Harlan Coben - Najczarniejszy strach

Twarz pozostała w oknie jeszcze kilka sekund, a potem drzwi się otworzyły. Smród zbyt wielu wypalonych papierosów, który przez nie wypadł, z rozkoszą wcisnął się Myronowi do nosa. W ustach Stana Gibbsa tkwił, żadna niespodzianka, kolejny papieros. Brodę porastała mu szpakowata szczecina, za długa, by być w retro stylu z Miami Vice. Był ubrany w żółtą koszulkę z Burtem Simpsonem, ciemnozielone spodnie od dresów, skarpetki, sportowe pantofle i bejsbolówkę Colorado Rockies – typowy modny strój, noszony z równym zapałem przez biegających po zdrowie, jak i nałogowych oglądaczy telewizji. Myron podejrzewał, że ma do czynienia z przedstawicielem tego drugiego gatunku.

– Jak pan mnie znalazł? – spytał Stan Gibbs.

– Bez trudności.

– To nie jest odpowiedź.

Myron wzruszył ramionami.

– Nieważne. Nie mam nic do powiedzenia – rzekł Gibbs.

– Nie jestem reporterem.

– A kim?

– Agentem sportowym.

Gibbs, z papierosem z ustach, wydmuchnął dym.

– Rozczaruję pana, w futbol ostatni raz grałem serio w szkole średniej.

– Mogę wejść?

– Nie. Czego pan chce?

– Znaleźć porywacza, o którym napisał pan w swoim artykule.

Stan uśmiechnął się. Jak na palacza, miał wyjątkowo białe zęby. Cerę chorobliwą, bladą jak w zimie, włosy cienkie i przetłuszczone, ale oczy jasne, wręcz świetliste, niczym niesamowite latarnie morskie.

– Nie czyta pan gazet? – spytał. – Wszystko wymyśliłem.

– Wymyślił pan czy skopiował z książki?

– Biję się w piersi.

– A jeżeli napisał pan prawdę? Jeżeli bohater pańskich artykułów zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem?

Gibbs potrząsnął głową. Wydłużający się popiół na jego papierosie trzymał się kurczowo jak dziecko wagonika w parku rozrywki.

– Nie chcę do tego wracać.

– Popełnił pan plagiat?

– Powiedziałem już, że nie będę komentował…

– Zostanie to między nami. Jeżeli pan zmyślił tę historię, to proszę mi powiedzieć i sobie pójdę. Szkoda mi czasu na fałszywe tropy.

– Nie chcę pana urazić, ale mówi pan bez ładu i składu.

– Mówi panu coś imię i nazwisko Davis Taylor?

– Bez komentarzy.

– A Dennis Lex?

Wreszcie celny strzał. Gibbs pochwycił prawą ręką wyślizgujący mu się z ust papieros, upuścił go na chodnik i chwilę patrzył, jak skwierczy.

– Niech pan wejdzie – powiedział.

Dom był bliźniakiem, w zgodzie z nowym trendem w amerykańskim budownictwie z obowiązkowym katedralnym sufitem. Przez duże okna wpadało mnóstwo światła, rozpryskując się na wystroju rodem z niedzielnych dodatków do gazet. Jedną ze ścian zajmowała aparatura nagłaśniająca w obudowie z jasnego drewna, obok której stał stolik do kawy. Poza tym kanapa w biało-niebieskie pasy – Myron gotów był się założyć o lunch, że to otomana – oraz, do kompletu, sofa dla dwojga. Wykładzina była tak neutralna jak reszta wnętrza, w obojętnym dla oka brązowym kolorze, ale mimo czystości w pokoju panował nieład cechujący rozwodnika: tu i tam piętrzyły się niemające stałego miejsca gazety, tygodniki i książki.

Gibbs usadził Myrona na kanapie.

– Napije się pan? – spytał.

– Tak, cokolwiek.

Na stoliku do kawy leżało zdjęcie mężczyzny, otaczającego ramionami dwóch chłopców. Cała trójka szczerzyła się do kamery tak, jakby zajęli drugie miejsce w wyścigu i chcieli ukryć rozczarowanie. Zdjęcie zrobiono w jakimś ogrodzie. Za nimi majaczył marmurowy posąg kobiety z łukiem na ramieniu i strzałami. Myron wziął oprawioną w ramki fotografię i przyjrzał się jej.

– To pan? – spytał.

Gibbs uniósł głowę znad szklanki, do której wrzucał lód.

– Ten z prawej – odparł. – Stoję z ojcem i bratem.

– Co to za posąg?

