Robert Ludlum - Krucjata Bourne’a

– Podejdź, by wyrazić swe posłuszeństwo Kuomintangowi – rozkazał.

Wysłannik podszedł do ministra. Skłonił się głęboko, sięgając po lewą rękę wielkiego człowieka. Sheng uniósł prawą. Trzymał w niej pistolet.

Rozległ się wystrzał, który rozerwał głowę wysłannika. Kawałki czaszki i mózgu doleciały aż do basenów z liliami. W korytarzu pojawił się oficer armii. Od uderzenia pocisku trup zwalił się do tyłu na biały żwir.

– Pozbądź się go – rozkazał Sheng. – Za wiele słyszał, za wiele wiedział… za wiele się domyślał.

– Tak jest, panie ministrze.

– I skontaktuj się z człowiekiem w Makau. Mam dla niego instrukcje, które mają być wykonane natychmiast, póki ognie w Koulunie ciągle jeszcze oświetlają niebo. Chcę go widzieć tutaj.

Oficer zbliżył się do martwego kuriera. Sheng nagle wstał z fotela, a następnie wolnym krokiem podszedł do najbliższego basenu. Jego twarz rozjaśniło światło padające spod wody. Znowu przemówił, głosem głuchym, lecz pełnym stanowczości.

– Wkrótce cały Hongkong i terytoria – powiedział, wpatrując się w liść lilii wodnej. – Wkrótce potem całe Chiny.

– Ty prowadzisz, ministrze – odrzekł oficer, nie odrywając od Shenga oczu płonących fanatycznym oddaniem. – My idziemy za tobą. Marsz, który obiecałeś, rozpoczął się. Wracamy do naszej Matki i kraj znowu będzie nasz.

– Tak jest, będzie – potwierdził Sheng Chouyang. – Nam się nie można sprzeciwić. Mnie się nie można sprzeciwić.

Około południa owego dnia, gdy wszystko miało się dopiero rozegrać, gdy K-ai Tak było jeszcze zwykłym lotniskiem, a nie sceną planowanego zabójstwa, ambasador Havilland opowiedział pokrótce oszołomionej Catherine Staples o spisku Shenga, sięgającym korzeniami Kuomintangu. Cel: konsorcjum taipanów skupione wokół jednego przywódcy, którego syn Sheng przejmuje władzę nad Hongkongiem, by go przekształcić w prywatne imperium finansowe konspiratorów. Nieuchronny wynik: spisek poniesie fiasko, a rozwścieczony olbrzym, jakim jest Republika Ludowa, uderzy i wkroczy do Hongkongu, zrywając Porozumienia i wtrącając cały Daleki Wschód w chaos. Absolutnie w to nie wierząc Catherine zażądała dowodów i do godziny 14.15 dwukrotnie przeczytała obszerne i ściśle tajne dossier Departamentu Stanu na temat Sheng Chouyanga. Ale nadal zawzięcie podtrzymywała swoje obiekcje, ponieważ rzetelności sprawozdania w żaden sposób nie można było sprawdzić. O 15.30 zaprowadzono ją do radiocentrali i tam, za pośrednictwem kodowanego radiotelefonu satelitarnego usłyszała od człowieka o nazwisku Reilly z Rady Bezpieczeństwa Narodowego w Waszyngtonie cały szereg „faktów”.

– Panie Reilly – odrzekła Catherine – pan jest tylko głosem. Skąd mogę wiedzieć, czy nie znajduje się pan u podnóża Yictoria Peak w Wanchai?

Rozległ się trzask na linii i do Catherine przemówił głos dobrze znany jej i całemu światu: – Pani Staples, mówi prezydent Stanów Zjednoczonych. Jeśli pani w to wątpi, proponuję, by pojechała pani do konsulatu. Proszę zażądać, by połączyli się z Białym Domem linią dyplomatyczną, i poprosić o potwierdzenie naszej rozmowy. Będę czekać. Otrzyma pani potwierdzenie. W tej chwili nie istnieje dla mnie nic ważniejszego, n i c.

Catherine potrząsnęła głową i na moment przymknęła oczy, po czym odpowiedziała spokojnym głosem: – Wierzę panu, panie prezydencie.

– Nie chodzi o mnie, proszę uwierzyć w to, co pani powiedziano. To jest prawda.

– Ale tak niewiarygodna… nieprawdopodobna.

– Nie jestem ekspertem od tych spraw i nigdy się za takiego nie uważałem. Ale koń trojański też nie był szczególnie wiarygodny. Oczywiście może to być tylko legendą, a żona Menelaosa jedynie tworem imaginacji bajarza, ale sam pomysł jest trafny; stał się symbolem wroga, niszczącego przeciwnika od wewnątrz.

– Menelaos…?

– Proszę nie wierzyć w to, co o mnie piszą; przeczytałem w życiu parę książek. Ale proszę uwierzyć naszym ludziom. Potrzebujemy pani. Jeśli to może coś pomóc, zadzwonię do waszego premiera, ale szczerze mówiąc wolałbym tego nie robić. Bo on może uznać za konieczne przedyskutowanie tej sprawy z innymi.

