Казiмiр Камейша - Гарцунок

Азеры, рэкі, і лясы,
I гарады,
і вёскі —
Усе змясцілася на ей,
На карце той, шматверстцы.
Разгон лугоў
і неба шыр
З паводкаю блакіту.
Сады паўсюль.
Як акіян,
Тут каласуе жыта.
Чуваць заводаў гамана
I гул матораў роўны.
Растуць уверх,
растуць ушыр
I Мінск,
і Брэст,
і Гродна.
I нафта рэчыцкая тут
Пласты зямлі свідруе.
Шахцерскі горад Салігорск
Тут дзень і ноч шчыруе.
I рэек звон,
і гул шашы,
I гром аэрадрома —
Усе змясцілася на ей,
На карце нашай роднай.
I нават весачка мая,
Пушчанская, малая,
Сваею назваю на ей —
Прыслухайся —
Спявае!

Абвеяў прасторы
Кастрычніцкі вецер.
Нясе лістапад
Сваю пошту па свеце.

I сыплецца ціхае лісце,
Як зоры,
На воды Нявы
I на крэйсер «Аўрора».

I ў рукі нашчадка
Праз зарыва зыркасць,
Як птушка, істужка
Ляціць бесказыркі.

Вітаю росны твой мурог,
I твой блакіт сцюдзена-ціхі,
I свежы перашэпт вятроў
Пад трапяткім крылом бусліхі.

Я сам нібыта на крыле
Лячу ў куток пушчанскі
светлы.
Няма чысцей,
няма святлей,
Чым ён, мой самы запаветны.

Цякуць праз дні і праз гады,
Цякуць праз нашы сэрцы рэкі.
I ўсе —
ад поля да грады —
Лагодзіць позірк чалавеку.

Устае ён сонейкам з-за бору,
У дварах ён ведрамі звініць
I стаіць, бяссонны, у дазоры
На ахове роднай цішыні.

Ён у школы дзверы расчыняе,
Ён па нівах трактары вядзе.
З новых спраў хаду сваю ўсчынае
Новы дзень.

Чуеце?
Па рэйках гоніць рэха.
Ён — усіх канвеераў працяг
I працяг усіх мастоў і рэкаў
На прасторах нашага жыцця.

Ён з усей краінай у паходзе,
Будаўнік і творца новы дзень.
У мінулы час не адыходзіць,
Новы дзень у будучыню йдзе!

Сну зімовага даволі!
Свята ў сонца, паглядзі!
Моцна спалі лес і поле —
Сакавік іх разбудзіў.

А пасля падаўся полем
Да раскутае ракі,
Начапіў лазе на голле
Залатыя каташкі.

Капяжовы перазовы
Чуеш зблізку і здалек.
Днем у следзе палазовым
Заіскрыўся ручаек.

Распагоджаны аблокі,
Улагоджаная шыр.
Сакавік кляновым сокам
Заскакаў у гладышы.

Веснавых прыкмет багата.
Сакавік здзіўлены сам.
А яшчэ прынес ён свята,
Дарагое свята мам.

Ну і шустрая вужака
З лесу шаснула ў траву.
А вужакаю
Вужанку,
Рэчку нашу, я заву.

Ля карчоў яна нырцуе,
Вербы ніцыя трасе.
Знаю, дзе яна начуе,
Дзе начуюць рэкі ўсе.

У лугах начуе,
чуў я,
У зяленым хмызняку.
А бывае, заначуе
У рыбацкім кацялку!
Дзе цячэ, там спіць Вужанка.

Дно ей — хата і ляжанка.

Адкуль дзівакі вось такія
Бяруцца?
Катаецца кот
На лімоннай шкарлупцы.
Катаецца цень
На рудым пыласосе.
А муха — гудуха
На Пецевым носе.
Катаецца, гляньце,
На цеплай дзяружцы
Падушка на Пецю,
А ён — на падушцы.

Залатой дарожкай з мора
Адыходзіў дзень за горы
Прытамленым хадаком.
Стала сонейка маленькім,
Стала сонейка манетным,
Невялікім медзяком.
Ну а там, далека недзе,
Дзе зямля сышлася з небам,
Як вялікая скарбонка,
Сіняя гара стаяла.
I па медзяку штовечар
На гарыстай той сінечы
У скарбонку медзяную
Неба весела кідала.

Там, дзе скалы,
Там, дзе рыфы,
На хвасце вялікай рыбы
Дрэмле сонейка другое,
Дзень свой сніць.
Заўтра нас яно разбудзіць
I свяціць дасхочу будзе,
А пасля у вечар пойдзе
I ў скарбонку заляціць.