Lisa Gardner - Druga Córka

– Pieprzyć Europę – brzmiała odpowiedź. – Chodzi o Williama. Załamał się. Zadzwonił do mnie, kompletnie spanikowany i oznajmił, że chodzą za nim włoskie mokasyny. I że mi tego nie daruje. Potem trzasnął słuchawką. Dzwoniłem do niego dwa razy, bez skutku. Zajrzałem do jego mieszkania. Wygląda, jakby przeszedł przez nie huragan. William zniknął. Jego samochód też.

– Masz rację. Mały dostał kota.

– Darł się, że go wrobiłem! – nie wytrzymał Harper. – Nic podobnego! Kto za tym stoi? Pomyślałem, że to wyjaśnisz.

– Próbuję. Prawdę mówiąc, myślałem, że porozmawiam o tym z Larrym Diggerem, ale to już odpada. Nasz drogi Larry nie żyje.

– Co?!

– Och, nie udawaj głupiego. Wiem, że to twoja sprawka.

– Nie! – W głosie Harpera brzmiała panika. – Co się dzieje, do diabła? Ktoś mnie wrabia. Musisz mi uwierzyć. Ktoś tu strasznie miesza. Nawet Melanie zaczęła mnie oskarżać, że coś zrobiłem Meagan.

Przez chwilę Jamie nie mógł wydobyć z siebie głosu. Nigdy dotąd jego przyjaciel nie był tak wstrząśnięty. Nigdy się tak nie bał. Czekał na drgnienie satysfakcji, ale nic podobnego nie nastąpiło. Nadal podejrzewał, że to także jest gra. Z Harperem nigdy nie wiadomo.

– Naprawdę nie kazałeś stuknąć Larry’ego Diggera?

– Nie!

– Ja też nie.

– Ale, ale… – Harper z trudem artykułował słowa. – Kto?

– Nie wiem.

– Musisz to odkręcić. Wszystko się rozpada. To niemożliwe. Nie… nie teraz. Po tylu latach. To bez sensu. Tamto jest skończone i zapomniane.

– Zacząłeś z tymi operacjami, Hap. Ostrzegałem, żebyś się w to nie mieszał…

– Dobrze, dobrze, już przestanę. Tylko znajdź Sheffielda. Popracuj nad nim.

– Dlaczego sądzisz, że mnie wysłucha? Nienawidzi mnie tak samo, jak wszystkich.

– Bo jest taki jak ty. Pamiętasz?

Jamie zamilkł i pokręcił głową. Harper ranił go nawet wtedy, gdy go potrzebował. Wspaniały doktor Stokes nie był taki wspaniały, jak się wydawało.

– Dobrze – powiedział wreszcie niechętnie. – Zajmę się tym. Ale to już ostatni raz. Daj mi parę dni. – Po czym dodał jakby po namyśle: – Aha, Harper…

– Co?

– Rozmawiałeś ostatnio ze swoim synem?

– Nie. Ale chciałem do niego zadzwonić. Zrobię to jutro.

– Życzę szczęścia, staruszku, bo ja usiłuję się z nim skontaktować od dwudziestu czterech godzin. Wygląda na to, że on też zniknął. Ciekawe, co to znaczy.

Po przebudzeniu policzek nadal ją palił. Ostrożnie dotknęła siniaka. Boli, ale od tego się nie umiera. Ta zasada odnosiła się do jej całego życia.

Zeszła na dół. W domu panowała cisza. Harper wyszedł. Patricia też. I Maria.

Zadzwoniła do brata. Nie zastała go w domu. Zadzwoniła do pracy. Nadal jest chory, poinformowała ją kobieta z rejestracji. Atak grypy. Melanie nie uwierzyła w to nawet na chwilę. Gdyby był chory, siedziałby w domu. Co teraz?

Rozmowa telefoniczna. Anonimowy informator, który podobno dzwonił z jej domu. W chaosie ostatnich dni zupełnie o tym zapomniała. Zadzwoniła do firmy telefonicznej i poprosiła o przysłanie bilingu. To na początek. A na razie?

Krążyła po domu. Czuła się dziwnie nie na miejscu. Znane wnętrza wydawały się jej dekoracjami, w których rozgrywa się sztuka. Salon cały w różowych jedwabiach, idealny na spotkania towarzyskie. Pokój ozdobiony włoskim marmurem, idealny do robienia wrażenia na dyrekcji szpitali. Jadalnia z ogromnym stołem na dwanaście osób, w sam raz na rodzinne obiady i długie, szczere rozmowy.

Patio z glinianymi donicami, różami i stolikiem z kutego żelaza. Doskonały zakątek do bicia córki.

Dość. Zeszła do piwnicy, gdzie spoczywały pudła noszące etykietę: „Meagan Stokes, 1968 – 1972”.

