Lewis Carroll - Alicja w Krainie Czarów

"Och, ty głuptasku - powiedziała sobie po chwili - jakżebyś mogła odrabiać lekcje tutaj? Ledwie starczy tu miejsca dla ciebie, a gdzie zmieściłyby się twoje podręczniki i zeszyty?"

Alicja zabawiała się tak przez parę minut stawianiem pytań i dawaniem na nie odpowiedzi, z czego wywiązała się cała rozmowa, gdy nagle usłyszała na zewnątrz jakiś piskliwy głosik:

- Marianno! Marianno! Podaj mi w tej chwili moje rękawiczki! - Następnie dało się słyszeć szybkie stąpanie łapek po schodach. Nie ulegało wątpliwości, że to Biały Królik wraca do swego mieszkania. Alicja zapomniała widocznie o tym, że była teraz z tysiąc razy większa od Królika, bo zaczęła dygotać ze strachu, a wraz z nią zatrząsł się cały domek.

Biały Królik usiłował otworzyć drzwi. Ponieważ jednak otwierały się one od wewnątrz, okazało się to niemożliwe. Alicja słyszała, jak powiedział do siebie:

- Muszę pójść naokoło i dostać się do środka oknem.

"To ci się także nie uda" - pomyślała Alicja.

Poczekała chwilę, aż Królik zdąży obejść swój domek, i trzepnęła nagle palcami wysuniętej za okno ręki. Choć nie dotknęła niczego, rozległ się cichy pisk i odgłos upadku, a potem brzęk tłuczonego szkła. Alicja wywnioskowała, że Królik wpaść musiał w inspekty albo w coś podobnego. Następnie usłyszała gniewny głosik:

- Bazyli, Bazyli, gdzie jesteś? - na co jakiś nieznany głos odpowiedział:

- Tutaj jestem, jaśnie panie! Kopię jabłka, proszę jaśnie pana.

- Kopie jabłka, dajmy na to, że kopie - rzekł Królik z wściekłością. - Na razie jednak chodź tutaj i pomóż mi się stąd wydostać! (Znów brzęk tłuczonego szkła).

- Powiedz mi, Bazyli, co tam jest w oknie?

- Ani chybi ręka, proszę jaśnie pana.

- Ręka, ty ośle? Czyś kiedy widział rękę takiej wielkości? Przecież ona wypełnia całe okno!

- Tak jest, proszę jaśnie pana, ale to jednak ręka.

- Tak czy inaczej, ona nie ma tutaj nic do roboty. Idź i usuń ją.

Nastąpiła długa cisza, w czasie której do uszu Alicji dochodziły tylko jakieś szepty. Zdołała jedynie zrozumieć, że Bazyli usiłował się wykręcić od wykonania rozkazu, Królik zaś komenderował: "Ruszaj, ty tchórzu!"

Na wszelki wypadek Alicja raz jeszcze trzepnęła palcami. Tym razem usłyszała aż dwa piski i głośniejszy brzęk tłuczonego szkła. "Musi tam być sporo tych inspektów - pomyślała. - Ciekawe, co oni teraz postanowią. Jeśli idzie o usunięcie mnie stąd, to byłabym bardzo rada, gdyby im się to udało. Pozostawanie tutaj dłużej zupełnie mnie nie bawi".

Minęło znowu trochę czasu. Alicja usłyszała na koniec jakby dudnienie kół maleńkich furmanek, a potem mnóstwo przekrzykujących się głosów. Rozróżniała słowa: "Gdzie jest druga drabina?" "Miałem przynieść tylko jedną, Biś ma drugą". "Biś, przystaw ją tutaj, chłopcze. Oprzyj ją o ten róg". "Tak, tak, trzeba ją najpierw związać". "Sięgają teraz do połowy wysokości". "Wystarczą ci zupełnie". "Nie bądź taki wymagający". "Biś, złap się za tę linę". "Czy dach tylko wytrzyma?" "Uważaj na obluzowaną dachówkę!" "Och, spada!" (Głośny huk). "Kto ją zrzucił?" "To chyba Biś". "Kto wejdzie do pokoju przez komin?" "Nie, ja nie". "Właśnie, że ty!" "A właśnie, że nie ja!" "Biś wejdzie przez komin". "Słuchaj, Biś, jaśnie pan mówi, że ty masz wejść prze komin!"

"Ach, więc to Bis ma wejść prze komin - rzekła do siebie Alicja. - Wygląda na to, że oni wszystko zwalają na tego Bisia. Nie chciałabym być na jego miejscu. Ten komin jest bardzo wąski, a poza tym myślę, że będę mogła wyrzucić go stamtąd nogą".

