У іншай руцэ ён трымаў чарадзейную палачку, спрабуючы выцягнуць з грудзей зморшчанае валасатае сэрца. Але валасатае сэрца было мацней яго не жадала ні вярнуць яму пачуцці, ні вярнуцца ў скрыначку, у якой яно так доўга было зачынена.
На вачах у напалоханых госцяў чараўнік адкінуў палачку і схапіў срэбны кінжал. Даўшы клятву ніколі не падпарадкоўвацца ўласнаму сэрцу, ён выразаў яго з грудзей. На секунду чараўнік пераможна падняўся на калены, сціскаючы па сэрцы ў кожнай далоні, а затым зваліўся на нежывое цела юная дзяўчыны і памёр.
Зайчыха Жартаўніца і яе балбатлівы пень
Жыў-быў ў адной далёкай краіне дурны кароль і вырашыў ён аднойчы, што толькі ён адзін ва ўсім свеце павінен валодаць магічнымі здольнасцямі.
Ён загадаў галоўнакамандуючаму арганізаваць Брыгаду Паляўнічых на Чараўнікоў і выдаў ім цэлую зграю лютых ганчакоў. У той жа час па волі караля ў кожнай вёсцы і кожным горадзе па ўсёй краіне з’явілася аб’ява: “Каралю патрабуецца выкладчык чараўніцтва”.
Ніхто з сапраўдных чараўніц і чараўнікоў не адважыўся ўзяцца за працу, таму што ўсе яны хаваліся ад Брыгады Паляўнічых на Чараўнікоў.
Аднак адзін шарлатан без магічных здольнасцяў вырашыў, што гэта нядрэнная магчымасць пажывіцца. і прыбыў у замак, заявіўшы, што ён — чараўнік з велізарнымі здольнасцямі. Шарлатан паказаў некалькі простых фокусаў і пераканаў дурнога караля, што ў яго ёсць магічныя сілы, пасля чаго тут жа быў прызначаны Галоўным Вярхоўным Чараўніком і Асабістым Настаўнікам Караля па Чараўніцтву.
Шарлатан папрасіў у караля вялікі мяшок золата, каб купіць чарадзейныя палачкі і іншае прыладдзе для чараўніцтва. Ён таксама папрасіў некалькі вялікіх лалаў для выканання гаючых заклёнаў і парачку срэбных кубкаў для магічнага зелля. Дурны кароль ні ў чым яму не адмаўляў.
Шарлатан надзейна схаваў скарбы ў сваёй хаце і вярнуўся ў палац.
Ён не ведаў, што яго бачыла старая жанчына, якая жыла ў адрыне на самым боку валадарстваў. Звалі яе Жартаўніца, і была яна прачкай, і дзякуючы ёй бялізна ў палацы была мяккай, белай і пахучай.
Аднойчы Жартаўніца, развешваючы бялізну, убачыла, як шарлатан адламаў дзве галінкі ад аднаго з дрэў караля і пайшоў у палац.
Шарлатан даў адну галінку каралю і запэўніў яго, што гэта была чарадзейная палачка неверагоднай сілы.
— Але яна будзе працаваць, — сказаў шарлатан, — толькі калі ты яе годны.
Кожную раніцу шарлатан і дурны кароль выходзілі ў сад, размахвалі чарадзейнымі палачкамі і выкрыквалі ў неба ўсякае глупства. На ўсякі выпадак шарлатан працягваў паказваць фокусы, каб кароль не ўсумніўся ў сваім Вярхоўным Чараўніку і сіле чарадзейных палачак, якія каштавалі столькі грошаў.
Аднойчы раніцай, калі шарлатан і дурны кароль размахвалі галінкамі, скакалі па крузе і спявалі бессэнсоўныя песні, да караля данёсся гучны рогат. Прачка Жартаўніца назірала за каралём і шарлатанам у акно сваёй маленькай халупы і смяялася так моцна, што ў яе падкасіліся ногі, і яна спаўзла на падлогу.
— Мабыць, я паводжу сябе вельмі непрыстойна, раз нават старая прачка засмяялася! — сказаў кароль. Ён перастаў скакаць і размахваць галінкай і нахмурыўся. — Мне ўжо надакучыла навучанне! Калі я буду гатовы, каб ствараць чараўніцтва перад маімі служкамі па-сучаснаму, Чараўнік?
Шарлатан паспрабаваў супакоіць свайго вучня, запэўніўшы яго, што хутка ён зможа чараваць з незвычайнай лёгкасцю, але смех Жартаўніцы задзеў дурнога караля так моцна, што шарлатан і прадставіць не мог.
— Заўтра, сказаў кароль, — мы запросім увесь двор паглядзець, як іх кароль чаруе!
Шарлатан зразумеў, што настаў час хапаць скарбы і ўцякаць.
— На жаль, Ваша Вялікасць, гэта немагчыма! Я забыўся сказаць Вашай Вялікасці, што заўтра я павінен адправіцца ў доўгае вандраванне…
— Калі ты пакінеш палац без майго дазволу, Чараўнік, мая брыгада Паляўнічых на Чараўнікоў з іх ганчакамі асочаць цябе! Заўтра раніцай ты дапаможаш мне чараваць перад маімі лордамі і лэдзі, і калі хтосьці будзе нада мною смяяцца, я загадаю адсекчы табе галаву!
Кароль пайшоў у палац, пакінуўшы напалоханага шарлатана ў адзіноце. Цяпер яго хітрасць яго не выратуе, таму ён не мог ні ўцячы, ні дапамагчы каралю з чараўніцтвам, таму што ні той, ні другі ім не валодалі.
Не ведаючы, на кім спагнаць сваю злосць, шарлатан падышоў да акна прачкі Жартаўніцы. Зазірнуўшы ўнутр, за сталом ён убачыў бабульку, якая паліравала чарадзейную палачку. У куце ззаду яе ў драўлянай кадцы прасціны караля сціраліся самі сабой.
Читать дальше