Harlan Coben - Błękitna krew

– W piątek rano. Chad jeszcze spał.

– Od tamtej pory nie widziała go pani ani z nim nie rozmawiała?

– Nie.

– Nie planowała pani żadnych nowych schadzek? Zrobiła nieszczęśliwą minę.

– Nie, właściwie nie. Myślałam, że Chad chce się po prostu zabawić, ale gdy przyjechaliśmy na miejsce, stwierdziłam, że się we mnie zadurzył. Nie przewidziałam tego. Szczerze mnie to zaniepokoiło.

– A dokładnie?

– Że powie o nas matce. Wprawdzie przysiągł, że jej nie powie, lecz kto wie, jak by się zachował, gdybym go zraniła? Nie zadzwonił do mnie, więc mi ulżyło.

Myron nie doszukał się w jej twarzy i słowach żadnych kłamstw. Co nie znaczy, że nie kłamała. Esme zmieniła pozycję, krzyżując nogi.

– Nadal nie rozumiem, dlaczego pan mnie o to wszystko pyta. – Zastanawiała się chwilę, a potem w jej oczach rozbłysła iskra. Usiadła prosto. – Czy to ma jakiś związek z zabójstwem Jacka?

Nie odpowiedział.

– Mój Boże! – Głos jej zadrżał. – Nie myśli pan chyba, że Chad ma z tym coś wspólnego.

Myron odczekał chwilę. Wóz albo przewóz, pomyślał.

– On nie – odparł. – Ale nie mam pewności co do pani. Na jej twarzy rozbiło biwak zmieszanie.

– Słucham?!

– Myślę, że pani go porwała.

Uniosła ręce.

– Czy pan oszalał?! Porwałam? To była wspólna decyzja. Całkowicie. Niech mi pan wierzy, palił się do tego. Zgoda, był młodociany. Ale czy myśli pan, że dowiozłam go do motelu pod lufą pistoletu?

– Nie o tym mówię.

Znowu się zmieszała.

– Więc o czym, do cholery?!

– Opuściła pani motel w piątek. Dokąd pani pojechała?

– Do Merion. Poznaliśmy się tam wieczorem, pamięta pan?

– A gdzie pani była zeszłej nocy?

– Tu.

– W swoim apartamencie?

– Tak.

– Od której?

– Od ósmej.

– Ktoś może to potwierdzić?

– A dlaczego ktoś miałby to potwierdzać? – odparowała z irytacją.

Przez jego nieprzeniknioną minę nie przedostałyby się nawet gazy. Esme westchnęła.

– Do północy siedziałam z Normem. Pracowaliśmy.

– A potem?

– Poszłam spać.

– Czy nocny portier potwierdzi, że nie opuściła pani swojego pokoju po północy?

– Myślę, że tak. Nazywa się Miguel. Jest bardzo miły. Miguel? Zadanie dla Esperanzy. Gdyby alibi Esme się potwierdziło, mógł wyrzucić swą zgrabną małą hipotezę do kosza.

– Kto jeszcze wiedział o pani i Chadzie Coldrenie?

– Nikt. Ja w każdym razie nie wspomniałam nikomu.

– A Chad? Komuś powiedział?

– Wygląda na to, że panu – odparła uszczypliwie. – A może jeszcze komuś, nie wiem.

Myron pomyślał o czarnej postaci wychodzącej przez okno z sypialni Chada – Matthew Squiresie? – i przypomniał sobie młode lata. Gdyby udało mu się pójść do łóżka ze starszą kobietą wyglądającą jak Esme Fong, z ochotą by się komuś tym pochwalił, zwłaszcza najbliższemu przyjacielowi, w którego domu nocował w przeddzień schadzki.

Znów wszystko wróciło jak bumerang do młodego Squiresa.

– Gdzie panią w razie czego złapię? – spytał.

Sięgnęła do kieszeni i wyjęła wizytówkę.

– Na spodzie jest numer mojej komórki – powiedziała.

– Do widzenia, Esme.

– Myron?

Obrócił się ku niej.

– Powie pan Normowi?

Esme Fong najwyraźniej obawiała się tylko utraty dobrej opinii i pracy, a nie oskarżenia o morderstwo. A może chytrze mydliła mu oczy? Nie miał jak tego sprawdzić.

– Nie – odparł. – Nie powiem.

W każdym razie nie teraz, dodał w myślach.

Akademia Episkopalna. Macierzysta szkoła średnia Wina. Esperanza, która go tu przywiozła, stanęła po drugiej stronie ulicy i zgasiła silnik.

– Co robimy? – spytała.

