Sue Grafton - P Jak Przestępstwo

– Z kim rozmawiał?

– Nie wiem. Nie wymienił jej imienia, a ja nie rozpoznałam głosu. Usłyszał wtedy, że podniosłam słuchawkę, więc nic więcej już nie powiedział, dopóki jej nie odłożyłam.

– Podsłuchiwałaś?

– Byłam u siebie w pokoju. Chciałam zadzwonić. Skąd miałam wiedzieć, że on rozmawia?

– Kiedy to było?

– Parę tygodni przed jego zniknięciem.

– Powiedziałaś o tym policji?

– Nikt mnie nie pytał, a poza tym to tylko domysły. Mogę teraz pooglądać telewizję?

– Jasne.

Przycisnęła guzik na pilocie i w pokoju zagrzmiało MTV.

Poszłam do łazienki, która wcale nie była tak obskurna, jak myślałam. Zamknęłam drzwi. Wyglądało na to, że Lloyd czynił skromne starania, by wanna i umywalka pozostawały względnie czyste. Woda w spłuczce była niebieska dzięki kostce dezynfekującej zawieszonej w zbiorniku. Kiedy już załatwiłam swoją potrzebę, zajrzałam do szafki na lekarstwa i sprawdziłam zawartość kosza na brudną bieliznę.

Po powrocie do pokoju znalazłam Leilę w tym na wpół hipnotycznym stanie, jaki zazwyczaj wywołuje oglądanie telewizji. W domku robiło się coraz ciemniej, więc włączyłam światła. Jako że Leila nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi, skorzystałam z okazji i przeszukałam biurko. Większość szuflad pełna była śmieci należących do właściciela domku. W zasadzie nie szukałam niczego szczególnego, ale nie mogłam się oprzeć pokusie, żeby nie wetknąć nosa w nieswoje sprawy. Przerzuciłam plik rachunków Lloyda; termin płatności już dawno minął. Po chwili przeniosłam się do kuchni. W lodówce nie znalazłam wiele, za to spiżarnia była o wiele lepiej zaopatrzona od mojej. Makaron, słoiki z sosem, zupy w puszkach, przyprawy, masło orzechowe, dziwne pomarańczowe kluski z serem, które znajdują uznanie wyłącznie u dzieci i psów. No cóż, muszę przyznać, że się nudziłam i byłam coraz bardziej głodna.

Przeszłam przez pokój i stromymi schodkami wspięłam się na antresolę, spoglądając w dół przez poręcz. Leila nie odrywała oczu od migających na ekranie kolorowych obrazków. Nie mogłam uwierzyć, że pozwala mi tu myszkować do woli. Łóżko Lloyda nie było zaścielone. Na stoliku stała duża fotografia przedstawiająca go razem z Leilą. Wzięłam ją do ręki i przyjrzałam się dokładnie. Musiała zostać zrobiona podczas przyjęcia urodzinowego, gdyż Lloyd i Leila siedzieli przy stole w kuchni, a przed nimi stał rozpływający się lekko tort czekoladowy ze świeczkami. Przytulali się do siebie głowami, wykrzywiając się komicznie do obiektywu. Prawe ucho Lloyda było przekłute. Na stole widniała też mała paczuszka, a Lloyd trzymał przy uchu nowy kolczyk – małą złotą trupią czaszkę i skrzyżowane pod nią kości – najwyraźniej prezent od Leili. Trudno było ocenić, kiedy zrobiono to zdjęcie. Sądząc po włosach Leili, nie dalej jak przed rokiem.

Przeszukanie szuflad komody nie przyniosło żadnych ciekawych zdobyczy poza odkryciem imponującej kolekcji bokserek. Odwróciłam się i rozejrzałam dookoła. Przy oknie na statywie stał teleskop, który mnie bardzo zainteresował. Podeszłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz jeszcze nieuzbrojonym okiem, by zorientować się w okolicy. Nie wiedziałam, gdzie jestem, i nie miałam pojęcia, co Lloyd mógł stąd oglądać. Zaskoczona uświadomiłam sobie, że domek stoi po drugiej stronie zbiornika wodnego, który oddziela go od rezydencji Fiony Purcell. Przez mgłę i padający deszcz dostrzegłam zarys jej domu, przyczepionego do wzgórza niczym forteca. Lloyd oglądał z okna góry, podczas gdy Fiona mogła podziwiać ocean i odległe o czterdzieści kilometrów wyspy. Pochyliłam się i mrużąc oczy, spojrzałam przez obiektyw teleskopu. Wszystko było czarne. Zdjęłam klapkę ochronną, co znacznie poprawiło widoczność, choć początkowo widziałam tylko własne oko. Krajobraz za oknem był jedną wielką plamą, a przedmioty zniekształcone przez ogromne powiększenie.

