Lewis Carroll - Alicja w Krainie Czarów

- Proszę, poczęstuj się winem - rzekł bardzo grzecznie Szarak Bez Piątej Klepki.

Alicja spojrzała na stół, ale nie zauważyła na nim nic prócz herbaty. Powiedziała więc:

- Nie widzę tu żadnego wina.

- Bo go wcale nie ma - rzekł Szarak.

- Wobec tego częstowanie mnie winem nie było z pańskiej strony zbyt uprzejme.

- Przysiadanie się tutaj bez zaproszenia nie było zbyt uprzejme z twojej strony.

- Nie wiedziałam, że to pana stół. Jest nakryty na znacznie więcej niż trzy osoby.

- Powinnaś ostrzyć sobie włosy - odezwał się nagle Zwariowany Kapelusznik. Przypatrywał się Alicji już od dłuższego czasu z wielką ciekawością i teraz zabrał głos po raz pierwszy.

- Powinien pan oduczyć się robienia przycinków - rzekła surowo Alicja - to jest bardzo niegrzeczne.

Na to Kapelusznik otworzył oczy jeszcze szerzej i zapytał:

- Jaka jest różnica miedzy kciukiem a piórnikiem?

Alicja pomyślała z radością, że zanosi się wreszcie na jakąż zabawę. Rzekła więc:

- Sądzę, że będę umiała rozwiązać tę zagadkę.

- Myślisz, że potrafisz znaleźć odpowiedź na to pytanie? - rzekł Kapelusznik.

- Właśnie.

- No to mów, co myślisz.

- Ja... ja myślę to, co mówię, a to jest właściwie to samo, proszę pana.

- Wcale nie. W ten sposób mogłabyś powiedzieć, że "widzę to, co jem" i "jem to, co widzę" mają to samo znaczenie.

- Mogłabyś także powiedzieć - niespodziewanie odezwał się zaspanym głosem Suseł - że "oddycham, kiedy śpię" ma to samo znaczenie, co "śpię, kiedy oddycham".

- Właśnie tak ma się rzecz z tobą - rzekł Zwariowany Kapelusznik i rozmowa urwała się nagle jak ucięta nożem. Przez parę minut panowała cisza, w czasie której Alicja przypomniała sobie wszystko, co tylko wiedziała, o krukach i piórnikach.

Pierwszy przerwał milczenie Zwariowany Kapelusznik pytaniem: - Którego dziś mamy? - zwróconym do Alicji. Jednocześnie wyjął z kieszeni kamizelki zegarek i potrząsnął nim na wszystkie strony, przykładając go czasem do ucha.

Alicja pomyślała chwilę, po czym odpowiedziała:

- Czwartego.

- Spóźnia się o dwa dni - westchnął Kapelusznik. A nie mówiłem ci, że masło nie nadaje się do smarowania mechanizmów? - dodał patrząc ze złością na Szaraka.

- TO było najlepsze masło - odpowiedział potulnie Szarak.

- Tak, tak, ale mogły dostać się do środka jakieś okruchy. Wsadzałeś tam przecież to masło nożem od chleba.

Szarak wziął zegarek i przyglądał mu się przez dłuższą chwilę, po czym wrzucił go do swej herbaty, zajrzał do środka i powtórzył tym samym tonem:

- To było najlepsze masło.

Alicja przypatrywała się temu wszystkiemu z wielkim zainteresowaniem. Wreszcie zawołała:

- Cóż to za dziwny zegarek, który wskazuje dni, a nie godziny, minuty i sekundy!

- No to co z tego? - zapytał Kapelusznik. - A czy twój zegarek wskazuje lata?

- Oczywiście, że nie. Bo... bo... on stoi przecież na jednym dniu roku tak strasznie długo!

- Tak samo jest z moim zegarkiem - rzekł Zwariowany Kapelusznik.

Alicja była nie na żarty zaniepokojona. Ostatnie zdanie Kapelusznika wydawało się już zupełnie niezrozumiałem, choć wypowiedziane było niewątpliwie po angielsku. Rzekła więc najuprzejmiej w świecie:

- Niezupełnie rozumiem, co pan ma na myśli.

- Suseł znowu zasnął - rzekł Kapelusznik i wylał Susłowi na nos trochę gorącej herbaty.

Śpioch potrząsnął gwałtownie głową i powiedział nie otwierając oczu:

- Oczywiście, rzecz jasna. Chciałem właśnie to samo powiedzieć.

- Czy znalazłeś już rozwiązanie zagadki? - zapytał Kapelusznik zwracając się do Alicji.

- Nie. A jaka jest właściwie odpowiedź?

- Nie mam najmniejszego pojęcia - odparł Kapelusznik.

