Harlan Coben - Najczarniejszy strach

– Pominął pan, że jestem świetnym tancerzem. Mogę zademonstrować.

Granitowy uśmiechnął się z wyższością.

– Wystawić panu ocenę? – spytał.

– Bardzo proszę.

– Za dużo pan żartuje. Chce pan sobie dodać pewności, ale za bardzo się pan stara. A co do subtelności, pańska opowieść o umierającym dziecku, które wymaga przeszczepu szpiku kostnego, była wzruszająca. Brakło tylko kwartetu smyczkowego.

– Nie wierzy mi pan?

– Nie.

– To po co tu przyszedłem?

Granitowy rozłożył dłonie wielkie jak anteny satelitarne.

– To właśnie chciałbym wiedzieć – odparł.

Ochroniarze stanęli za plecami Myrona, tworząc wraz z Granitowym trójkąt. Granitowy lekko skinął głową. Ochroniarz w marynarce wycelował w Myrona pistolet.

Niedobrze.

Są sposoby na rozbrojenie gościa ze spluwą, ale towarzyszy im nieodłączny szkopuł: może się to nie udać. Jeżeli się przeliczysz albo twój przeciwnik okaże się lepszy, niż sądziłeś – co należy uwzględnić, gdy wie, jak trzymać broń – możesz zarobić kulkę. To bardzo poważny minus. W tej zaś konkretnej sytuacji dochodziło dwóch przeciwników, zapewne uzbrojonych i świetnie wyszkolonych. Na nierozważny ruch w takich okolicznościach fachowcy mają jedno słowo: samobójstwo.

– Ten, kto zebrał informacje o mnie, coś pominął – powiedział.

– Co takiego?

– Moją znajomość z Winem.

Twarz Granitowego ani drgnęła.

– Mówi pan o Windsorze Hornie Lockwoodzie Trzecim? Do jego rodziny należy firma maklerska Locke-Horne. Na studiach w Duke’u dzieliliście pokój. Po przeprowadzce z poddasza na Spring Street, które dzielił pan z Jessicą Culver, zamieszkał pan w jego apartamencie w Dakocie. Łączą was bliskie więzi biznesowe i osobiste, można nawet powiedzieć: przyjaźń. O taką znajomość chodzi?

– Zgadza się.

– Wiem o tym. Wiem także o, hm… – Granitowy urwał, szukając właściwego słowa – talentach pana Lockwooda.

– A zatem wie pan również, że jeżeli tego młotka zaswędzi palec – Myron wskazał głową ochroniarza z pistoletem – umrze pan.

Tym razem, po krótkiej walce z mięśniami twarzy, Granitowy zdobył się, choć nie bez trudu, na uśmiech. W głowie Myrona rozbrzmiała piosenka Barracuda zespołu Heart.

– Ja też nie jestem pozbawiony, hm, talentów, panie Bolitar.

– Naprawdę? W takim razie za mało pan wie o, hm, talentach Wina.

– Nie będę się z panem spierał. Powiem tylko, że nie dysponuje on armią ludzi. A zatem dowiem się, dlaczego rozpytuje pan o Dennisa Leksa?

– Już powiedziałem.

– Upiera się pan przy historii o umierającym dziecku?

– Jest prawdziwa.

– Skąd pan się dowiedział o Dennisie Leksie?

– Z banku szpiku kostnego.

– Podali panu jego nazwisko?

– Ja również nie jestem pozbawiony, hm, talentów – rzekł Myron, uznawszy, że teraz jego kolej się pochwalić. Niestety, nie zabrzmiało to dobrze.

– A więc w banku szpiku kostnego dowiedział się pan, że Dennis Lex jest dawcą. To chce pan powiedzieć?

– Nic nie powiem. To ulica dwukierunkowa. Chcę informacji.

– Pomyłka. To ulica jednokierunkowa – odparł Granitowy. – Ja jestem tirem, a pan jajkiem na jego drodze.

Myron skinął głową.

– Złośliwiec. Ale jeśli nic od was nie dostanę, to wy ode mnie też nic.

Ochroniarz z pistoletem zbliżył się. Myronowi zadrżały nogi, ale nawet nie mrugnął. Można przedobrzyć z żartami, lecz nie wolno okazać strachu. Przenigdy.

– Nie oszukujmy się, obaj wiemy, że mnie za to nie zabijecie. Nie jesteście głupi.

Granitowy uśmiechnął się.

– Mogę pana obić.

– Wy nie chcecie kłopotów i ja też. Nie obchodzi mnie rodzina Leksów, jej los ani nic. Próbuję tylko ocalić życie dziecku.