Podniosłam głowę i znalazłam mechanizm ustawiający ostrość obrazu. Raz jeszcze spojrzałam przez obiektyw i poruszyłam gałką. Natychmiast rozmazany gdzieś daleko brzeg stał się ostry i wyraźny. Głaz i żłobiące go rysy widziałam tak wyraźnie, jakby kamień leżał o pół metra ode mnie. Powierzchnia wody marszczyła się tam, gdzie spadały krople deszczu. Po prawej stronie zauważyłam jakiś ruch i przesunęłam obiektyw o parę milimetrów.

Trudy, znana mi już suczka, oszczekiwała zawzięcie jakiś patyk. Widziałam, jak otwiera i zamyka pysk niczym przedstawiająca psa kukiełka. Przez okno nie dobiegał do mnie żaden dźwięk. Całym jej kosmatym ciałem wstrząsało podniecenie znaleziskiem. Miała zabłocone łapy, a na jej sierści osiadły krople deszczu. Tuż za Trudy ciągnęła się wydeptana ścieżka i dostrzegałam wyrwane z korzeniami młode sadzonki. Może ktoś przejechał tędy przyczepą z łodzią, by potem zwodować ją na powierzchni zbiornika. W oddali usłyszałam cichutki dźwięk gwizdka właścicielki psa, a potem jej ledwie słyszalny okrzyk: „Trudy! Truuudy!”.

Psina obejrzała się z żalem, rozdarta pomiędzy cenną zdobyczą a nakazem posłuszeństwa. To drugie okazało się jednak silniejsze. Pobiegła, podskakując w górę i zniknęła za krawędzią drogi. Przesunęłam obiektyw na dom Fiony, gdzie od czasu do czasu zapalały się światła, włączane prawdopodobnie przez specjalnie programowane urządzenie. W oknie sypialni nie widać było żadnego ruchu. Dziwne, że mieszka tak blisko. Mogłabym niemal wyciągnąć rękę i dotknąć jej szyby, ale samochodem musiałabym jechać ponad dwa kilometry. Brzeg jeziora zajmowany przez Fionę szczycił się wystawnymi, eleganckimi domami, podczas gdy z tej strony był zapuszczony i zrujnowany. Ciekawe czy Lloyd wie, czyj dom ma tuż pod nosem. Może podgląda, jak Fiona rozbiera się wieczorem w sypialni.

Raz jeszcze przesunęłam obiektyw, czując się jak ptak lecący nad gładką powierzchnią zbiornika. Zatrzymałam się przy wąskim końcu, gęsto zarośniętym roślinnością. Stała tam tablica ostrzegawcza. Mogłam bez trudu dojrzeć większe litery. Kąpiel i pływanie łódkami były surowo zabronione. Szybko robiło się coraz ciemniej, a ja nagle zesztywniałam. Podniosłam wzrok i wpatrywałam się w zapadającą ciemność. Co to było?

Zamknęłam oczy, a gdy otworzyłam je ponownie, poczułam niewielką zmianę w polu widzenia, jakbym przeprowadzała test mający sprawdzić, które oko jest dominujące. Podczas takich testów zakrywasz lewe oko dłonią i patrzysz na palec wskazujący prawej ręki trzymany na odległość ramienia. Potem odkrywasz lewe oko i zakrywasz prawe. Kiedy będziesz patrzeć okiem dominującym, położenie palca się nie zmieni. W drugim przypadku poczujesz, jakby palec odskoczył lekko na bok. Ale tak naprawdę nic się przecież nie zmienia, jedynie twój mózg odnotowuje różnicę. Poczułam nagłe ukłucie niepokoju i serce zaczęło mi walić jak szalone.

Odwróciłam się i szybko zbiegłam po schodkach. Leila otrząsnęła się z transu na tyle, by obrzucić mnie niedbałym spojrzeniem. Leżała wyciągnięta na kanapie, opierając o poręcze stopy w skarpetkach. Zabłocone traperki stały na podłodze.

– Muszę wyjść na parę minut – powiedziałam. – Dasz sobie sama radę?

– Zawsze jestem tu sama – odparła urażona.

– Świetnie. To nie potrwa długo, ale będę ci wdzięczna, jeśli do mojego powrotu nigdzie się stąd nie ruszysz, dobra?

– Dobra. – Znów skierowała całą swoją uwagę na ekran i zaczęła przeskakiwać kanały. W końcu zdecydowała się na kreskówkę z Tomem i Jerrym.

Zamknęłam za sobą drzwi wejściowe i ruszyłam błotnistą ścieżką do samochodu. Robiło się coraz ciemniej i chłodniej. Deszcz nie zacinał zbyt mocno, ale i tak był denerwujący. Otworzyłam drzwiczki i wsunęłam się za kierownicę. Pochyliłam się i otworzyłam schowek. Wyjęłam stamtąd latarkę i z radością przekonałam się, że nadal działa. Położyłam ją na fotelu pasażera i wycofałam samochód z wąskiego podjazdu. Po chwili wjechałam w główną ulicę. Na skrzyżowaniu skręciłam w prawo, przejechałam może kilometr i raz jeszcze skręciłam w prawo w Old Reservoir Road. Zaczęłam się mozolnie piąć do góry.