– Nie, panie prezydencie. Tylko udaremnienie tego planu jest naprawdę ważne. Zaczynam rozumieć ambasadora Havillanda.

– To ma pani nade mną przewagę. Ja nie zawsze go rozumiem.

– Może to i lepiej, sir.

O godzinie 15.58 w chronionym domu na Yictoria Peak odebrano wyjątkowo pilny telefon. Nie był to jednak telefon do ambasadora ani podsekretarza stanu McAllistera, lecz do majora Lin Wenzu. A potem rozpoczęło się przerażające czterogodzinne wyczekiwanie. Skąpa informacja była tak elektryzująca, że cała uwaga skoncentrowała się na nadciągającym kryzysie, a Catherine Staples zatelefonowała do swego konsulatu, zawiadamiając Wysokiego Komisarza, iż jest chora i nie weźmie udziału w konferencji na temat wspólnej strategii z Amerykanami, która miała się odbyć tego popołudnia. Jej obecność w domu na Yictoria Peak uznano za pożądaną. Ambasador Havilland chciał, by kanadyjska dyplomatka sama przekonała się i zrozumiała, że Daleki Wschód znalazł się w punkcie krytycznym. Że nieuchronny błąd Shenga lub jego mordercy może spowodować wybuch tak katastrofalny, że wojska Republiki Ludowej wkroczą do Hongkongu w ciągu paru godzin, nie tylko powodując wstrzymanie wymiany handlowej kolonii ze światem, ale także przynosząc cierpienia ogromnym masom ludzi: powszechne krwawe zamieszki; szwadrony śmierci lewicy i prawicy, wykorzystujące urazy istniejące od czterdziestu lat; rasowe i lokalne ugrupowania walczące ze sobą i z wojskiem. Krew popłynie ulicami i w porcie, a ponieważ wszystko to odbije się także na wielu innych krajach, wojna światowa jest bardzo realną możliwością.

Podczas gdy Havilland to opowiadał, Lin gorączkowo pracował wydając przez telefon rozkazy i koordynując działania swych ludzi z policją kolonii i służbą bezpieczeństwa lotniska.

Wszystko zaczęło się od tego, że major z MI 6 zakrył mikrofon słuchawki dłonią i przemówił spokojnym głosem w wiktoriańskim pokoju na Victoria Peak.

– Kai Tak, dziś wieczorem. Delegacje chińska i brytyjska. Morderstwo. Celem jest gubernator. Uważają, że to Jason Bourne.

– Tego nie rozumiem! – zaprotestował McAllister, zrywając się z kanapy. – To przedwczesne! Sheng nie jest jeszcze gotowy! Mielibyśmy jakiś sygnał, gdyby tak było… oficjalne oświadczenie jego ministerstwa sugerujące powołanie jakiejś komisji. To pomyłka!

– Błąd w rozumowaniu? – spytał chłodno ambasador.

– Być może. Lub coś innego. Strategia, której nie braliśmy pod uwagę.

– Do roboty, majorze – rzekł Havilland.

Lin wydał ostatnie rozkazy, lecz zanim udał się na lotnisko, sam otrzymał ostatni rozkaz od Havillanda. – Pozostań niewidoczny, majorze – rzekł ambasador. – Mówię poważnie.

– Niemożliwe – odrzekł Lin. – Z całym szacunkiem, sir, muszę być z moimi ludźmi na miejscu. Mam doświadczone oczy.

– Z równym szacunkiem – kontynuował Havilland – muszę oświadczyć, że jedynie pod tym warunkiem przedostanie się pan przez bramę wejściową.

350

– Dlaczego, panie ambasadorze?

– Biorąc pod uwagę pana przenikliwość, dziwię się temu pytaniu.

– Muszę tam być! Nie rozumiem!

– W takim razie jest to zapewne mój błąd, majorze. Sądziłem, że dość jasno wytłumaczyłem, dlaczego posunęliśmy się do tak skrajnych środków, by sprowadzić naszego Jasona Bourne'a tutaj. Proszę pogodzić się z tym, że jest on człowiekiem niezwykłym i jego życiorys tego dowodzi. Trzyma uszy nie tylko przy ziemi, ale także nastawione na cztery strony świata. Musimy założyć, że jeśli prognozy lekarzy są trafne i pamięć stopniowo mu wraca, to ma on w tej części świata znajomości w różnych zakątkach i kryjówkach, o których my nic nie wiemy. Załóżmy, tylko załóżmy, majorze, że jeden z jego informatorów powiadomił go, iż na dzisiejszy wieczór lotnisko Kai Tak zostało postawione w stan pogotowia, iż wszelkie siły bezpieczeństwa zostały zgromadzone dla ochrony gubernatora. Jak pan sądzi, co on wtedy zrobi?