Kiedy Melanie skończyła dwanaście lat, Patricia zgłosiła potrzebę zrobienia w piwnicy pokoju zabaw dla dzieci. Harper odmówił. Muszą mieć miejsce na różne graty. Piwnica dobrze się do tego nadaje.

Rozsądna uwaga. Ale Stokesowie nie trzymali gratów. Nie mieli starych ubrań, książek, mebli. Harper był bardzo systematyczny. Wszystkie stare ubrania były katalogowane, szacowane i wysyłane do Armii Zbawienia, dzięki czemu dostawali odpis od podatku. Wszystko miało swoją cenę. Z wyjątkiem tych pudełek, których zawartość była bezcenna.

Przeszukała je kiedyś – dziewięciolatka, pragnąca dowiedzieć się czegoś o swojej nowej rodzinie. Ostrożnie dotykała koronkowej sukieneczki od chrztu, sukienki z czerwonego aksamitu na Boże Narodzenie, różowego włóczkowego „kocyczka”. Obejrzała małe buciki, odcisk małej rączki w gipsie, pierwsze rysunki. Przeglądała zawartość pudeł z poczuciem winy, lecz i fascynacją, wiedząc, że nie powinna ich dotykać, ale bezradna wobec potrzeby dowiedzenia się czegoś więcej.

Tylko tyle zostało z Meagan Stokes. A Melanie musiała poznać jedyną prawdziwą miłość jej rodziców.

Zaczęła od pudła z fotografiami.

Zaczynały się w Teksasie. Jamie, Harper i Patricia w staroświeckiej białej limuzynie. Jamie i Harper w garniturach w prążki, jak gangsterzy. Jamie obejmujący młodą, piękna Patricię, uśmiechającą się do obiektywu. Jamie patrzący w bok, przystojny młody Harper całujący swoją przyszłą żonę.

Ślubne fotografie. Patricia i Harper w katedrze, trzymający się za ręce. Smukła Patricia w przepięknej sukni, jakby stworzonej dla księżniczki: kaskady falban z tiulu aż do ziemi.

Przed katedrą z Jamiem w białym fraku z czarną lamówką. Jamie uśmiechał się, ale stał daleko od Patricii, często prawie za kadrem. Ten ślub musiał wiele zmienić w ich układach.

I nagle zdjęcia dzieci. Brian Harper Stokes, dwudziesty piąty lutego, cztery kilo trzysta gramów. Brian w ramionach triumfującego Harpera. Patricka uśmiechająca się ze zmęczeniem. Brian raczkujący, Brian uczący się chodzić. Trzyletni Brian sięgający po figurkę, stojącą tuż poza jego zasięgiem. Trzyletni Brian spoglądający z zakłopotaniem na zbitą figurkę. Napis ręką Patricii: „Pierwsze spotkanie Briana ze sztuką”. Brian na Halloween, przebrany za diabła. „Brian ciągle ma „diabelski okres”. Przynajmniej mu do twarzy”.

Potem Patricia w ciąży. Brian odsunięty na drugi plan. W centrum uwagi smukła, wysoka Patricia, rozpromieniona i kwitnąca. Patricia obejmująca brzuch. Patricia z profilu, spoglądająca w dal. Patricia na pikniku, w tle biegnący Brian, Patricia w bardzo zaawansowanej ciąży, zasłaniająca się misiem. Dopisek Jamiego: „Pat, 1968. Jak zawsze piękna”.

Melanie odwróciła stronę albumu. Meagan. Patricia trzymająca noworodka przy piersi: mała czerwona twarzyczka, zapuchnięta i śpiąca, malutka rączka. Brian obok matki i siostry. Jamie przy szpitalnym łóżku, roześmiany. Paluszki Meagan zaciśnięte wokół jego masywnego palca.

Nagle Brian i Meagan zaczęli bardzo szybko rosnąć. Brian karmiący Meagan. Brian czytający Meagan. Brian ciągnący Meagan w małym czerwonym wózeczku, cały roześmiany.

Trzy lata później Brian znowu przebrany za diabła, ale tym razem z Meagan w stroju lalki. Oboje uśmiechnięci. Na następnej fotografii Patricia, Brian i czteroletnia Meagan, uśmiechający się do obiektywu. Śliczna młoda matka i dwoje niewiarygodnie szczęśliwych, niewiarygodnie pięknych jasnowłosych dzieci.

Melanie odłożyła album. Ręce jej się trzęsły.

A potem wydarzyło się tamto. W gorący letni dzień Patricia i Brian zostawili Meagan pod opieką niani i poszli do lekarza. Tego popołudnia wydarzyła się tragedia i Meagan odeszła z tego świata.

Taka wspaniała rodzina.