– Diany Łowczyni. Słyszał pan o niej?

– To ta, która zmieniła się w Wonder Woman z kreskówki?

Gibbs zaśmiał się.

– Może być sprite? – spytał.

Myron odłożył zdjęcie.

– Oczywiście.

Gibbs napełnił szklankę i podał ją Myronowi.

– Co pan wie o Dennisie Leksie? – spytał.

– Że istnieje.

– Dlaczego wymienił pan jego nazwisko?

Myron wzruszył famionami.

– Dlaczego pan tak silnie na nie zareagował?

Gibbs wyjął następnego papierosa i zapalił.

– To pan przyszedł do mnie – powiedział.

– Owszem.

– Dlaczego?

Żaden sekret.

– Szukam niejakiego Davisa Taylora. To dawca szpiku kostnego identycznego ze szpikiem pewnego dziecka. Niestety, przepadł. Znalazłem jego adres w Connecticut, ale tam go nie ma. Pogrzebałem więc głębiej i odkryłem, że Davis Taylor zmienił nazwisko. W rzeczywistości nazywa się Dennis Lex.

– Nadal nie rozumiem, jaki to ma związek ze mną.

– Zabrzmi to trochę dziwnie. Zostawiłem Davisowi Taylorowi alias Dennisowi Leksowi wiadomość w poczcie głosowej. Oddzwonił, ale mówił bez sensu. Wciąż powtarzał słowa „siej ziarno”.

Stan Gibbs lekko zadygotał. Trwało to tylko chwilę.

– Co jeszcze powiedział? – spytał.

– W zasadzie niewiele więcej. Że powinienem siać ziarno. Pożegnać się z tym dzieckiem. Takie rzeczy.

– To pewnie nic nie znaczy. Prawdopodobnie przeczytał mój artykuł i zabawił się pańskim kosztem.

– Prawdopodobnie. Ale to nie wyjaśnia pańskiej reakcji na nazwisko Leksa.

Gibbs niedbale wzruszył ramionami.

– To słynna rodzina – odparł.

– Gdybym powiedział „Ivana Trump”, też by pan tak zareagował?

Gibbs wstał.

– Muszę to sobie przemyśleć.

– Niech pan myśli na głos.

Gibbs pokręcił głową.

– Zmyślił pan tę historię, Stan?

– Odpowiem innym razem.

– Nie zadowolę się tym. Należy mi się coś więcej. Popełnił pan plagiat?

– Jakiej odpowiedzi pan się spodziewa?

– Stan?

– Słucham?

– Nie obchodzi mnie pańska sytuacja. Nie jestem od sądzenia i donosów. Nie dbam o to, czy zmyślił pan tę historię. Zależy mi wyłącznie na znalezieniu dawcy szpiku kostnego. Kropka. Koniec historii. El fin.

Gibbsowi zaszkliły się oczy. Zaciągnął się papierosem.

– Nie – powiedział. – Nie popełniłem plagiatu. Nie widziałem tej książki na oczy.

Myron miał wrażenie, że wstrzymujący dotąd oddech pokój wreszcie wypuścił powietrze.

– A jak pan wyjaśni podobieństwa między pańskim artykułem a tą powieścią?

Gibbs otworzył usta, znieruchomiał, potrząsnął głową.

– Milczenie świadczy przeciwko panu.

– Nic nie muszę panu wyjaśniać.

– Musi pan. Próbuję uratować życie dziecku. Chyba nie jest pan aż tak zaprzątnięty własnymi kłopotami, co, Stan?

Gibbs wrócił do kuchni. Myron wstał i podążył za nim.

– Niech pan mówi. Może zdołam pomóc.

– Nie, nie pomoże pan.

– Jak pan wyjaśni te podobieństwa? Proszę mi powiedzieć. Na pewno pan o tym myślał.

– Nie muszę o tym myśleć.

– To znaczy?

Gibbs otworzył lodówkę i wyjął puszkę sprite’a.

– Sądzi pan, że wszyscy psychotycy są oryginalni?

– Nie rozumiem.

– Zadzwonił do pana ktoś i powiedział o sianiu ziarna.

– Tak.

– Są dwa wytłumaczenia, po co to zrobił. Pierwsze: jest mordercą, którego opisałem. A drugie?

Gibbs spojrzał na Myrona.

– Powtórzył to, co wyczytał w artykule – odparł Myron.

Gibbs strzelił palcami.

– Twierdzi pan, że porywacz, z którym pan rozmawiał, przeczytał tę powieść i się nią zasugerował? Że skopiował ją w życiu?