Lewis Carroll - Alicja w Krainie Czarów

- Złóż zeznanie - rzekł Król.

- Nie chcę - odparła Kucharka.

Król popatrzał z niepokojem na Białego Królika, który powiedział cicho:

- Wasza Królewska Mość musi wziąć tego świadka w krzyżowy ogień pytań.

- Jeśli trzeba, to trudno - rzekł Król ze smętną miną. Następnie skrzyżował ręce na piersiach, zmarszczył czoło tak, że nie było mu niemal widać oczu, i spytał ponurym głosem: - Z czego na ogół robi się ciastka?

- Przeważnie z pieprzu - odparła Kucharka.

- Z syropu - rozległ się senny głosik tuż za Kucharką.

- Aresztujcie tego Susła! - wrzasnęła Królowa. - Zetnijcie łeb temu Susłowi! Wyrzućcie tego Susła za drzwi! Uszczypnijcie go! Precz z jego bokobrodami!

Przez kilka minut panowało zamieszanie. Nim wyrzucono Susła za drzwi i przystąpiono do dalszego przesłuchiwania świadków, Kucharka znikła jak kamfora.

- Nic nie szkodzi - rzekł Król z wyrazem ulgi. - Zawołaj następnego świadka. - Tu Król odezwał się półgłosem do Królowej: - Musisz sama wziąć następnego świadka w krzyżowy ogień pytań. Mnie już od tego rozbolała głowa.

Alicja widziała, że Biały Królik szuka czegoś na liście. Ciekawiło ją, kto będzie następnym świadkiem. "Nie mają jeszcze dotychczas zbyt wielu zeznań" - pomyślała.

Jakież było jej zdumienie, gdy Biały Królik przeczytał swym piskliwym głosikiem imię - Alicja.

Zeznanie Alicji

- Obecna! - zawołała Alicja i zapominając zupełnie o tym, że znów urosła, zerwała się na równe nogi z takim impetem, że spódniczką zawadziła o ławę przysięgłych. Ława wywróciła się i przysięgli spadli na głowy zebranego poniżej tłumu. Leżeli tam w dziwacznych pozycjach, przypominając Alicji rybki z akwarium, które niechcący wywróciła przed kilkoma dniami.

- Och, najmocniej przepraszam! - zawołała Alicja nie na żarty przestraszona tym wypadkiem. To mówiąc zaczęła z wielkim pośpiechem zbierać przysięgłych z podłogi. (Po wypadku z akwarium pozostało jej niejasne wrażenie, że muszą oni być natychmiast podniesieni i posadzeni na ławie, w przeciwnym bowiem razie grozi im śmierć).

- Sprawa nie może toczyć się dalej, dopóki wszyscy sędziowie nie znajdą się z powrotem na swoich miejscach - rzekł z wielką powagą Król. - Wszyscy - powtórzył z naciskiem, patrząc surowo na Alicję.

Alicja spojrzała na ławę przysięgłych i postrzegła, że w pośpiechu posadziła jaszczurkę Bisia głową na dół. Biedak machał teraz żałośnie ogonkiem, nie umiejąc wydostać się z tej opresji. Musiała więc wyjąć go z powrotem i posadzić w sposób właściwy. "Nie jest to zresztą zbyt istotne dla sprawy - pomyślała - tyleż samo będzie zeń pożytku w tej pozycji, co i w tamtej".

Kiedy tylko sędziowie przyszli nieco do siebie po niespodziewanym wstrząsie i kiedy odnaleziono i wręczono im zeszyciki i pióra, zabrali się do spisania historii wypadku. Jedynie Biś siedział nieruchomo, wpatrując się nieprzytomnie z otwartymi ustami w sufit.

- Co wiesz o tej sprawie? - zapytał Król Alicję.

- Nic.

- Zupełnie nic?

- Zupełnie.

- To jest niesłychanie ważna okoliczność - rzekł Król, zwracając się do przysięgłych. Mieli oni właśnie zanotować w zeszycikach tę opinię Króla, kiedy nagle odezwał się Biały Królik mrugając porozumiewawczo:

- Jego Królewska Mość chciał powiedzieć, że to niesłychanie nieważna okoliczność.

- Oczywiście, chciałem powiedzieć, że nieważna - rzekł pośpiesznie Król, po czym zaczął powtarzać półgłosem: - Ważna-nieważna, ważna-nieważna - jakby zastanawiając się, które słowo ma ładniejsze brzmienie.

Alicja zauważyła, że niektórzy przysięgli zanotowali: "ważna", inni zaś "nieważna". Pomyślała jednak, że nie gra to i tak najmniejszej roli.