– Nie wiem – odparł Myron. – Matthew Squires jest w środku. Zaczekajmy na przerwę na lunch i spróbujmy tam wejść.

– I to ma być plan? Jest fatalny.

– Masz lepszy pomysł?

– Wejdźmy od razu. Udajmy rodziców.

– Myślisz, że to wypali? – zapytał po chwili.

– To lepsze, niż siedzieć bezczynnie w samochodzie.

– Aha, zanim zapomnę. Sprawdź mi alibi Esme. I nocnego portiera Miguela.

– Miguela? – powtórzyła. – Dlatego że jestem Latynoską?

– Przede wszystkim. Przyjęła to bez zastrzeżeń.

– Rano zadzwoniłam do Peru – poinformowała.

– I?

– Rozmawiałam z miejscowym szeryfem. Potwierdza, że Lloyd Rennart popełnił samobójstwo.

– A co z ciałem?

– Ta przepaść nazywa się El Garganta del Diablo. Czarcie Gardło. Nikt nigdy nie znalazł tam zwłok. Samobójcy często w nią skaczą.

– Wspaniale. Nie zebrałabyś więcej szczegółów o przeszłości Rennarta?

– Na przykład jakich?

– Jak kupił ten bar w Neptune. Dom w Spring Lake Heights. Tym podobnych.

– Po co ci one?

– Lloyd Rennart był workowym debiutującego zawodowego golfisty. Nie zarabiał kroci.

– No i?

– Może po przegranej Jacka w mistrzostwach otrzymał niespodziewany zastrzyk gotówki.

Zrozumiała, do czego pije.

– Myślisz, że ktoś mu zapłacił za porażkę Coldrena?

– Nie. Ale nie da się tego wykluczyć.

– Ciężko to będzie wytropić po tak długim czasie.

– Spróbuj. Poza tym dwadzieścia lat temu Rennart spowodował poważny wypadek w Narberth. To niewielkie miasto pod Filadelfią. W tej kraksie zginęła jego pierwsza żona. Poszperaj, może znajdziesz coś na ten temat.

Esperanza zmarszczyła brwi.

– Co na przykład?

– Na przykład czy był pijany. Czy go o coś oskarżono. Czy były inne ofiary.

– Po co nam te informacje?

– Może Rennart kogoś wkurzył. Może rodzina jego pierwszej żony szuka zemsty.

– I czekali na to aż dwadzieścia lat? – spytała, wciąż marszcząc brwi. – Pojechali za Rennartem do Peru, zepchnęli go w przepaść, wrócili, porwali Chada, zabili Jacka Coldrena… Nadążasz?

Myron skinął głową.

– Masz rację. Mimo to zbadaj wszystko, co dotyczy Lloyda Rennarta. Na pewno ma jakiś związek z tą sprawą. Tylko musimy ustalić jaki.

– Ja go nie dostrzegam. – Esperanza zatknęła za ucho czarny zakręcony kosmyk. – Znacznie pewniejszą podejrzaną jest dla mnie Esme Fong.

– Zgoda. Mimo to zbadaj temat. Znajdź, co się da. Jest jeszcze syn Rennarta, Lany. Siedemnastolatek. Może się dowiesz, co z niego za ziółko.

Wzruszyła ramionami.

– Niech ci będzie, choć to strata czasu. – Wskazała szkołę. – Wchodzimy?

– Jasne.

Nim wysiedli, w szybę wozu zastukała lekko wielka pięść. Zaskoczony Myron spojrzał przez okno i zobaczył uśmiechniętego wielkiego Murzyna z fryzurą a la Nat King Cole, którego poznał przed Zajazdem Dworskim. Kolistym ruchem dłoni „Nat” dał mu znak, żeby opuścił szybę. Myron spełnił życzenie.

– Jak to dobrze, że znów się spotykamy – rzekł. – Nie zanotowałem numeru pańskiego fryzjera.

Murzyn zaśmiał się. Ze złączonych kciuków utworzył ramkę i przesunął ręce do przodu i tyłu jak reżyser filmowy.

– Pan z moją fryzurą? – Pokręcił głową. – Coś mi się nie widzi.

Nachylił się i nad ramieniem Myrona wyciągowi rękę w stronę Esperanzy.

– Carl – przedstawił się.

– Esperanza.

Uścisnęła wyciągniętą dłoń.

– Wiem.

Zmrużyła oczy.

– My się znamy – powiedziała.

– Jasne.

Strzeliła palcami.

– Mosambo, Kenijski Zabójca, Krwawe Saftri.

Carl uśmiechnął się.