Джаан Роўлінг - Квідытч скрозь стагоддзі

Асмінгтонскіе Осы. "Асмінгтонскіе Осы" носяць мантыі з чорнымі і жоўтымі гарызантальнымі палосамі і з малюнкам асы на грудзі. Заснаваныя ў 1312 году "Осы" перамагалі васемнаццаць раз у нацыянальным першынстве і двойчы станавіліся паўфіналістамі Кубка Еўропы. Назва каманды лічыцца ўзыходным да прыкрай гісторыі, якая адбылася на матчы з "Сіллотскімі Стрэламі" у сярэдзіне XVII стагоддзі, калі Адбіваюшчы, пралятаючы паблізу дрэва на боку поля, убачыў на ім асінае гняздо і выбіў яго ў бок Лаўца "Стрэлаў", пацярпелага гэтак моцна, што яму прыйшлося пакінуць гульню. Асмінгтонцы выйгралі і зрабілі асу сваім талісманам. Заўзятары "Ос" (таксама вядомыя як "Джалы") традыцыйна гучна гудуць, каб адцягнуць увагу форвардаў саперніка пры выкананні штрафнога кідку.

Пякучыя Гарматы. Шматлікія, магчыма, злічаць, што дні славы "Пякучых Гармат" адпраў у мінулае, але іх заядлыя заўзятары жывуць надзеяй на адраджэнне мінуўшчыны. "Гарматы" перамагалі ў чэмпіянаце дваццаць адзін раз, але ў апошні раз гэта адбылося ў 1892 году, а іх выступам у XX стагоддзі ніколі бракавала бляску. Форма гульцоў — ярка памяранцавая, яна ўпрыгожаная якое ляціць ядром і чорнай падвойнай літарай "П". Дэвіз клуба быў зменены ў 1972 году з "Мы пераможам" на "Скрыжуем пальцы і будзем спадзявацца на лепшае".

Сіллотскіе Стрэлы . Гэтая севераанглійская каманда была заснаваная ў 1612 году. Іх форма — светлаблакітная, ўпрыгожана срэбнай стралой. Заўзятары "Стрэлаў" пагодзяцца, што зорнай гадзінай іх каманды быў паядынак 1932 года з тагачаснымі чэмпіёнамі Еўропы, "Габроўскімі Грыфамі". "Стрэлы" перамаглі ў дождж, у смугу, — гульня доўжылася шаснаццаць дзён! Старая традыцыя заўзятараў выпускаць з чароўных палачак стралы, калі Форварды забіваюць гол, была забароненая Аддзелам чароўных гульняў і спартовых спаборніцтваў пасля таго, як у 1894 году адна з стрэлаў пранізала нос суддзі Наджентa Поттсa. Паміж "Стрэламі" і "Асмінгтонскімі Осамі" існуе традыцыйная варожасць (гл. "Осмінгтонскіе Осы").

Сокалы Сеннена. Сокалы носяць цёмна шэрую з белым уніформу з галавой сокала на грудзі. Вядомыя яны грубіянскай гульнёй. Такая рэпутацыя замацавалася за імі дзякуючы сусветна вядомым Адбіваюшчым, Кевіну і Карлу Броудмоорам, якія выступалі за клуб з 1958 па 1969 год. Паводзіны братоў змушала Аддзел чароўных гульняў і спартовых спаборніцтваў забараняць ім на якое то час выступаць як мінімум чатырнаццаць раз. Дэвіз клуба: "Давайце выйграем, а калі не выйдзе, давайце праламаем пару галоваў".

Стресморскіе Сарокі. "Сарокі" — самая ўдачлівая каманда Брытанскай і Ірландскай Лігі. Яны перамагалі ў нацыянальным чэмпіянаце трыццаць два раза і двойчы станавіліся еўрапейскімі чэмпіёнамі. У "Сарок" мноства прыхільнікаў ва ўсім свеце. Сярод знакамітых гульцоў, якія гулялі за гэтую каманду, былa і Лавец Юніс Мюррей (памерла ў 1942 году), некалі ходатайстваўшая аб павелічэнні хуткасці Снітчта, "бо з сённяшнім Снітчам занадта проста гуляць", і Хаміш МакФерлeн (капітан, 1957 1968), які пасля завяршэння квідытчнай кар'еры стаў гэтак жа бліскучым главой Аддзела чароўных гульняў і спартовых спаборніцтваў. "Сарокі" носяць чорную з белым форму з адной сарокай на грудзі і іншай на спіне.

Тарнада Татшілла . Ігракі носяць нябесна-блакітныя мантыі з падвойным цёмна сінім "Т" на спіне і на грудзі. Заснаваныя ў 1520 году, найбольшы поспех яны мелі ў пачатку XX стагоддзі, калі пад кіраўніцтвам Лаўца Радэрыка Пламптона яны перамаглі ў нацыянальным першынстве пяць раз запар, што з'яўляецца рэкордам Лігі. Радэрык Пламптон выступаў дваццаць два разу за зборную Англіі, і менавіта ён усталяваў рэкорд у пайманні Снітча падчас гульняў (тры з паловай секунды, матч з "Катапультамі Керфіллі", 1921).

Еўропа

Квідытч быў добра вядомы ў Ірландыі ў XIV стагоддзі. Гэты вывад можна зрабіць з занатовак Захара Бурчуна аб матчы 1385 г. Ён піша:

"Каманда чараўнікоў з Скарынка прыляцела ў Ланкашыр і моцна засмуціла мясцовых заўзятараў, ушчэнт разграміўшы мясцовых куміраў. Ірландцы ведалі такія трукі з Кваффлом, аб якіх у Ланкашыре ніколі не чулі. У выніку ірландцам прыйшлося драпаць ва ўсе лапаткі, калі разлютаваны натоўп выцягнуў чароўныя палачкі і кінуўся на іх".

З розных крыніц нам вядома, што гульня распаўсюдзілася па ўсёй Еўропе да пачатку XV стагоддзі. З вершаў, напісаных паэтам Інгольфам Ямбам у 1400 г., мы ведаем, што ў Нарвегіі вельмі рана пачалі гуляць у квідытч (не ці мог Олаф, кузен Гудвіна Ніна, завезці туды гэтую гульню?):