Król, który od pewnego czasu zapisywał coś pilnie w notesie, zawołał nagle:

- Spokój! - po czym przeczytał zanotowane zdanie: - Prawo numer czterdzieści dwa. Wszystkie osoby liczące ponad milę wzrostu winny opuścić natychmiast salę sądową.

- Wszyscy spojrzeli na Alicję.

- Nie mam mili wzrostu - zauważyła Alicja.

- Masz - rzekł Król.

- Blisko dwie mile - dodała Królowa.

- Być może - odparła Alicja. - W każdym razie nie ruszę się stąd ani na krok. Poza tym to nie jest prawdziwe prawo, bo zostało przez Waszą Królewską Mość dopiero w tej chwili wymyślone.

- To jest najstarsze prawo w moim notesie - odrzekł Król.

- W takim razie powinno mieć numer jeden, a nie czterdzieści dwa - stwierdziła Alicja.

Król zbladł i zamknął szybko notes, po czym rzekł do przysięgłych cichym, drżącym głosem:

- Wydajcie wyrok.

- Trzeba mieć więcej dowodów! - zawołał Biały Królik zrywając się pośpiesznie z miejsca. - Poza tym znaleziono dokument.

- A cóż on zawiera? - zapytała Królowa.

- Jeszcze go nie otworzyłem - odparł Królik. - Jest to list pisany do kogoś przez oskarżonego.

- Niewątpliwie. Listy pisuje się zawsze do kogoś - rzekł z namysłem Król. - Byłoby to bardzo dziwne, gdyby oskarżony pisał list do nikogo.

- A do kogo jest adresowany? - zapytał jeden z przysięgłych.

- Nie ma adresu - odparł Królik. - W ogóle na kopercie nic nie jest napisane. - To mówiąc Królik rozłożył list na stole i dodał: - To wcale nie jest list, tylko jakieś wiersze.

- Czy pisane są charakterystycznym pismem oskarżonego? - zapytał inny przysięgły.

- Nie - odpowiedział Królik. - I to jest właśnie najbardziej zagadkowe. (Miny sędziów wyrażały wielkie zakłopotanie).

- Musiał zapewne podrobić czyjś charakter pisma - rzekł Król. (Miny sędziów rozjaśniły się na nowo).

- Wasza Królewska Mość! - zawołał oskarżony Walet Kier. - Ja nie napisałem tego listu i nikt mi nie udowodni, że go napisałem. A poza tym nie ma na nim wcale podpisu.

- Tym gorzej dla ciebie - rzekł Król. - Musiałeś knuć coś niecnego, w przeciwnym bowiem razie podpisałbyś się jak każdy uczciwy człowiek.

Po tych słowach Króla rozległy się huczne oklaski. Istotnie była to pierwsza mądra myśl, jaką Król wypowiedział tego dnia.

- To dowodzi jego winy - rzekła Królowa.

- To niczego nie dowodzi - przerwała Alicja. - Nie wiecie nawet, co tam jest w tym liście.

- Odczytaj go - rzekł Król.

Biały Królik włożył na nos okulary i zapytał:

- Od którego miejsca mam rozpocząć, proszę Jego Królewskiej Mości?

- Zacznij od początku - odparł z powagą Król - doczytaj do końca, a potem przerwij czytanie.

A oto, co odczytał Biały Królik:

Mówiono mi, żeś u niej trzykroć

Powiedział jemu, że

Choć im to wielką sprawia przykrość,

Niestety pływam źle.

On miał stos listów na ten temat

(To jasne jest jak dzień),

Lecz jeśli rozmawiano z trzema,

Zrobiono durnia zeń.

Dałem jej jedno, oni dali,

Jak sądzę, raczej dwa,

Lecz jeśli rzecz tak pójdzie dalej,

Ucierpi babka twa.

Zapewne, jeśli zamieszały

W tę sprawę mnie lub ją,

To mogą do was w rok niecały

Powrócić, jeśli chcą.

Wydaje się, że wyście sami,

Nie znając roli swej,

Byli przeszkodą między nami

I nimi w domu jej

Więc mimo stanowiska obu

Przedstawiamy sprawę im

W formie sekretu między tobą,

Mną, wami oraz nim.

- To jest najważniejszy materiał dowodowy, z jakim zapoznaliśmy się od początku sprawy - rzekł Król zacierając ręce. - Niech teraz przysięgli...

- Gotowa jestem iść o zakład, że nikt nie zrozumiał z tego ani słowa - rzekła Alicja, która tak bardzo urosła w ciągu ostatnich paru minut, że nie bała się już przerywać Królowi. - Przecież w tym nie ma ani odrobiny sensu.