Казiмiр Камейша - Гарцунок

Кот жа раптам як заплача,
Ды балюча так:
Адарваў сабе, бядача,
Трэба ж, паўхваста.

Пакруціў ён вус свой рыжы:
«Хвост, ён адрасце.
Але йсці дамоў без рыбы
Ці не горшы здзек?!»

Зашпіліў тужэй папружку —
Голад у ката.
Тут шчанюк яму на вушка
Нешта пашаптаў.

Тут жа вуду кінуў-рынуў
Шустры навічок
I на вус даўжэзны рыжы
Начапіў кручок.

Вус закінуў і чакае,
I не гляне ўбок.
«Дзе ж тут рыбіна якая,
Хоць бы акунек?»

Бачыць:
Падыходзіць рыба
Ды як тузане —
Ледзьве згледзеў вус свой рыжы
Кот на рыжым дне.

Зноў заенчыў і ад болю
Ён пачаў скакаць.
Пасмяяўся нехта:
«Болей Слухай шчанюка!»

Але йсці дамоў без рыбы
Яшчэ горшы здзек.
Мо схадзіць купіць на рынак?
Але грошы дзе?

Даць бы добрае папружкі
Шчанюку таму.
Тут другі сусед на вушка
Пашаптаў яму:

«Ну, чаго ты ныеш-плачаш?
Маеш чарвякоў,
I ў цябе на лапах, бачыш,
Вунь колькі кручкоў».

«Гэты, пэўна ж, кажа праўду.
Хлопец, бачна, свой»,—
Калі добрая парада,
Хто не рады ей?!

«I акунь, і лінь хай знаюць,
Будуць на кручку»,—
I на кіпцікі чапляе
Кот па чарвяку.

Хвілі цягнуцца марудна,
Кот аж прыдрамаў.
Надыходзіць час палудны,
Клеву ўсе няма.

На губе чыейсьці плаваў
Адарваны вус.
Тут спыніўся каля лапы
Здаравяк— мянтуз.

Чарвякоў ён змерыў вокам,
Тузануў. I так —
Па вадзе цягнуў глыбока
Той мянтуз ката.

Бедалагу так натузаў,
Ведама, мянтуз.
Стаўся страхам, нават гузам
Той кату канфуз.

«Не, не трэба мне нічога.
Лепш спакой і ціш!» —
У сабачы трапіў човен
Кот Нелавімыш.

Ледзь прамуркаў з перапуду
Толькі пару слоў:
«Рыбы больш лавіць не буду.
Я не рыбалоў!…»

Паламаў са злосці вуду,
Кроплі строс з вушэй:
«Рыбы больш лавіць не буду,
Лепш лавіць мышэй!»

Вось дык разгон!… Аж снег курыць,
Імчацца хораша з гары!

Гара сустрэлася з гарой?
— Вітаю вас! — мядзведзь зароў.

I ў лесе добра сябра мець,
На лыжы тут жа стаў мядзведзь.

Зайздросцяць з-за кустоў звяры:
Мядзведзь спускаецца з гары!

I іх паклікала гара —
Катацца весела сябрам.

Згасала дзеннае святло,
За дрэвы сонца заплыло.

Ужо развітвацца пара.
Шкада развітвацца сябрам.

Дзе жыве кравец Каняўскі?
Я скажу вам, дзе жыве:
У мястэчку Заканаўскім,
За канавай,
У траве.

Майстра знаюць за канавай.
У яго — сябры і слава.
Стракатун,
Не спіць і ўночы,
Бо працуе сам за двух.

I стракоча, і стракоча,
Абшывае цэлы луг.

Шые світкі і накідкі,
Шые з шоўку і сукна.
Шые ўсе зяленай ніткай,
Сам зялены, як вясна.

Чмель тутэйшы майстра хваліць.
Задаволен майстра сам.
Так асе кафтан прыталіў —
Рада модніца аса.

А цяпер сказаць пара
I пра крыўду камара.
Не любіў яго Каняўскі,
Як і ўсе у Заканаўскім.

— Мне касцюм,— камар прасіў,—
Ты пашый, не як усім.
А Каняўскі у адказ:
— Гэта не па мне заказ.
З рогату камар аж тросся:
— А краўца адсюль папросяць,
А краўца з травою скосяць.
Я — то сам пераканаўся:
Ён ніякі не Каняўскі,
Проста выскачка з травы,
Проста конік лугавы…

Доўга майстра ён няславіў,
Ажно плюхнуўся ў канаву.
З камара ўвесь луг рагоча,
А кравец жыве, стракоча.

Адкрываю скрынку я —
Выпаўзла з яе змяя.
А змяя грымучая
I яшчэ паўзучая.
Пастаралася змяя —
Хата чыстая мая.

(Пыласос)

На адным каромысле
Застылі два вядры.
Адно прывыкла слухаць,
Другое — гаварыць.