Айцец экзальтаваны (лунаючы ў паветры)
Жар недаступнасці,
Жар вечнай любасці.
Сэрца закутае
Болем спакутуе!
Стрэлы, прабіце мяне,
Дзіды, каліце мяне,
Латы, душыце мяне,
Маланкі, паліце мяне!
Тло ўсё адвеецца,
Праўда ўспраменіцца,
Пройдзе пакут пара,
Ўзыдзе любві зара.
Pater profundus
Айцец паглыблены (ля ніжніх сфер)
Вяршыні высяцца маўкліва
Па-над прадоннямі цяснін,
З-пад хмарных скал і круч бурліва
Збягаюць сотні ручаін.
І гамана дубровы дальняй,
І ручая праменны цуд,—
Усё любоўю жыццядайнай
Натхнёна выпешчана тут.
Любоў — дзівосны дар прыроды,
Я перад ёй хілюся ніц.
З любоўю ўніз імкнуцца воды
У час грымотных навальніц
І там даліну арашаюць.
Маланкі крэсляць далягляд,
Паветра чысцяць, асвяжаюць
І разганяюць дым і чад.
І гэта звестуны любові,
Яе адвечны, творчы рух.
У весняй радаснай абнове
Прачніся, мой застылы дух.
Абмежаваны ты і скуты
І боль хаваеш, і дакор.
О божа! вызвалі з пакуты,
Душы і сэрцу дай прастор!
Pater seraphicus
Айцец анёлападобны (сярэдняя сфера)
Што за хмарка праплывае
Над лясістаю гарой?
Здагадаўся — там лунае
Юных духаў светлы рой!
Хор шчасных хлопчыкаў
Край нязнаны, невядомы
Спадабаўся назусім.
Дзе мы, дзе мы? Хто мы, хто мы?
Адкажы нам, ойча, ўсім.
Pater seraphicus
Ноччу роджаныя, скора
Узляцелі вы увысь
Родным, блізкім на сум-гора,
А Эдэму на карысць.
Дадзена любві ахвярнасць
Вам здалёку адчуваць.
Шчасце, што зямную марнасць
Не паспелі вы спазнаць.
Будзьце ж тут са мной, як дома,
Уваходзьце ў вочы мне,
І на белы свет свядома
Кожны з вас тады зірне.
(Прымае іх у сябе.)
Вунь лясок, вунь пыл лятучы,
Вунь ручай шуміць, грыміць,
Абрываецца ён з кручы,
Каб дарогу скараціць.
Шчасныя хлопчыкі (з сярэдзіны)
Выгляд велічны; ды цесны,
Вельмі змрочны гэты край,
Нас пужае ён, злавесны.
Адпусці нас, не трымай.
Pater seraphicus
Ў сферы вышніх вам дарога;
Пад эдэмаўскім шатром
Там вялікай ласкай бога
Прасякайцеся нутром.
Вы, бязгрэшныя, ў эфіры,
Што гасподняй сілы поўны,
У любві і ў вечным міры
Знойдзеце спакой духоўны.
Шчасныя хлопчыкі (кружацца над самай высокай вяршыняй)
Ручкі падымем,
Вянком іх спляцём,
Госпада гімнам
Славіць пачнём.
Шчырым, ласкавым
Верым псалмам.
Той, каго славім,
З’явіцца нам.
Анёлы (лунаюць у верхняй атмасферы, несучы несмяротную часціну Фаўста)
Высокі дух з цянётаў зла
Дабіўся вызвалення.
Хто жыў з імкненнем да святла,
Таму даём збавенне,
З любоўю шчыраю каго
Мы радасна вітаем,
У сонм анёлаў мы таго
Сардэчна запрашаем!
Анёлы малодшыя
Ружамі з рук тых пакорных,
Што пакаяліся богу,
Здабылі мы перамогу
Над саюзам сіл тлятворных
І забралі скарб духоўны.
Там гучаў харал чароўны.
Мы там песні распявалі,
Мы там ружы рассявалі,—
І ўцякалі ў пекла чэрці,
Не здабыўшы плёну ў смерці.
Боль любві спазналі духі.
Сэрца рвалася ад скрухі
І ў самога Сатаны.
Анёлы больш дасканалыя
Астанкі на руках
Узносіць цяжка,
Будзь хоць з азбесту прах —
Ён — тлену частка.
Былі з’яднаны цесным
У ім саюзам
Духоўнае з цялесным.
Не можа вузаў
Падвойнае прыроды
Рваць сіла наша.
Любоў іх назаўсёды
Адна развяжа.
Анёлы малодшыя
Нешта нявіннае
Зыблецца, тоіцца
І над вяршыняю
Марывам мроіцца.
Хмаркі празрыстыя
Скрасілі смутак,
Рэюць там чыстыя
Душы малютак.
Клопаты марныя
Іх не кранулі,
Душы бясхмарныя
Шчасця ўдыхнулі.
Хай жа і гэты дух
Зведае вечны рух,
Ў сферах свяшчэнных
Хай прабывае,
З сонмам нятленных
Хай адлятае.
Шчасныя хлопчыкі
Прымем ласкава к нам —
У наша кола.
Бачым пад саванам
Мы ў ім анёла.
Будзе ён вольны,
Будзе раскуты,
Дух яго здольны
Вырвацца з путаў.
Doctor Marianus {252} 252 Doctor Marianus ( лац .) — «марыінскі доктар», аскет, заглыблены ў сузіранне дзевы Марыі.
(у найвышэйшай, найчысцейшай келлі)
Ўгору ўзносіцца дух,
Да сфераў празрыстых.
Дзевы лунаюць наўкруг
Воблакам чыстым.
Читать дальше
