Янка Брыль - Парастак

Пра маму пісаў я, як пра бабулю, у аповесці «У сям'і», як пра маці — у «Птушках i гнёздах», a ўжо зусім адкрыта, «без выдумкі», — уапавяданнях «Тыжывеш», «За светлую памяць», у многіх лірычных запісах-мініяцюрах.

Гэтак яно бывае i ў іншых шматдзетных сем'ях, што нехта з некім бліжэй, не з усімі пароўну.

Тут будзе трохі з датамі. Найпершыя з нас, сёстры Ганна (1894-1972) i Віліта (1896-1971) i браты, Уладзімір (1899-1938) i Ігнат (1901-1960), былі для мяне як быццам i зусім даўнімі, адмежаванымі ад нашай апошняй тройкі — Мікалая (1910-1970), Міхаіла (1914-1966) i мяне, не толькі сваімі гадамі, але i тым, што паміж Ігнатам i Мікалаем была дзесяцігадовая паўза, калі паўміралі маленькімі першы Міша, Павел i Марыя, дый яшчэ тым, што сёстры даўно жылі асобна, прычым Ганна ў далёкім, за семнаццаць вёрст цікавым сяле Палужжа каля Карэлічаў, а Валодзя ды Ігнат наогул у іншай краіне, ужо ажно вельмі далека ад нашага заходнебеларускага Загора,

Мне прыемна i нават з гонарам думаецца часамі, як гэта з братам Мікалаем мы за ўсё жыццё ніколі не пасварыліся. Валодзю, па даносу расстралянага ў Кіеве, рэабілітаванага ў Маскве, пра якога ў асноўным уся мая маленькая сага «Муштук i папка», я ледзь-ледзь памятаю з Адэсы. Як i Ігната, якога рэальна ўбачыў улетку 1946-га, калі ён з адзіным сынам Шурам, дэмабілізаваным афіцэрам-франтавіком, прыязджалі з ix зауральскага Троіцка. А вось з Міхасём, ці з Мішам, як часцей гаварылася, мы былі, як мама казала, «з самага малку спрэжаныя ». Ягонай памяці прысвечаны «Птушкі i гнёзды», дзе ён — Толя Руневіч, пра яго я наогул многа пісаў, усяго, што ў памяці ды ў сэрцы не выказаўшы, яшчэ i ў зусім нядаўняй кніжцы «Блакітны зніч».

Там нават упершыню сказалася, што мы i пажаніліся з сёстрамі, хутаранкамі з Бродзішчаў паблізу Маласельцаў, спачатку ён з Марыяй, Мурай, а потым я з Нінай Міхайлаўнай, у прозвішчы якіх — Клаўсуць, a па-вясковаму Клэвусь — гучыць штосьці літоўскае, як быццам звязанае з паслухмянасцю. Наш агульны цесць, Міхаіл Вікенцьевіч, якога маласельцы за чалавечую прастату i ў сталасці называлі Міхасём, прымаў удзел у першай расійскай рэвалюцыі, пра што ёсць сведчанне ў кнізе «Революционное движение в Белоруссии в 1905-1907 гг.», выпушчанай выдавецтвам Акадэміі навуку 1955 годзе. На 580-581 старонках гэтага аб'ёмістага тома публікуецца i «донесение» ад 17 жніўня 1906 года пра сялянскія забастоўкі i падбухторванне да ix у весках нашага наваколля, у тым ліку i ў Маласельцах, дзе ў Клаўсюца (так у тэксце даносу), апроч пракламацыяў сацыялістычнай рабочай партыі знойдзена была i «Донская речь». Да жанімства ён працаваў у Луганску.

Ужо даволі пажылым, адносна інтэлігентным кавалерам Міхась Вікенцьевіч ажаніўся з маладой дзяўчынай з мястэчка Турэц, Таццянай Рыгораўнай Выдрыцкай. Ёсць такая легенда сямейная, што калі яны вянчаліся, у маладой ад свечкі загарэлася фата — нядобрая прыкмета... Яна й нагаравалася пры сваім дабрадушным, вясёлым Міхасю, які то «забастоўшчыкам» быў, за кратамі сядзеў, то нейкім «перпетуум мобілем» займаўся, то кніжкі чытаў, часамі нават коней з плугам у баразне пакінуўшы. Я яго, можна сказаць, i зусім не знаў, раз ці два за жыццё сустракаўся, а нашаму Мішы будучы цесць быў да спадобы. Тут ужо падабенства характараў. Памёр стары вясною 1937-га, маючы добра за семдзесят, — больш дакладна няма ўжо ў каго спытацца. А баба Таня, ціхая, цягавітая гаспадыня, адгадавала сына i чатырох дачок, а потым займалася ўнукамі. То на сваім запушчаным хутарку з дзвюма стромкімі, здалёк бачнымі таполямі, ca старым садком у зацішку вішнёвых абсад, з дагледжаным агародам i духмяна расквечаным шыпшыннікам перад вялікімі вокнамі прасторнай пасівелай хаты. А то жыла бабуля ў нас у Мінску, дзе i памерла, таксама ціха, як i жыла, напрадвесні 1959-га, на сёмым дзесятку.

У тым жандарскім «донесении», на жаль, не згадваецца Чычук Мікалай, яшчэ адзін брат маёй маці, таварыш Клэвуся ў рэвалюцыйных падзеях. Гультаяваты весялун, якім яго называла мая мама. «Усё недзе ходзіш, — кажу тыя разы, калі ён ноччу-апоўначы зойдзе да нас у Загора, — усё шукаеш бяды на сваю галаву. Лепш бы ты працаваў, як людзі!..» Дык ён: «Ладна, ладна, сястра! С понедельнічка начнём!..» I смяецца...» Мікалай спачатку недзе спрытна хаваўся, а потым шмыгануў у Адэсу, да швагра Антона, які зафрахтаваў яго на амерыканскі карабель. Ужо й не памятаю, ці гаварылася пра гэтага дзядзьку больш, ці пісаў ён калі, аднекуль, ці не...

Трэці, апошні раздзел у «Блакітным знічы» прысвечаны памяці маёй Ніны Міхайлаўны, i мне яшчэ ўсё вельмі няпроста вяртацца да нашай разлукі. Маці нашых дзяцей, бабуля нашых унукаў, — яна жыве ў незагойнай памяці. На працягу нашых з ёю многіх гадоў я пісаў пра яе ў лірычных нататках, аднак жа, як мне цяпер відней, мала i не ўсё.