Кароль неадкладна паваліўся на зямлю і гэдак ціха ляжаў, што Аліса пачала непакоіцца аб ім і пайшла па пакойчыку ў пошуках вады, каб пырснуць на яго, але знайшла толькі чарніліцу. Калі Аліса вярнулася да стала, Кароль ужо ачуняў і размаўляў са сваёй жонкай баязлівым шэптам, так ціха, што дзяўчынка ледзь чула словы.
- Вось ані кроплі не лгу, даражэнькая, я з жаху пахаладзеў ажно ды самых бакаў!
- Няма ў цябе ніякіх бакаў!- адказала яму Каралева.
- Гэткага жаху, як у гэты момант,- працягваў Кароль,- я ніколі ў жыцці не забуду, ані!
- Абавязкова забудзеш,- адказала яму жонка,- калі толькі не запішаш у памятную кнігу!
Аліса з цікавасцю назірала, як кароль выцягнуў з кішэні велізарны блакнот і пачаў пісаць. Нечакана ў яе галаву прыйшла адна думка, яна схапіла за кончык аловак, які Кароль трымаў на плячы і пачала пісаць.
Бедны Кароль быў разгублены і азадачаны. Нічога не кажучы, ён колькі часу моўчкі змагаўся з алоўкам. Але Аліса была мацнейшай за яго, і ўрэшце Кароль выпаліў:
- Даражэнькая! Мне патрэбен больш тонкі аловак, з гэтым я не магу ўправіцца, ён піша зусім не тыя рэчы, што я хачу!
- І якія рэчы ён піша,- спытала Каралева, зірнуўшы ў блакнот (там Алісінаю рукою было напісана: “Белы вершнік рухаецца па качарзе і хутка згубіць раўнавагу”) ,- Хіба ж гэта памятка, аб тваіх адчуваннях?
Тым часам Аліса, пакуль назірала за Белым Каралём (дзяўчынка яшчэ крыху непакоілася аб Каралі і была гатовая пырснуць на яго з чарніліцы, калі той зноў згубіць прытомнасць), заўважыла нейкую вялікую кнігу, якая ляжала на стале, яна ўзяла том і папыталася знайсці, чаго б пачытаць.
- Ой не, тут ўсё напісана моваю, якой я не ведаю,- сказала яна сабе.
Тэкст на старонцы выглядаў вось так.

Яна колькі часу была ў разгубленасці, але ўрэшце здагадалася.
- Зразумела! Вядома, гэта ж Люстраная Кніга! І калі я буду трымаць яе ля шкла, словы будуць напісаныя, як трэба.
Яна падыйшла да люстэрка і прачытала наступную паэму:
“Жаблацмокія”
Ў час верчавання, крыпезу
Свюлiлi склiбкiя таўкi.
Ды шкробныя, як баргузы,
Смыхчалi мамсюкi.
"Да Жаблацмока не хадзi
У край жахлiвай даўнiны,
Каб не сустрэўся Юб'юб злы
Ды Бандэрцап фрумны."
Але хлапчук ўзяў ворплы меч
I ворлага пайшоў шукаць.
Пад дрэвам тумтумным прысеў,
Каб манлака чакаць.
Але нядоўга ён уфеў:
Паветра, раптам, нехта спёк,
То вогнiшчам забурбулеў
Благлiвы Жаблацмок.
Раз! Два! Раз! Два! Та! Да! Та! Да!
Жыгжыгае лязом клiнок!
I галава ў манлака
Адлётвае у бок!
"Забiт табою Жаблацмок?!
Прамень жа, у рук маiх палон!
О фрабны дзень! О скок! О скок!"-
З усмешкай харлiць ён!
Ў час верчавання, крыпезу
Свюлiлi склiбкiя таўкi
Ды шкробныя, як баргузы,
Смыхчалi мамсюкi.”
- Выглядае прыгожа,- сказала яна скончыўшы,- але цяжка зразумела,- (Аліса, як і заўсёды, нават сабе не прызналася, што не зразумела нічога, ані),- Мая галава перапоўненая думкамі... але не вядома якімі! Адно ведаю дакладна, тут хтосьці забіў кагосьці .
-Але,- падумала Аліса, нечакана падскочыўшы,- калі не паспяшацца, мне прыйдзцца вярнуся назад, перш чым я пагляджу ўвесь астатні Дом! Спачатку трэба паглядзець сад!
Праз імгненне яна была ўжо за межамі гасцёўні і пабегла па лесвіцы... дакладней гэта не зусім нагадвала бег, гэта быў новы спосаб рухацца па лесвіцы хутка і лёгка, вырашыла Аліса. Яна толькі трымалася кончыкамі пальцаў за парэнчы і мягка рухалася ўніз, нават не кранаючыся нагамі прыступак. Дзяўчынка праплыла праз вітальню і пэўна вылецела б у дзверы, калі б не ўхапілася за касяк. У Алісы крыху круцілася галава ад плавання ў паветры, таму яна была задаволеная, што можа працягваць ісці больш натуральным для сябе спосабам.
Раздел II
Сад з Жывымі кветкамі
- Трэба лепей разглядзець сад,- вырашыла Аліса,- трэба дайсці да вяршыні ўзгорка, а вось і сцежачкі. Адна з іх напэўна мяне хутка туды прывядзе... а можа не... (Аліса прайшла колькі метраў, зрабіла некалькі крутых паваротаў),- ну, яшчэ колькі крокаў. Як жа ж моцна яна пятляе!.. Гэта не сцежка, гэта - штопар!.. Думаю гэты паварот дакладна ідзе да ўзгорка... Аёй, не!.. Я зноў прыйшла да Дому! Добра... Паспрабую іншым шляхам.
І вось яна зноў пайшла. Угору-уніз, угору-уніз, паварот за паваротам, сцежка за сцежкай, але штораз вярталася да Дому. Аднойчы, Аліса папыталася праскочыць паварот хучшэй чым звычайна, яна пабегла так, што з цяжкасцю магла спыніцца.
Читать дальше