Казiмiр Камейша - Гарцунок

Прывез да мора ўсе,
а там
Падараваў сваім сябрам.

З усіх шырот, куткоў зямных
Мы ў хвалях стрэліся адных.

I сонца ў нас адно было,
I дружбы шчырае святло.

Гулялі хвалі,
і касцер
Узносіў іскры аж да зор.

…Мяне пісьмо знайшло зімой,
З Берліна піша сябра мой:
«Я чую плескат вашых рэк,
I водар смаляных бароў,
I рэха вашых вечароў.
Здружыў навечна нас Артэк!»

З чароту выплывае лодка,
Калыша лотаці агні.
Па легкай плыні
шлях кароткі
I плеск вясла у цішыні.

Няма спакою рыбалову,
Свіргоча леска —
Ўзмах і ўзмах.
Даўно прабегла дня палова,
А ўлову ўсе яшчэ няма.

Ды толькі сумаваць не варта,
Удача побач, недзе тут,
Хоць лодкі ранішні маршрут
Шчупак заблытаў хітравата.

I сэрца у грудзях заб'ецца,
Аж пасвятлее дно ракі,
Як плотка ў лодцы страпянецца,
Вяселкай бліснуць плаўнікі.

Шчыруе цішыня наўкола,
Смяюцца лотаці агні.
I плескае вясло вясела
У цішыні, у цішыні…

Пафарбуе ў чырвань твары,
Фарбы лета ўспамяне.
Як з вушанкі,
з белай хмары
Белым роем сыпане.

Панясуць той рой імкліва
Па шляхах усіх вятры
На лясы,
гароды,
нівы,
На пагоркі і двары.

Снежна…
Гонка мчацца санкі,
Глухне пошум баравы.
I зрываецца вушанка
Снежнай птушкай з галавы.

Белы каваль Мароз,
Зноў ты куеш няспынна.
Зноў над кавадлам занес
Молат свой слынны.

У белай акоўцы бары
Сыплюць мяцеліцай зораў.
Белым агнем гарыць
Белы твой горан.

Стукнуў і раз і два —
Белыя выкаваў рэйкі.
Ты мне сцяжынку ўкаваў,
Ты закаваў маю рэчку.

Срэбрам акоўваеш ты Вокны,
карнізы
і дзверы.
Срэбныя круціш вінты,
Срэбныя клеіш шпалеры.

Днем ты і ноччу куеш,
Грукаеш ты несціхана.
Дзякуй, што й боты мае
Белым агнем падкаваны!

Усе нібы намалявана
На полі белага лістка:
I гэта снежная паляна,
I след вяселы беляка.

I куст, і дрэва заміраюць,
З галінак снег паабвісаў.
Тут скрозь —
ад краю і да краю —
Ляжыць спакою паласа.

Калі ж патухнуць зоры ранкам
Па гэтай соннай паласе,
Аддаўшы цішу калыханкам,
Блукае снежань-дрывасек.

Ён дзень усмешкаю вітае,
Зімой закалыханы ён.
Камель ямчэйшы выбірае
I слухае знаемы звон.

Вятрэц галінкі не калыша,
Зарой праменіцца кара.
I адлятае ў гэту цішу
Апошні ліст календара.

Ехаў вусень —
Не, не ў сне! —
На капусным качане.
Позні час
Ці ранні час —
Цяжка коціцца качан.
Стогнуць і скрыпяць лісты.
Брыдка ад такой язды.
На гародняй той вярсце
Шустры хтось пратупацеў.
Штосьці чмыхаў:
Чмых ды чмых.
Быў качан з найхуткіх тых.
— Нейкі шэры ён, аднак,
Бачна, што качан не наш.
Я ж не еду, а цягнуся.
Перасяду,— кажа вусень.
Як на новы сеў качан,
Пацямнела у вачах.
Па бульбоўніку за грады
Той качан памчаўся раптам.
Не лісце на ім — калючкі.
Ездаку пякло пякуча.
I калючы той качан
Проста ў лес яго імчаў.
Быў яздок і сам не рад:
«Трэба быць далей ад град».

Ён у доме, у зацішшы,
Жыў вады цішэй.
Хоць вяліся побач мышы,
Не лавіў мышэй.

Паганяе часам мушку,
Курыцу: «Акыш!»
I паўзла за ім мянушка
«Кот Нелавімыш».

Дом нібы і адмысловы,
А жыцце — не мед.
I падаўся ў рыбаловы
Рыжавусы кот.

Накапаў адранку банку
Тлустых чарвякоў:
«Можа, пару да сняданку
Зловім акунькоў».

Адшукаў вудзільна недзе
У глыбі лясной.
Нес — хапалася за неба
Кончыкам яно.

Ля ракі народу поўна
(Во як позна спаць!):
Шчанюкі з катамі побач
З вудамі сядзяць.

Сам на беразе прысеў ён,
Вудаю махнуў
Так, што лескаю суседа
Зачапіў спіну.

Той паморшчыўся нервова,
Але дараваў.
Балазе шчанячай новай
Світкі не парваў.

Кот яшчэ раз замахнуўся,
Аж запеў кручок.
Нехта нават усміхнуўся:
«Ну і навічок!»