Harlan Coben - Błękitna krew

Pokręcił przecząco głową.

– Żadne dziecko nie powinno widzieć tego, co wtedy zobaczył Win. A co gorsza, na pewno nie miny własnego ojca.

Myrona zaszczypały oczy.

– Na tym oczywiście się nie skończyło. Nie chcę wchodzić w szczegóły. W każdym razie Win się więcej do mnie nie odezwał. Nigdy również nie wybaczył ojcu. Tak, własnemu ojcu. Myśli pan, że nienawidzi tylko mnie, a kocha Windsora Drugiego. Nieprawda. Jego też obwinia. Uważa, że jest słaby, bo do tego dopuścił. Kompletna bzdura, ale co poradzić.

Myron potrząsnął głową. Nie chciał tego dłużej słuchać. Pragnął uciec i odnaleźć Wina. Przytulić go, potrząsnąć nim, sprawić, żeby o tym zapomniał. Zauważył, z jaką zagubioną miną przyjaciel patrzył wczoraj rano na stajnie.

Mój Boże. Win.

– Dlaczego pani mi to wszystko mówi? – spytał nadspodziewanie ostrym tonem.

– Ponieważ umieram – odparła.

Oparł się bezwładnie o samochód. Znów poczuł, jak mu pęka serce.

– Jeszcze raz wyrażę się wprost – dodała nazbyt spokojnym głosem. – Nowotwór dotarł do wątroby. Ma jedenaście centymetrów. Od niesprawnych nerek i wątroby puchnie mi brzuch. – To wyjaśniało jej strój: za dużą koszulę wyłożoną na obszerne spodnie. – Zostały mi nie tyle miesiące, co tygodnie. A być może mniej.

– Są na to terapie – rzekł bez przekonania. – Zabiegi. Zbyła go, kręcąc głową.

– Nie jestem głupia. Nie mam złudzeń co do wzruszającego pogodzenia się z synem. Nie dojdzie do tego. Znam Wina. Ale martwi mnie jeszcze coś. Kiedy umrę, on nie wypłacze się z przeszłości. Już z nią zostanie. Nie wiem, co Win zrobi w tej sytuacji. Pewnie nic. Chcę jednak, żeby wiedział, żeby zadecydował. To jego ostatnia szansa. Bardzo wątpię, czy z niej skorzysta. Choć powinien.

Po tych słowach odwróciła się i odeszła. Myron patrzył za nią. Gdy zniknęła mu z oczu, złapał taksówkę. Usiadł z tyłu.

– Dokąd, chłopie?

Podał taksówkarzowi adres Esme Fong, rozsiadł się wygodnie i wpatrzył tępo w okno. W zamazane, ciche miasto przesuwające się za szybą.

Kiedy uznał, że nie zdradzi się tonem głosu, zadzwonił z komórki do Wina.

– Koszmarna sprawa z tym Jackiem – rzekł Win po krótkim przywitaniu.

– Podobno się przyjaźniliście.

Win odchrząknął.

– Myron?

– Co?

– O niczym nie masz pojęcia. Pamiętaj. Tak było.

– Zjemy dziś razem kolację?

– Oczywiście – odparł Win po chwili.

– W domu gościnnym. Wpół do siódmej.

– Dobrze.

Win rozłączył się. Myron spróbował o nim nie myśleć. Miał pilniejsze zmartwienia.

Esme Fong spacerowała po chodniku przed wejściem do hotelu Omni na rogu Chestnut Street i Czwartej Ulicy. Biały kostium, białe pończochy, zabójcze nogi. Nerwowo ściskała dłonie.

Myron wysiadł z taksówki.

– Dlaczego czeka pani tutaj? – spytał.

– Chciał pan ze mną porozmawiać w cztery oczy. Na górze jest Norm – wyjaśniła.

– Mieszkacie w jednym pokoju?

– Nie, w sąsiednich apartamentach.

Skinął głową. Randka w zaplutym motelu nabrała większego sensu.

– Za mało spokoju, co?

– Nie za wiele. – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Ale nie szkodzi. Lubię Norma.

– Nie wątpię.

– O co chodzi, panie Bolitar?

– Słyszała pani o Jacku Coldrenie?

– Oczywiście. Norm i ja jesteśmy wstrząśnięci. Zszokowani.

Myron skinął głową.

– Przejdźmy się – zaproponował.

