Lewis Carroll - Alicja w Krainie Czarów

Sędziowie zanotowali w swych zeszycikach: "Przecież w tym nie ma ani odrobiny sensu", ale żaden z nich nie starał się nawet zrozumieć, o co chodzi.

- Jeżeli istotnie nie byłoby w tym dokumecie sensu - przemówił Król po chwili milczenia - zaoszczędziłoby to nam wielu kłopotów, gdyż nie potrzebowaliśmy głowić się nad jego znaczeniem. Ja jednak nie jestem wcale przekonany - rzekł rozkładając list na kolanie i wpatrując się weń jednym okiem. - Wydaje mi się, że jest w tym jakiś sens. Na przykład: "... niestety pływam źle".

- Ty nie umiesz pływać, prawda? - dodał zwracając się do Waleta.

- Walet smutnie zaprzeczył ruchem głowy i zapytał:

- Czy wyglądam na pływaka? (Trzeba mu przyznać, że na pływaka rzeczywiście nie wyglądał, będąc najzwyczajniejszą w świecie kartą do gry).

- Doskonale, zgadza się jak dotąd - rzekł król, po czym zaczął mamrotać pod nosem dalszy tekst wiersza: - "To jasne jest jak dzień", oczywiście idzie o kradzież... "Dałem jej jedno, oni dali, jak sądzę, raczej dwa" - nie ulega wątpliwości, ze mowa jest o ciastkach...

- Ale dalej powiedziane jest: "... mogą do nas w rok niecały powrócić, jeśli chcą" - wtrąciła Alicja.

- No, właśnie - zawołał Król uradowany, wskazując na ciastka. - Czy może być coś bardziej oczywistego? Przecież to brzmi całkiem jasno: "On miał stos listów na ten temat". Czyś ty pisała do niego jakieś listy, kochanie? - zapytał zwracając się do Królowej.

- Przenigdy - odpowiedziała obrażona monarchini rzucając z wściekłością kałamarzem w Bisia (biedaczek przestał juz wodzić palcem po zeszycie, kiedy przekonał się, że nie pozostawia to żadnych śladów. Teraz jednak zaczął to czynić na powrót z wielkim pośpiechem, posługując się ściekającym mu po twarzy atramentem).

- Jeżeli ten stos listów nie pochodzi od ciebie - rzekł Król spoglądając dokoła z figlarnym uśmiechem - to w takim razie ten ustęp do ciebie się nie stosuje.

Po tych słowach monarchy zapanowała grobowa cisza.

- To była gra słów! - zawołał gniewnie Król i wszyscy wybuchnęli śmiechem. - No, ale czas już, abyście naradzili się nad wyrokiem - dodał chyba po raz dwudziesty tego dnia.

- Nie, nie - przerwała Królowa. - Najpierw niech wydadzą wyrok, a potem niech się zastanawiają.

- Bzdura! - rzekła na głos Alicja. - Nie słyszałam jeszcze w życiu nic głupszego.

- Trzymaj język za zębami! - warknęła Królowa.

- Ani mi się śni - rzekła Alicja.

- Ściąć ją! - wrzeszczała Królowa w istnym ataku furii. Ale nikt nie ruszył się z miejsca.

- Czy myślicie, że się was kto boi? - zapytała Alicja, która osiągnęła tymczasem swój normalny wzrost. - Jesteście zwykłą talią kart, niczym więcej.

Na te słowa cała talia kart uniosła się w górę i opadła na Alicję. Nasza bohaterka wydała okrzyk gniewu i usiłowała strząsnąć z siebie karty.

W tej samej chwili spostrzegła, ze leży na ławce, z głową na kolanach siostry, która łagodnie ogarnia jej z twarzy opadłe z drzew zwiędłe liście.

- Wstawaj kochanie - rzekła siostra. - Nigdy nie sypiasz tak długo.

- Och, miałam taki przedziwny sen! - zawołała Alicja i opowiedziała siostrze wszystkie nadzwyczajne przygody, o których dowiedzieliście się z tej książki. Kiedy skończyła, siostra ucałowała ją i rzekła: "To naprawdę był przedziwny sen, kochanie. Ale teraz pobiegnij na podwieczorek, bo robi się późno". Alicja wstała więc i pobiegła do domu, rozmyślając po drodze o niezwykłych przygodach, jakich doznała we śnie.

* * *

Siostra Alicji pozostała na ławce i tam, z głowa wspartą na dłoni, patrzała na zachód słońca i rozmyślała o swej małej siostrzyczce i jej przygodach. Wreszcie zasnęła i przyśnił jej się taki sen:

Z początku zobaczyła Alicję,. Małe rączki siostrzyczki obejmowały jej kolana, a jasne, bystre oczy wpatrywały się w jej oczy. Słyszała głosik Alicji i widziała ów tak dobrze jej znany ruch głowy, jakim odrzucała niesforne włosy, które zawsze musiały opadać jej na czoło. Po chwili wszystko dokoła zaludniło się dziwacznymi stworzonkami ze snu Alicji.

Opodal przemknął po trawie, jak zwykle w wielkim pośpiechu Biały Królik. Po pobliskim stawie płynęła z pluskiem przerażona Mysz. Siostra Alicji słyszała brzęk naczyń w czasie nie kończącego się podwieczorku u Szaraka Bez Piątej Klepki, ochrypły głos Królowej skazującej swych gości na ścięcie, wrzask prosięcia-niemowlęcia na kolanach Księżny, zmieszany z odgłosem tłuczonych talerzy, skrzeczenie Smoka, skrzypienie pióra Bisia, chrząkanie "tłumionych" świnek morskich oraz tęskne zawodzenie nieszczęśliwego Niby Żółwia.

Siedziała tak z przymkniętymi oczyma, wyobrażając sobie, że znajduje się w Krainie Czarów, choć wiedziała, że wystarczyłoby otworzyć oczy, aby wszystko stało się na powrót zwykłe i codzienne: aby trawa poruszała się po prostu na wietrze, aby szeleściły trzciny na stawie, aby brzęk naczyń przemienił się w dzwonienie dzwoneczków owczych, krzyk Królowej - w nawoływanie pasterzy, a wrzask niemowlęcia, skrzeczenie Smoka i inne przedziwne dźwięki - w różnorodny gwar wiejskiego podwórka, gdy tymczasem daleki ryk bydła zastąpiły żałosne szlochy Niby Żółwia.

Wreszcie siostrze Alicji przyszło na myśl, że jej mała siostrzyczka będzie kiedyś w przyszłości dorosłą kobietą, aż że zachowa aż do późnej starości swe ufne i dobre serce dziecka. Pomyślała, że dorosła Alicja nieraz zbierze dokoła siebie gromadkę dzieci i opowiadać im będzie najdziwniejsze baśnie, a między tymi baśniami znajdzie się może i sen sprzed wielu lat o Krainie Czarów. I Alicja martwić się będzie wówczas ich dziecięcymi troskami i cieszyć ich radością, pamiętając swoje własne dzieciństwo i szczęśliwe lenie dni.

Przypisy:

001. Teleskop - rodzaj składanej lunety; przyrząd służący do oglądania przedmiotów odległych.

002. Wilhelm Zdobywca (1027 - 1087) - książę normandzki, który wyruszywszy z francuskiej Normandii podbił wyspy brytyjskie i koronował się na pierwszego króla Anglii.

003. Czytaj: U e ma szat (franc.) - Gdzie jest moja kotka?

004. Fragmenty z niesłychanie suchego i nudnego podręcznika historii Anglii, z którego wówczas dzieci musiały się uczyć.

005. Langusta - duży skorupiak zbliżony wyglądem do raka.