Stuart Woods - Strefa Zamknięta

– Palmetto Gardens to nie mafia. Jest zbyt szykowne i zbyt bogate. Mafia nigdy nie zgromadziłaby dość forsy, żeby zbudować takie miejsce.

– Ale na pewno chodzi o spotkanie – orzekła Holly – ludzi, którzy stoją za Palmetto Gardens. Zbierają się.

Harry odwrócił się do jednego ze swoich agentów.

– Ed – polecił – zadzwoń do Miami i zapytaj, jakie samoloty przyleciały do Palmetto Gardens w tym tygodniu.

Skinął głową i odszedł do telefonu.

– W porządku, Holly, sprawdzimy to. A teraz zanim zajmę się organizacją, chciałbym usłyszeć coś od ciebie, Ham. Tylko ty tam byłeś i wróciłeś z ważnymi informacjami. Czytałem twoje akta z armii i chcę, żebyś w to wszedł. Wchodzisz?

– Pewnie. – Ham zwrócił się do Holly: – Ani słowa sprzeciwu.

Holly spojrzała w sufit.

– W porządku, Ham – podjął Harry – oto, jak wygląda sytuacja. Mamy osiedle mieszkalne, usytuowane wśród innych osiedli, a nie chcemy, żeby zbłąkane pociski latały po całej wyspie. Jak zająć to miejsce bez większego zamieszania?

Ham wstał i pochylił się nad stołem.

– Tutaj jest ich słaby punkt, na bagnie na północ od przystani. Tędy się tam dostałem. Najpierw powinniśmy posłać niewielką grupę. Wejdą przez bagno i uszkodzą zapasowy generator, potem odetną zaopatrzenie w prąd z zewnątrz. Muszą też odciąć akumulatory podłączone do bramy przy Jungle Trial, bo zaalarmują ochronę w chwili otworzenia tylnej bramy. Kiedy zasilanie zostanie wyłączone, sforsujemy bramy główną i służbową oraz bramę od strony Jungle Trial. Gdy znajdziemy się w środku, musimy jednocześnie uderzyć na jedenaście obiektów: posterunek ochrony, centrum łączności, lotnisko, sześć zakamuflowanych stanowisk karabinów i pozostałe dwie bramy. – Wskazał wszystkie miejsca.

– Dzięki, Ham. To dobry plan. Przeprowadzisz zespół przez bagno?

– Z przyjemnością.

– Ilu ludzi będziesz potrzebował?

Ham zaczął liczyć.

– Dwóch na każdy generator i akumulatory przy tylnej bramie. Czterech tutaj, do krycia ogniem, gdybyśmy zostali zauważeni. To dziesięciu, plus ja, w trzech łodziach. Będą potrzebne płaskodenki, na przykład boston whalery. Trzeba będzie albo wiosłować przez ostatni kilometr, albo zabrać silniki elektryczne.

– Da się załatwić. Wybiorę ludzi, a ty zrobisz z nimi odprawę.

– Dobrze.

– Ilu ludzi trzeba do zajęcia stanowisk karabinów?

– W tym, które sprawdziłem, był tylko jeden człowiek, ale trzeba się liczyć się z dwoma na jedno stanowisko. Jak myślisz, ilu federalnych potrzeba na dwóch facetów?

– Dwójkami dadzą sobie radę.

– I nie wysyłałbym śmigłowców przed wyeliminowaniem stanowisk.

– Oczywiście.

– Mam propozycję co do dwóch pozostałych bram. Będziecie potrzebowali prądu, żeby je otworzyć i opuścić kolce, więc gdy otrzymacie wiadomość o zakończeniu wstępnej infiltracji, odetnijcie główne zasilanie. W ciągu pięciu sekund, jakie upłyną do włączenia generatorów, załatwcie strażników. Jakieś pół minuty później, gdy bramy będą już otwarte, wyłączcie generator i wjeżdżajcie na teren.

– A co z przystanią?

– Jezu, zapomniałem. Nie chcesz, żeby uciekli łodziami? Ja wziąłbym przystań od strony brzegu, strażnicy nie będą się tego spodziewać. Trzeba zrobić to na samym początku, razem z lotniskiem.

– Ham, dasz radę zająć ze swoją grupą centrum łączności? Dyżurny ma na pewno możliwość zniszczenia sprzętu w wypadku groźby nalotu.

– Założę się, że nie jest upoważniony do zrobienia czegoś takiego bez rozkazu, a jeśli nie będzie prądu, żadnych rozkazów nie otrzyma.

– Mają radio, ale możemy zakłócić ich częstotliwość. Mimo wszystko chciałbym, żeby centrum łączności zostało zajęte zaraz po stacjach generatorów.