Ruszyli Czwartą Ulicą. Kusiło go, by pozostać na Chestnut Street, lecz musieliby minąć Independence Hall, co odrobinę za mocno trąciło mu banałem. Czwarta Ulica też datowała się z czasów kolonii. Mnóstwo cegieł. Ceglane chodniki, ceglane mury i identyczne ceglane budynki o nieoszacowanej wartości historycznej. Wzdłuż chodnika rosły jesiony amerykańskie. Skręcili do parku, w którym miał swoją siedzibę Drugi Bank Stanów Zjednoczonych. Na jego murze widniała tablica z wizerunkiem pierwszego prezesa. Jednego z przodków Wina. Myron nie dopatrzył się jednak podobieństwa między nimi.

– Próbowałam dodzwonić się do Lindy – powiedziała Esme. – Ale linia jest zajęta.

– A dzwoniła pani na numer Chada?

Coś przemknęło po jej twarzy i uciekło.

– Numer Chada?

– Ma w domu własny telefon. Przecież pani to wie.

– Niby skąd?

Wzruszył ramionami.

– Myślałem, że zna pani Chada.

– Znam – odparła wolno i czujnie. – Byłam w domu Coldrenów kilka razy.

– Mhm. A kiedy go pani ostatnio widziała? Dotknęła dłonią podbródka.

– Gdy odwiedziłam ich w piątek wieczorem, chyba go nie było – odparła wciąż bardzo powoli. – Doprawdy nie wiem. Pewnie parę tygodni temu.

Myron zabuczał.

– Zła odpowiedź

– Słucham?

– Nie rozumiem, Esme.

– Czego?

Nie przerwał marszu. Esme dotrzymywała mu kroku.

– Ma pani ile… dwadzieścia cztery lata?

– Dwadzieścia pięć.

– Jest pani inteligentna. Atrakcyjna. Odnosi sukcesy. Ale żeby z nastolatkiem… o co tu chodzi?

Zatrzymała się.

– O czym pan mówi?

– Nie wie pani?

– Nie mam zielonego pojęcia.

Wwiercił się spojrzeniem w jej oczy.

– Pani. Chad Coldren. Zajazd Dworski. Wystarczy?

– Nie.

– No, wie pani!

Zrobił sceptyczną minę.

– Powiedział to panu Chad?

– Esme…

– Kłamie. Mój Boże, nie zna pan nastolatków? Jak pan mógł uwierzyć w takie bzdury?

– Są zdjęcia, Esme

Twarz jej zwiotczała.

– Co?!

– Zatrzymaliście się przy bankomacie w sąsiedztwie motelu, pamięta pani? Są tam kamery. Utrwaliły pani twarz.

Zablefował, i to bardzo udanie. Na krótko ugięły się pod nią nogi. Rozejrzała się, opadła na ławkę, odwróciła i spojrzała na opasany rusztowaniami budynek w stylu kolonialnym. Przyszło mu na myśl, że rusztowania psują efekt, jak włosy pod pachami pięknej kobiety. Niby nie powinno się to liczyć, a jednak się liczyło.

– Proszę nic nie mówić Normowi – powiedziała nieobecnym głosem. – Proszę.

Myron milczał.

– Głupio zrobiłam. Wiem o tym. Ale nie zasłużyłam na utratę pracy.

Usiadł obok niej.

– Niech pani powie, co się stało.

– Z jakiej racji? – wbiła w niego wzrok. – Co panu do tego?

– Mam powody pytać.

– Jakie? – rzuciła ostrzejszym tonem. – Nie jestem z siebie dumna. Ale kto panu dał prawo mnie osądzać?

– Jak pani chce. Wobec tego zapytam Norma. Może on mi pomoże.

Otworzyła usta.

– Pomoże panu w czym? Nie rozumiem. Dlaczego pan mi to robi?

– Chcę kilku odpowiedzi. Nie mam czasu na wyjaśnienia.

– Co mam panu powiedzieć? Że głupio zrobiłam? Owszem, głupio. Że poczułam się samotna w miłym otoczeniu? Że ze strony tego ładnego, miłego, młodziutkiego chłopca nie groziły mi żadne komplikacje uczuciowe ani to, że mnie czymś zarazi? To wszystko jednak niewiele zmienia. Popełniłam błąd. Żałuję, w porządku?

– Kiedy ostatni raz widziała pani Chada?

– Dlaczego pan znów o to pyta?

– Albo odpowie pani na pytanie, albo idę do Norma.

Przyjrzała mu się uważnie. Przybrał najbardziej nieprzeniknioną minę, zapożyczoną od supertwardych policjantów i inkasentów z rogatek na autostradzie New Jersey.

– W tym motelu – odparła po kilku sekundach.

– W Zajeździe Dworskim?

– Jak go zwał, tak zwał. Nie pamiętam nazwy.

– Kiedy to było?

Zastanawiała się chwilę.