- Ani ja - dorzucił Szarak.

Alicja westchnęła ciężko i po chwili odezwała się:

- Wydaje mi się, że moglibyście spędzać czas pożyteczniej niż na wymyślaniu zagadek, które nie mają rozwiązania.

- Gdybyś znała Czas tak dobrze jak my, nie mówiłabyś tego - rzekł Kapelusznik.

- Nie wiem, co pan ma na myśli.

- Oczywiście, że nie wiesz. - Tu Kapelusznik przybrał pogardliwy wyraz twarzy. - Jestem pewien, że nawet nigdy nie rozmawiałaś z Czasem.

- Chyba nie - odparła Alicja - ale za to często zabijam czas grą na fortepianie.

- W tym właśnie sęk - rzekł Kapelusznik, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach, zrobiłby dla ciebie z twoim zegarem wszystko, co byś tylko chciała. Dam ci przykład: przypuśćmy, że jest godzina dziewiąta rano i mają się rozpocząć lekcje. Szepczesz słóweczko i już wskazówki pędzą po tarczy jak oszalałe! Po chwili jest godzina wpół do drugiej i idziesz sobie po skończonych lekcjach na obiad do domu.

- To byłoby naprawdę wspaniałe - rzekła Alicja z głębokim namysłem. - Tylko, widzi pan, nie byłabym wtedy dość głodna.

- To tylko z początku - odparł Kapelusznik. Później mogłabyś po prostu zatrzymać Czas na godzinie wpół do drugiej, dopóki nie nabrałabyś apetytu.

- Czy pan postępuje właśnie w taki sposób? - zapytała Alicja.

Kapelusznik zaprzeczał z wielce posępną miną, po czym dodał:

- W zeszłym roku pokłóciłem się z Czasem na koncercie urządzonym prze Królową Kier. Było to na krótko, zanim on zwariował - tu wskazał łyżeczką od herbaty na Szaraka Bez Piątej Klepki. - Miałem wtedy recytować wierszyk:

Jasne słoniątko późno dziś wstało,

Zagrać na trąbie czasu nie miało.

- Znasz to może?

- Zdaje się, że słyszałam kiedyś coś podobnego.

- Pamiętasz zatem, jak to idzie dalej?

Więc zbierają zewsząd gromadnie,

Za chwilę pewnie zatrąbi ładnie.

Ożywi wszystkie niedźwiedzie w lesie,

Znużone główki susłów podniesie.

Więc chociaż w domu pęka ci głowa,

Jakże jest piękna ta pieśń słoniowa.

Tu Suseł wstrząsnął się nagle i zaczął śpiewać przez sen: Niowasło, niowasło, niowasło, niowasło... - tak długo, dopóki szczypaniem nie zmuszono go do umilknięcia.

- Ledwo skończyłem pierwszą zwrotkę - rzekł Kapelusznik, kiedy Królowa wrzasnęła na całe gardło: "On zabija Czas! Ściąć go natychmiast!"

- Jakie to strasznie dzikie! - westchnęła Alicja.

- ...I od tej chwili - ciągnął dalej Kapelusznik - Czas odmówił mi posłuszeństwa. Dla mnie teraz jest już zawsze szósta.

Alicja doznała nagłego olśnienia.

- Więc to dlatego siedzicie zawsze przy podwieczorku? - zapytała.

- Oczywiście. Nasz podwieczorek trwa wiecznie, tak że nie mamy czasu na zmywanie naczyń.

- I przesuwacie się ku coraz dalszym nakryciom?

- Rzecz jasna. W miarę brudzenia naczyń!

- Ale co się dzieje wówczas, gdy wracacie do pierwszego nakrycia?

- Zmieńmy temat rozmowy - rzekł Szarak szeroko ziewając. - Zaczyna mnie to już nudzić. Proponuję, aby ona coś na opowiedziała.

- Obawiam się, że nie mam nic ciekawego do opowiedzenia - rzekła szybko Alicja nie na żarty przestraszona tą propozycją.

- To niech Suseł coś nam opowie! - krzyknęli chórem Szarak Bez Piątej Klepki i Zwariowany Kapelusznik. - Halo! Zbudź się natychmiast! - To mówiąc zaczęli szczypać Susła jednocześnie z obu stron.

Suseł otworzył oczy i rzekł:

- Ja wcale nie spałem. Słyszałem każde wasze słowo.

- Opowiedz nam coś - nalegał Szarak.

- Tak, tak, bardzo proszę o jakąś ciekawą historię - poparła go Alicja.

- Gadaj szybko - dodał Kapelusznik - bo w przeciwnym razie zaśniesz w czasie opowiadania.