Granitowy udał, że gra na skrzypcach.

– Dennis Lex pana nie zbawi – rzekł po chwili.

– Mam uwierzyć panu na słowo?

– Nie jest dawcą, którego pan szuka. Ręczę za to.

– Nie żyje?

Granitowy splótł ręce na piersi wielkiej jak stół pingpongowy.

– Jeżeli mówi pan prawdę, to albo ci z banku szpiku pana okłamali, albo się pan pomylił.

– Może też być, że to wy kłamiecie – odparł Myron. – Lub mylicie się – dodał po chwili.

– Ochroniarze odprowadzą pana do wyjścia.

– I tak mogę pójść do prasy.

– Obaj wiemy, że pan tego nie zrobi – rzekł Granitowy na odchodne. – Pan też nie jest głupi.

Bruce Taylor był w typowym przyodziewku dziennikarskim – ciuchach wykopanych chyba z dna kosza na brudną bielizną. Zasiadłszy przy barze, zaczerpnął garść darmowych precli i włożył je do ust tak łapczywie, jakby miał chęć połknąć własną ręką.

– Nienawidzę ich – powiedział do Myrona.

– Właśnie widzę.

– Jestem w barze, jak pragnę zdrowia. Muszę jeść. Ale nikt już nie podaje orzeszków. Wciskają ci, że za bardzo tuczą, albo inną bzdurę. I podsuwają zamiast nich precle. Ale nie prawdziwe precle. Tylko te gówienka. – Zademonstrował precelek Myronowi. – Co to jest?

– No, a politycy – włączył się Myron. – Na okrągło wałkują kontrolę sprzedaży broni.

– Czego się napijesz? Tylko nie rób obciachu. Nie zamawiaj tego głupiego yoo-hoo.

– Co dla ciebie?

– To samo co zawsze, kiedy stawiasz. Dwunastoletnią szkocką.

– Ja zadowolę się mineralną z cytryną.

– Sierota. – Bruce złożył zamówienie. – O co chodzi tym razem? – spytał.

– Znasz Stana Gibbsa?

– O-ho-ho!

– O-ho-ho?

– Widzę, że wdepnąłeś w straszne gówno, Myron. Dlaczego on? Co cię łączy, do jasnej ciasnej, z Gibbsem?

– Pewnie nic.

– Mhm.

– Opowiedz mi o nim.

Bruce wzruszył ramionami.

– Ambitny sukinkot, który przeholował. Co jeszcze chcesz wiedzieć?

– Wszystko.

– Od czego zacząć?

– Co dokładnie zmalował?

– Kretyn popełnił plagiat. To nic niezwykłego. Ale żeby tak głupio?

– Za głupio?

– O co pytasz?

– Przyznasz, że skradzenie pomysłu z opublikowanej książki jest nie tylko nieetyczne, ale i idiotyczne.

– No i?

– Pytam, czy nie zbyt idiotyczne.

– Myślisz, że jest niewinny?

– A ty?

Bruce połknął kilka precli.

– Coś ty. Stan Gibbs jest winny jak cholera. Postąpił głupio, ale znam wielu głupszych od niego. Taki Mike Barnicle. Kradnie dowcipy z książki George’a Carlina. George’a Carlina, Jezu!

– To rzeczywiście debilne – przyznał Myron.

– Takich jak on jest więcej. Każdy zawód ma swoje brudy. Rzeczy, które chce się zamieść pod dywan. Jeśli jakiś policjant wbije podejrzanego w glebę, inni tworzą wokół niego kordon. Lekarze kryją jeden drugiego, kiedy któryś wytnie nie ten pęcherzyk żółciowy czy co tam. Prawnicy… jakbym zaczął wyciągać ich małe brudne sekrety…

– A plagiaty są grzechem dziennikarskim?

– Nie tylko plagiaty. Rzeczy wyssane z palca. Znam reporterów, którzy sami tworzą źródła informacji. Znam takich, którzy sami wymyślają dialogi. Znam takich, którzy zmyślają całe wywiady. Publikują artykuły o matkach ćpunkach i o fikcyjnych hersztach miejskich gangów. Czytałeś te artykuły? Nie zastanowiło cię, dlaczego tylu narkomanów, dla których nawet Teletubisie są za trudne, sypie celnymi spostrzeżeniami?

– Czy to częsta praktyka?

– Szczerze?

– Bardzo proszę.

– Powszechna jak epidemia. Niektórzy dziennikarze to leniuchy. Innych zżera ambicja. Są też patologiczni kłamcy. Znasz ten typ. Skłamią ci, co jedli na śniadanie, bo nic ich to nie kosztuje.