Янка Брыль: Парастак

У сваіх найбліжэйшых — у даўнавата сталых дзяцей i ўжо дарослых унукаў — у кожнага паасобку ёсць сваё патаемнае, куды мне, бацьку i дзеду, няма i ніколі не будзе доступу. A ў мяне для ix — таксама ж ёсць толькі мае, i з тым маім i мне бывае цяжка, i іншага выйсця няма, як толькі цярпець.

Павяло на грэшнае, непамерна высокае параўнанне. Калі табе i пашчасціць на Сымона Кірынеяніна, які панясе твой крыж, дык жа твая маленькая галгофа — усё роўна толькі твая. З выпрабаваннем развітальнай самотнасцю, з горыччу паасобных успамінаў...

Мілан Кундэра, «Невыносимая лёгкость бытия».

У абедзвюх каханак героя гэтага рамана, не лічачы мноства іншых, не асноўных «сімпатыяў», не было схільнасці да мацярынства, як i ў самога героя да бацькоўства.

Прысутная на працягу ўсёй кнігі верная сучка з дурной клічкай «Карэнін», як быццам падзяляючы светапогляд гаспадара i чаргова-пазменнай гаспадыні, таксама ні разу не ашчанілася, бо ў архісучасным творы прагрэсіўнага чэшскага эмігранта пра гэта ані слова.

У чарзе на адну працэдуру, з дазволу маладжавай «хворай» прысеўшы каля яе, нечакана пачуў i родную мову i невядомую прымаўку:

— Калі ласка. Кожнай пачвары да пары.

А сама даволі паглядная.

Ці мне гэта ад радасці пачутага?

Ахнуў, пачуўшы пра смерць Алеся Пісьмянкова, хлапчыны слаўнага, таленавітага паэта...

I адразу падумалася: як гэта добра, што я ў свой час... Падумалася, што пра тое ёсць у мяне запіс, але, пагартаўшы ўважліва «З людзьмі і сам-насам», не знайшоў такога. I тады прыгадалася і, узяўшы з шафы Алесеву кнігу «Я не памру, пакуль люблю », канчаткова ўспомніў, як на прысланую ім кнігу з цёплым аўтографам, у шчырасць якога ў суме верыцца неяк па-новаму, я пазваніў маладому сябру дахаты (быў выходны) i сказаў сваё ўражанне i ад кнігі, i ад чытанага раней.

Як быццам у прадчуванні яго, так крыўдна заўчаснай, смерці, зборнік выдадзены ў прыгожым афармленні. I захацелася прытрымаць яго на стале, каб перагледзець яшчэ раз...

Добрыя апавядальнікі адзін за адным узяліся пісаць эпапеі. Думаецца, што кожнаму з ix употай маячылі наперадзе два чатырохтомнікі: «Вайна i мір» i «Ціхі Дон», да ix яны даволі прыкметна прымерваліся кожны сваёю чатырохтомнасцю — толькі так. З першымі тамамі штосьці атрымалася, а потым праца — ад першага ды адноснага поспеху — перайшла ў таропка-павярхоўнае дапісванне працягаў.

Гэта мне зноў чамусьці прыгадалася. Можа, у пэўнай меры i таму, што ў бальніцы я з пераменнай цікавасцю адолеў багаты том фінскай сучаснай навелы, a ўчора, ужо тыдзень дома, дакончыў прыемнае перачытванне апавяданняў Шукшына.

Праз чвэртку стагоддзя пасля першага знаёмства захацелася паглядзець «Старапольскую энцыклапедыю» Зыгмунта Глогера, зноў чытаючы выбарачна ды з цікавасцю.

I такое высокае, мудрае, па-народнаму простае, што, як i назву выдання, запісваю ў перакладзе:

«Да людзей — па розум, да маці — па сэрца».

ФрансуаМарыяк, «Клубокзмей».Смерць Мары.

«Больно! Больно! Боже мой, ведь я же маленькая!» — крычала ў пакутах французскае дзеўчанятка.

Плачу — тое ўяўляючы, a ўспамінаючы сваё:

Беларуская бабуля, зняможаная жыццём i нечаканай немаччу, таксама ж магла б, каб з мовай была, паскардзіцца:

«Я ж такая старая, безабаронная, я столькі перажыла! Божа мой добры, за што?!»

...Як гэта можна было — не ведаць такога пісьменніка?

Зрэшты, гэта ўжо ў думках пазнейшых.

Першая ўнучка ў хаце, змалку квелая. Бабуля ўсіх пацяшае: «Бог дасць, перарасце».

I праўда — зірнеш цяпер — баба, як печ. Так гаворыцца пра мажную ды цёплую.

Нагадаў ёй днямі пра гэта, а яна, немаладзенькая, зарагатала ў адказ па тэлефоне.

Кніга ўспамінаў Міхася Ганчарыка i кніжка ўспамінаў пра яго. Пра ix нядаўнюю прэзентацыю мне расказваў Радзім Гарэцкі, цёпла ўспамінаючы бацькавага сябра, чалавека з падобным лесам сталінскага пакутніка, які ўсё ж змог нямала зрабіць у айчыннай батаніцы, як Гаўрыла Гарэцкі ў геалогіі.

Кнігі гэтыя перад ад'ездам сюды, у Крынічнае, я паспеў з цікавасцю прачытаць, зноў жа шкадуючы, што i гэты ўсё «не спяшаўся» расказаць пра перажытае, добра напісаўшы пра першую палавіну жыцця, асабліва, як i большасць успамінальнікаў, пра маленства, другую палавіну панёс з сабою...

...Калі ўжо пра кнігі, дык варта сказаць пра томік партугальскіх апавяданняў, што хораша дапоўнілі мае ўспаміны пра наведванне гэтай чароўнай, саснова-пальмавай, верасовай прыакіянскай краіны.