Людзi вывучалi яе будову, шукалi прычыны, якiя растлумачылi б рэзкiя змены ў надвор'i. I раптам здарэнне, якое пагражала абярнуцца трагедыяй, Трэба было наладжваць пошукi, а людзi не ведалi, адкуль iх пачынаць.

Шабанаў адчапiў ад пояса бiнокль, паднёс яго да вачэй. Мора было пустыннае, толькi водблiскi далёкай рабiзны раз-пораз узнiкалi ў палiраваных лiнзах.

- Не давяраеш лакатарам? - спытаў Савацееў.

Шабанаў апусцiў бiнокль, зiрнуў на чысты экран лакатара i спытаў разгубленым голасам:

- Паўлюк, дзе Корзун?

Пакiнуўшы на ўсякi выпадак двух робатаў на беразе, Шабанаў i Савацееў вярнулiся на "Памiр", каб падрыхтаваць гiдраплан. Яны вырашылi ў моры пашукаць адгадку гэтай тайны.

Разведка нiчога не дала. На добрую сотню кiламетраў мора было цiхiм, спакойным, без прыкмет нават унутранага руху, прасвечвалася да самага дна.

Яны вярнулiся, калi сярэбранае сонца распаленым краем кранулася гарызонта. Надыходзiла ноч, кароткая, цёмная i такая дажджлiвая, што носа не высунеш. Прырода ў начныя гадзiны быццам вяртала мору ўсю тую ваду, што забiрала ў яго гарачым днём.

Расчараваныя, прыгнечаныя, Шабанаў i Савацееў спынiлiся ля зоркалёта. Корзун мог быць яшчэ жывы, але хвiлiн праз сорак кiсларод павiнен быў скончыцца. I тады... Яны не гаварылi, што будзе тады. Аб гэтым лепш было маўчаць, каб не праганяць надзею, маленькую i трапяткую, якая, нягледзячы нi на што, не пакiдала iх.

I раптам касманаўты пераглянулiся, не разумеючы, што адбываецца. У шлемафоне не змаўкаў голас робата, якi будзённа, як пра самае звычайнае, раз за разам паўтараў:

- На беразе чалавек! На беразе чалавек!

Бясстрасны робат з механiчнай душой, аднак, аказаўся больш кемлiвы за людзей. Паведамляючы навiну, ён адначасова выклiкаў усюдыход. Не паспелi касманаўты апамятацца, як усюдыход ужо стаяў побач з iмi. Яны адразу ж ускочылi ў машыну i памчалiся да абрыву.

Корзун стаяў на тым самым месцы, дзе абрывалiся яго ранейшыя сляды. Ён задумлiва глядзеў на мора i нечаму нясмела ўсмiхаўся.

- Васiль! Васiль! - Шабанаў тузануў яго за плячо.

Корзун спакойна зiрнуў на таварыша i здзiўлена спытаў:

- Ты чаго? Што здарылася?

- Ён яшчэ пытае! - Шабанаў у адчаi павярнуўся да Савацеева, якi таксама прыбег ужо на бераг. - Чуеш, Паўлюк?

- Дзе ты быў? - Савацееў зрабiў крок да Корзуна.

Корзун зморшчыў лоб, падумаў трохi i, нiчога не разумеючы, адказаў:

- Ту-ут...

- Увесь час? - асцярожна ўдакладнiў Шабанаў.

- Якi час, я ж толькi прыйшоў сюды. - Да Корзуна нарэшце дайшло, што таварышы ў чымсьцi сумняваюцца... - Чаго вы прычапiлiся?

- Паглядзi! - Шабанаў паказаў спачатку на Альтаiр, якi ўжо схаваўся напалавiну, потым на апусцелыя кiслародныя балоны. - Бачыш, колькi часу мiнула?

Корзун шырока расплюшчыў вочы i знясiлена апусцiўся на пясок.

- Як жа гэта, хлопцы?

- Даведаемся, - бесклапотна сказаў Савацееў i прапанаваў: - Паедзем дадому. Хутка лiне дождж.

Пазней, ужо седзячы ва ўтульным салоне зоркалёта, Корзун зноў папрасiў:

- Скажыце, хлопцы, што здарылася?

- Спачатку крыху адпачнём, а потым паспрабуем ужо адказаць на тваё пытанне. Нам хапiла сёння. А тады, можа, i ты, Васiль, што ўспомнiш.

Корзун успомнiў нямногае: як прыйшоў на бераг, прываблены зямным выглядам мора, i як пазней яго сустрэлi робаты. Што было памiж гэтым, ён ведаў не больш за астатнiх.

- Вось толькi... як бы вам сказаць...

- Ну, Васiль, ну, - Шабанаў падаўся да яго.

- Не, гэта не паддаецца апiсанню. Напэўна, я проста засумаваў па Зямлi. На беразе было... Гэта i радасць, i туга, i шчасце, ад якога нават стала балюча - такое яно вялiкае i ўсеабдымнае. Яны ахапiлi мяне там на беразе i не адпускалi, пакуль не прыйшлi вы.

Напэўна, усё сапраўды было так, бо, успамiнаючы, Корзун зноў стаў такiм, якiм яго бачылi сябры на беразе, - памякчэлым, з нясмелай усмешкай.

Знешне Корзун не змянiўся. Толькi цяпер часцей задумваўся, быццам прыглядаўся цi прыслухоўваўся да нечага незразумелага, але прыемнага, што было вядома толькi яму аднаму. Працаваў жа ён, як i раней, старанна. Факт яго знiкнення можна было б палiчыць камiчнай недарэчнасцю, каб за iм не стаяла нешта невядомае, невытлумачальнае, якое межавала з цудам i таму выглядала пагрозлiвым i небяспечным для кожнага з касманаўтаў, для карабля на ўвесь той час, пакуль яны будуць на Сiрэне. Гэта выклiкала нервознасць, перашкаджала нармальна працаваць. I нарэшце Савацееў не вытрымаў.