Льюис Кэрролл - Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса

- Яе пялёсткі ўзнятыя і зачыненыя ў бутон, як у вяргіні,- перарвала суседку Тыгровая Лілея,- а не асобныя, як твае.

- Ну, тут няма тваёй віны,- пяшчотна дадала Ружа,- ты ўжо пачынаеш вяць, таму і пялёсткі ляжаць абы як.

Алісе не спадабалася, падобная заўвага і, каб перавесці размову ў іншую плынь, спытала:

- А, калі яна тут аб’яўляецца?

- Ты маеш шанец яе хутка ўбачыць,- адказала Ружа.- Яна з тых хто мае шыпы!

- А дзе ў яе шыпы?- у разгубленасці спытала Аліса.

- Канечне, вакол бутона!- адказала Ружа.- Мне было цікава, чаму іх няма ў цябе? Мне здавалася, што гэта асаблівасць вашага сорту.

- Яна ідзе!- закрычала Рагулька.- Я чую яе крокі на жвіры сцежцы: туп, туп, туп!

Аліса нецярпліва азірнулася і ўбачыла набліжаючуюся ў яе бок Чорную Каралеву.

- Як жа яна вырасла!- першым чынам вырашыла дзяўчынка.- Калі я апошні раз бачыла яе сярод попелу, яна была значна меншай, не больш за восем сантыметраў... А цяпер яна на палову галавы вышэй мяне!

- Гэта ўсё ад свежага паветра,- сказала Ружа,- тут такое цудоўнае паветра!

- Думаю, трэба пайсці ёй на сустрач,- сказала Аліса, хаця і з кветкамі было даволі цікава, але дзяўчынка вырашыла, што паразмаўляць з сапраўднай каралевай будзе значна цікавей.

- Так ты ніколі з ёй не сустрэнешся,- заявіла Ружа,- Цябе трэба ісці ў адваротным ад яе напрамку!

Аліса вырашыла, што гэта лухта, але нічога не адказала, а папросту пайшла ў напрамку Чорнай Каралевы. Але, як жа яна здзівілася, калі праз імгненне згубіла яе з вачэй і трапіла да дзвярэй Дома.

Алісу гэта крыху збянтэжыла, яна зноў пайшла, шукаючы паўсюль Каралеву (і ўрэшце недзе далёка, заўважыла яе сілуэт), яна вырашыла паспрабаваць іншы план і на гэты раз, вырашыла ісці ў супрацлеглы бок.

На гэты раз усё атрымалася. Не мінула і хвіліны, як яна тварам у твар сутыкнулася з Чорнай Каралевай ля ўзгорку, на які яна раней ніяк не магла трапіць.

- А ты тут адкуль?- спытала Каралева.- І куды накіроўваешся? Выпраміся! Будзь ветлівай! Не варушы ўвесь час пальцамі на руках!

Аліса паспяшалася выканаць настаўленні Каралевы і сказала, што збілася са свайго шляху.

- Што ты разумееш пад сваім шляхам ?- спытала Каралева,- усе шляхі, якія тут ёсць мае... Як ты сюды трапіла?- дабрэйшым тонам дадала яна.- Пакуль будзеш думаць, зрабі рэверанс, каб зэканоміць час!

Ад падобнага пытання Аліса амаль не разгубілася, але яе крыху калаціла пры позірку на Каралеву, таму дзяўчынцы цяжка было спрачацца.

- Паспрабую праверыць, калі вярнуся дадому,- вырашыла яна,- калі ў наступны раз буду спазняцца на абед.

- А зараз адказвай,- гледзячы на гадзіннік, сказала Каралева,- адкрывай рот шырэй, калі размаўляеш і не забудзься дадаваць: “Вашая Вялікасць”!

- Мне толькі хацелася паглядзець на сад, Вашая Вялікасць..!

- Што?- спытала Каралева, гладзячы дзяўчынку па галоўцы, што Алісе ніколі не падабалася,- ты называеш гэта “садам”?- Вось мне сустракаліся такія сады, што гэты ў параўнанні з імі - пустазелле.

Аліса не стала спрачацца, а працягвала:

- А яшчэ мне хацелася патрапіць на вяршыню ўзорку...

- Ты называеш гэта “узгоркам”?- абарвала яе Каралева,- Вось мне сустракаліся такія ўзгоркі, што гэты ў параўнанні з імі - яма.

- Нязгодная,- адказала Аліса, здзівіўшыся сваёй смеласці,- “Узгорак” ніяк не можа апынуцца ямай. Гэта нейкая лухцень...

Чорная Каралева пачала хістаць галавой і рабіла гэта даволі працяглы час.

- Ты павінна была адказаць: “Як добра, што вы мне гэта кажыце”, маё дзіцятка,- нарэшце прамовіла яна,- а што датычыцца лухты, мне сустракалася такая лухцень, у параўнанні з якой гэта - праўдзівей за слоўнік.

Аліса зноў зрабіла рэверанс, паколькі вырашыла, што Каралева пакрыўдзілвася, і далей яны ішлі ў цішыні, пакуль не дабраліся да вяршыні ўзгорку.

Яшчэ колькі хвілінаў яны стаялі моўчкі, і Аліса скарыстаўшыся магчымасцю, агледзела краіну з усіх бакоў. Гэта была насамрэч цікавая мясцовасць. Усю яе ўздозж і поперак перасякалі невялічкія ручаі, і ўся прастора была раздзеленая на квадраты невялічкімі зялёнымі загароджамі, якія знаходзіліся паміж ручаямі.

- Гэта ўсё нагадвае мне шахматную дошку,- урэшце вымавіла Аліса.- Толькі фігур не хапае... а, не, вось і фігуры!- усклікнула яна ў захапленні. А потым не гледзячы на грукочучае ў хваляванні сэрца, працягвала.- Уся гэтая краіна - вялікая-вялікая шахматная гульня... А ці краіна гэта ўвогуле? Вой, як жа цікава! Як бы мне хацелася быць адной з фігур! Хаця б Пешкай... Хаця Каралевай мне хочацца быць больш!