Джаан Роўлінг - Байкі барда Бідля

Сонца падымалася ўсё вышэй. Ад адчаю Аша пачала плакаць.

Тады вялізарны змей паднёс сваю пысу да яе твару і выпіў слёзы з яе шчок. Ён задаволіў сваю смагу, і таму адпоўз прочкі і знік ў адтуліне ў зямлі.

Абрадаваліся тры чараўніцы і рыцар і пайшлі далей, упэўненыя, што яшчэ да поўдня дабяруцца да крыніцы.

Аднак на паўдарогі да вяршыны ўзгорка яны ўбачылі надпіс, які быў высечаны на зямлі:

Адплаціцеся плодам вашых прац.

Сэр Няўдачлівы палажыў на зямлю сваю адзіную манету і паклаў яе на траву ўзгорка, але яна пакацілася па схілу і знікла ў траве. Тры чараўніцы і рыцар працягнулі караскацца ўверх па ўзгорку. Яны шлі яшчэ некалькі гадзін, але не прасунуліся ні на крок. Вяршыня была ўсё гэтак жа далёкая, і ўсё той жа надпіс быў перад імі.

Сонца ужо схілялася да да заходу, і усе ўпалі духам. Адна толькі Альтэда рашуча шагала ўперад і клікала за сабою іншых. Але і яна ні на крок не наблізілася да вяршыні зачараванага ўзгорка.

— Смялей, не здавайцеся, сябры! — выклікнула Альтэда, выціраючы пот са лба.

Як толькі блішчалыя кроплі ўпалі на зямлю, надпіс, які загароджваў ім шлях, знік, і яны зразумелі, што зноў могуць ісці наверх.

Цешачыся перамогай над чарговай перашкоды, яны з усіх сіл паспяшаліся да вяршыні, пакуль да іх не данёсся мяккі плёскат Фантана.

Але не паспелі яны дайсці да яго — дарогу ім заступіў ручэй. У празрыстай вадзе ляжаў вялікі гладкі камень з надпісам:

Адплаціцеся скарбам вашага мінулага.

Сэр Няўдачлівы паспрабаваў пераплыць ручэй на шчыце, але той патануў. Чараўнікі выцягнулі рыцара з вады, а затым самі паспрабавалі пераскочыць праз ручэй, але ў іх нічога не атрымалася. Сонца паміж тым апускалася ўсё ніжэй да лініі гарызонта.

Тады яны пачалі разважаць: што ж азначае надпіс на камяні?

Амата першай знайшла адказ. Яна ўзяла чарадзейную палачку і выцягнула з галавы ўсе ўспаміны пра радасныя імгненні, праведзеных з яе каханым, і кінула іх у бурныя воды. Вада панесла іх і з’явіліся камяні, па якіх можна было перайсці на іншы бок, і тры чараўніцы і рыцар, нарэшце, змаглі дабрацца да вяршыні ўзгорка.

Перад імі сярод рэдкіх траў і кветак зіхацеў Фантан. Неба асвяцілася лалавым ззяннем, і прыйшоў час вырашаць, хто з іх выкупаецца ў водах Фантана. Аднак перш чым яны змаглі прыняць рашэнне, Аша звалілася на зямлю. Цяжкі шлях да вяршыні адабраў у яе ўсе сілы, яна была ледзь жывая ад стамлення.

Трое яе сяброў аднеслі яе да Фантана, але яна ўжо білася ў перадсмяротнай агоніі і ўмольвала іх не чапаць яе.

Тады Альтэда паспешна сабрала самыя карысныя па яе меркаванню травы і змяшала іх у пасудзіне з вадой сэра Няўдачлівага, а затым напаіла зеллем Ашу.

Аша тут жа змагла падняцца на ногі. Больш таго, зніклі сімптомы яе смяротнай хваробы.

— Я вылечылася! — выклікнула яна. — Фантан мне не патрэбен. Хай Альтэда выкупаецца ў яго водах.

Але Альтэда была занятая — яна збірала яшчэ больш травы ў свой фартух.

— Калі я змагла вылечыць гэтую хваробу, я змагу заработаць многа грошаў! Хай Амата выкупаецца ў Фантане!

Сэр Няўдачлівы жэстам запрасіў Амату да Фантана, але яна пакруціла галавой. Яе ўспаміны пра былога казанага ўнеслі воды, і цяпер яна зразумела, якім жорсткім і няслушным ён быў, і пазбавіцца ад яго было для яе шчасцем.

— Добры сэр, ва ўзнагароду за ваша рыцарства выкупацца павінны вы! — сказала яна сэру Няўдачліваму.

І вось рыцар з апошнямі прамянямі сонца пабег насустрач Фантану феі Фартуны і выкупаўся ў яго водах, дзівячыся ўласнаму неверагоднаму поспеху і таму, што сярод сотняў людзей быў абраны менавіта ён.

Жыў-быў на свеце чараўнік — малады, багаты, таленавіты. Заўважыў ён, што яго сябры, закахаўшыся, станавіліся дурнямі — пачыналі прыхарошвацца, губляюць апетыт і пачуцце ўласнай вартасці. Юны чараўнік цвёрда рашыў, што з ім такога не здарыцца, і звярнуўся да Цёмных Мастацтваў, каб ахаваць сабе.

Не ведаючы пра яго сакрэт, сям’я чараўніка смяялася яго безуважлівасці і халоднасці.

— Усе зменіцца, — прадракалі яны, — калі яго думкі захопіць юная панна!

Ішоў час, але малады чараўнік заставаўся да ўсіх абыякавым. Яго фанабэрыстасць спачатку прыцягвала дзяўчын, шматлікія спрабавалі заваяваць яго самымі майстэрскімі спосабамі, каб толькі яму спадабацца, але ні ў адной не атрымалася крануць яго сэрца. Чараўнік святкаваў і цешыўся ўласнай прадбачлівасці.

Калі першая свежасць маладосці сышла, яго сябры пачалі жаніцца, у іх з’яўляліся дзеці.