– Możemy tak zrobić. Założę się, że kiedy siądzie zasilanie i radio nie zadziała, facet wyjdzie na zewnątrz, żeby się rozejrzeć.

– Mam nadzieję, że pójdzie gładko.

– Jeśli nie, załatwimy to inaczej.

– Zrobisz, co uznasz za słuszne, ale postaraj się wziąć go żywcem. Potrzebuję świadków.

– W porządku. Macie granaty ogłuszające?

– Tak.

– To powinno załatwić sprawę, gdy nie będzie innego wyjścia.

Harry odwrócił się do stojącego z tyłu Billa.

– Wybierz dwunastu ludzi i przydziel ich Hamowi. Wyjaśnij im, że to on dowodzi, i każ im zabrać niezbędne wyposażenie. Ham powie, czego od nich oczekuje.

Bill odszedł, żeby wypełnić polecenie.

Tymczasem wrócił Ed z kartką papieru.

– Mam te dane, Harry. Przedwczoraj przyjęli sześć samolotów z zagranicy, wczoraj jedenaście, a dzisiaj trzydzieści trzy. Przyleciały z całego świata – z Europy, z Kajmanów, z Meksyku, z Antyli Holenderskich – do wyboru.

– Appalachin – wtrąciła Holly.

Harry spojrzał na nią.

– A ty gdzie się widzisz? – spytał.

– W posterunku ochrony. Chcę dorwać Barneya, Harry. To on zabił Cheta Marleya i Hanka Doherty’ego. Chcę go aresztować, zanim ty się nim zajmiesz.

– Prawdopodobnie zabił też Ritę Morales.

– Nie potrafisz tego udowodnić. A ja mam świadka i mogę posłać Barneya na krzesło elektryczne.

– Pogadam z prokuratorem – obiecał Crisp.

– Chcę go mieć u siebie – dodała z naciskiem. – W moim areszcie.

– W porządku, załatwione.

– A jeśli prokurator federalny się o niego upomni, będzie musiał mnie zaskarżyć.

Harry skinął głową.

– Zgoda. Ale będziemy chcieli go przesłuchać.

– W moim areszcie.

– Niech będzie.

– Musimy zastanowić się nad jeszcze jedną sprawą – powiedziała Holly. – Ochroniarze patrolują teren, będą więc rozproszeni i trzeba będzie zdejmować ich jednego po drugim. Wątpię, czy na posterunku zastaniemy więcej niż dwóch, a już na pewno nie Barneya. Będzie u siebie w domu, a nie wiemy, gdzie mieszka.

– Trafna uwaga – przyznał Harry.

– Dowiemy się tego na posterunku ochrony. Sama po niego pójdę. Jeśli dopisze nam szczęście, nie będzie wiedział o naszej obecności, dopóki nie zakujemy go w kajdanki.

– A jeśli zabraknie nam szczęścia?

– Wtedy może do nas strzelać. Jestem na to przygotowana.

Harry odwrócił się do Jacksona:

– Zostaniesz ze mną na stanowisku dowodzenia.

– Pewnie. Zapowiada się niezła akcja.

– A ja? – zapytał Hurd Wallace.

– Pójdziesz ze mną – powiedziała Holly.

– Świetnie. Ja też chcę dopaść Barneya Noble’a.

– Niech będzie – zgodził się Harry. – A teraz napijemy się kawy i zjemy pączki. Za kilka minut spotkamy się z zespołem Hama.

Holly i Hurd podeszli do termosu z kawą.

– Jezu – powiedział Hurd – to dopiero będzie akcja?

– Pewnie – przyznała Holly. – Mam nadzieję, że przebiegnie zgodnie z planami Harry’ego.

O drugiej nad ranem, prawie osiem godzin po odprawie, Holly z Daisy u boku siedziała zlana potem na przednim fotelu furgonu FBI, kilometr na północ od głównej bramy Palmetto Gardens. Była uzbrojona w pistolet z tłumikiem, cztery granaty ogłuszające, gumową pałkę i gaz łzawiący. Miała na sobie czarny dres z godłem FBI na plecach, kamizelkę kuloodporną i czarny hełm z kewlaru. Za nią stał tuzin pojazdów z ludźmi i sprzętem, a kilometr na południe od głównej bramy czekało drugie tyle, z silnikami na jałowym biegu. Kolejna grupa zajęła stanowisko na Jungle Trial, w pobliżu tylnej bramy. Holly ściągnęła wszystkie swoje wozy patrolowe na północny kraniec wyspy, żeby uniknąć zamieszania. Wiedziała, że dwóch ludzi podkrada się do budki strażnika przy frontowej bramie i że podobne przygotowania trwają przy bramie służbowej.