Alicja wystawiła nogę tak daleko, jak tylko mogła, i czekała, dopóki zwierzątko(nie wiedziała dokładnie jakie) nie zacznie hałasować u wylotu komina. Kiedy usłyszała odgłosy schodzenia, powiedziała sobie: "To musi być Biś" - i zrobiła gwałtowny ruch uwięzioną w kominie nogą, po czym czekała, co będzie dalej.

Najpierw usłyszała cały chór głosów wołających w podnieceniu "To Biś wraca!" Potem głos Królika: "Trzymajcie go, wy przy żywopłocie!" Następnie, po chwili ciszy, nowy chór głosów: "Podnieście mu głowę". "Dajcie mu łyk wódki". "Nie potrząsajcie nim". "Co z tobą, przyjacielu?" "Co ci się stało?" "Opowiedz nam o wszystkim".

Na koniec rozległ się słaby piskliwy głosik. ("To musi być Biś" - pomyślała Alicja).

- Naprawdę, ja nic nie wiem, tak samo jak i wy; teraz mi lepiej - jestem nazbyt wstrząśnięty, by opowiadać, wiem tylko, że coś wyskoczyło na mnie i pofrunąłem w górę jak rakieta.

- Tak było, właśnie tak - zgodzili się słuchacze.

- Musimy spalić ten dom - zawyrokował Królik.

Usłyszawszy to Alicja wrzasnęła na cały głos:

- Jeśli to zrobicie, poszczuję na was Jacka!

Nastąpiła zupełna cisza. Alicja pomyślała sobie: "Ciekawe, co oni teraz zrobią. Gdyby mieli trochę oleju w głowach, zdjęliby dach".

Po dwóch minutach rozpoczęło się nowe bieganie i Alicja usłyszała głos Królika:

- Jedna beczułka powinna wystarczyć na początek.

"Beczułka czego? - pomyślała Alicja. Ale w tej chwili w okno uderzył grad małych kamyczków, z których część ugodziła ją w twarz. Doszła więc do wniosku, że musi położyć kres temu atakowi, i zawołała jak najgroźniejszym głosem:

- Radzę wam przestać w tej chwili! - co spowodowało ponownie głuchą ciszę.

Alicja zauważyła ze zdumieniem, że leżące na podłodze kamyczki przemieniają się w maleńkie ciasteczka. I nagle przyszło jej do głowy, że zjedzenie jednego z ciasteczek powinno jakoś wpłynąć na jej wzrost. "Ponieważ nie mogę już chyba urosnąć - pomyślała - więc przypuszczam, że zrobię się mniejsza".

Nie zwlekając długo, zjadła ciasteczko i stwierdziła z zachwytem, że gwałtownie maleje. Kiedy była już tam mała, że mogła przejść przez drzwi, wybiegła szybko z domu, przed którym zebrała się cała gromada ptaków i innych zwierzątek. Pośrodku zauważyła Bisia (okazało się, że to mała jaszczurka) podtrzymywanego przez dwie świnki morskie, które poiły go płynem z jakiejś buteleczki. Wszystkie zwierzęta rzuciły się ku Alicji, ale ona uciekła, co sił w nogach. Wkrótce znalazła się w gęstym lesie, gdzie poczuła się wreszcie bezpieczna.

- Pierwsza rzecz, o którą powinnam się postarać, to odzyskanie mego prawdziwego wzrostu - rzekła Alicja chodząc po lesie. - A poza tym muszę wreszcie dostać się do tego przepięknego ogrodu. Sądzę, że to będzie właściwy plan działania na najbliższy czas.

Plan ten był prosty i pociągający. Alicja nie miała jednak pojęcia, jak zabrać się do jego wykonania. Błąkając się między drzewami posłyszała nagle nad głową głośne szczeknięcie.

Olbrzymie szczenię przypatrywało jej się wielkimi, okrągłymi oczami i łagodnie trącało ją łapą.

- Śliczne, małe biedactwo - rzekła Alicja możliwie jak najsłodszym głosem i usiłowała zagwizdać. Była przy tym śmiertelnie przerażona, że szczenię jest głodne i że pożre ją mimo jej słodkich słówek.

Nie wiedząc, co czynić, wyciągnęła ku pieskowi jakiś patyczek. Szczeniak odbił się od ziemi wszystkimi czterema łapami naraz, podskoczył w górę na znak zachwytu, szczeknął i rzucił się na patyk z taką miną, jak gdyby miał zamiar zmiażdżyć go jednym kłapnięciem zębów. Tymczasem Alicja ukryła się za wielkim ostem, przez co uniknęła stratowania. Szczeniak rzucił się znowu na patyk, fiknął koziołka, podskoczył kilkakrotnie do góry, a potem cofał się bardzo daleko w tył i znów pędził naprzód, szczekając bezustannie przez cały czas. Na koniec przysiadł ciężko dysząc, z wywieszonym językiem i przymrużonymi ślepiami.