Stuart Woods - Strefa Zamknięta

– Holly, nie możemy ukrywać strzelaniny.

– Nie ukrywamy. Przecież zgłaszam to na policję, prawda?

– No tak.

– Zarejestruj zwłoki w szpitalu jako N.N. Nie chcę, by ktokolwiek wiedział o jego śmierci.

– W porządku.

– Wiesz, gdzie jest sala gimnastyczna gimnazjum publicznego?

– Tak.

– Bądź tam o zachodzie słońca, ale nie wchodź do środka ani nawet nie wjeżdżaj na parking. Czekaj na mnie na ulicy. Wtedy wszystko ci powiem.

– Na pewno nic ci nie jest, Holly?

– Na pewno.

– W porządku, jadę na Jungle Trial.

– I, na miłość boską, nikomu, ale to nikomu nie mów, dokąd jedziesz. A kiedy tam będziesz, uważaj na ludzi Mosely’ego. Mogą się pojawić.

– Rozumiem.

Holly pojechała do Riverside Park do swojej przyczepy. Musiała się umyć. Nie chciała, by ktokolwiek wiedział, co się stało. Pomyślała o Ricie Morales i zrozumiała, jakie miała szczęście.

– Daisy – powiedziała, głaszcząc psi łeb – jesteś cudowną istotą.

Holly przebrała się i nakarmiła Daisy. Do zmroku zostało jeszcze kilka godzin. Pojechała na północ A1A i skręciła na Jungle Trial. Może Hurd nadal tam był. Po pokonaniu zakrętu zobaczyła policyjny wóz i ambulans. Ciało już zostało zapakowane. Hurd trzymał w ręku worek na śmieci. Holly zatrzymała się na poboczu drogi, żeby przepuścić karetkę, a potem podeszła do Hurda.

– Na pewno dobrze się czujesz? – spytał.

– Czuję się świetnie, dzięki.

– Co tu się stało, Holly? Znalazłem twoją bieliznę. Zostałaś zgwałcona?

– Prawie. – Zwięźle zrelacjonowała mu przebieg wypadków. Poprosiła, żeby wszystko notował.

Gdy skończyła, wyjęła z samochodu pistolet Mosely’ego i podała go Wallace’owi.

– Tym go zastrzeliłam.

Hurd wziął pistolet, wyjął magazynek i przeliczył naboje.

– Puste czubki. Dlatego ciało jest w takim stanie.

– Czy pokazał się ktoś z Palmetto Gardens?

– Byłem tu sam przez jakiś kwadrans, zanim pojawił się ambulans. Do bramy od środka podjechał range rover, stał może przez minutę, potem odjechał. Nikt nie wysiadł.

– Widzieli twój wóz?

– Nie sądzę. Stoi spory kawałek stąd. A ten krzak zasłaniał ciało Mosely’ego.

– Ciekawe, co tu robił – zastanawiała się Holly. – Na pewno nie szukał mnie, bo nikt nie wiedział, że tu będę.

– Miał na sobie dres i trampki. Może biegał wokół ogrodzenia.

– Możliwe. Ale kto zabiera pistolet na spacer?

– Ktoś, kto ma nadzieję coś zastrzelić. Są tu jelenie i inne zwierzęta. Może Mosely po prostu lubił zabijać.

– To by mnie nie zdziwiło. Czy wspomniałeś komuś, że tu jedziesz?

– Nie, przecież mi zabroniłaś.

– To dobrze. Muszę cię zapytać o coś jeszcze, Hurd.

– Pytaj.

– Czy Bob Hurst miał coś wspólnego z twoim rozwodem?

– Jak mam to rozumieć?

– Czy miał romans z twoją żoną?

Hurd pokręcił głową.

– Nie sadzę. Zaczęli spotykać się po naszej separacji. Sam mi o tym powiedział. Mieszkaliśmy na tej samej ulicy, więc już wcześniej dość dobrze znał moją żonę. Bob rozwiódł się parę lat temu. Pewnie doskwierała mu samotność. Nie byłem zdziwiony, gdy on i Linda się pobrali.

– Skoro zaczął spotykać się z twoją żoną, pewnie bywał w jej domu?

– Pewnie tak. Ja wyprowadziłem się do wynajętego mieszkania, a on mieszkał przy tej samej ulicy. Czemu o to pytasz?

– Bo myślę, że to Hurst ukradł tę trzydziestkędwójkę, z której został zastrzelony Chet Marley.

– Możliwe. To Bob sporządzał raport po zgłoszeniu włamania.

– Sprytny ruch. Daj mi się zastanowić. Pamiętasz nagranie z pluskwy w samochodzie Barneya Noble’a?

– Tak.

– Myślisz, że to mógł być Hurst?

– Naprawdę nie wiem. Czy w FBI nie próbowali wyczyścić taśmy i poprawić jakości?

– Tak, ale nie wiem, czy już to zrobili.

– Myślę, że powinniśmy pogadać z Bobem Hurstem – orzekł Hurd i zerknął na zegarek. – Może jeszcze jest na komendzie.

– Przecież nic na niego nie mamy. Taśma to żaden dowód, chyba że ci z FBI dokonają cudu.

– Ale on nie wie o jakości nagrania.

– Masz rację. Idziemy.

Gdy zjawili się w komisariacie, Bob Hurst właśnie wychodził.

– Masz chwilę, Bob? – zagadnęła go Holly.

Zerknął na zegarek.

– Żona czeka na mnie z kolacją.

– Więc trochę się spóźnisz – odparła Holly i zaprowadziła go do pokoju przesłuchań. Hurd Wallace wszedł za nimi i zamknął drzwi. – Siadaj.

Hurst popatrzył na nich.

– O co chodzi?

– Połóż pistolet i odznakę na stole.

– Zadałem pytanie.

– A ja wydałam rozkaz.

Hurst niechętnie zrobił, co kazała. Wallace schował pistolet i odznakę do kieszeni i wszyscy usiedli.

– Teraz odczytam ci prawa – oznajmiła Holly.

Hurst spochmumiał.

– Bob, to pierwsza i ostatnia szansa, jaką będziesz miał, by wyjść z tego cało – dodała.

Hurd ustawił magnetofon.

– Zanim go włączymy – rzekł – powiem ci trzy rzeczy. Po pierwsze, jakiś czas temu FBI umieściło pluskwę w samochodzie Barneya Noble’a. Po drugie, wiemy, że ukradłeś trzydziestkędwójkę smith and wesson z domu Lindy. Po trzecie, Cracker Mosely przyznał się.

Mosely przyznał się tylko do zgwałcenia Rity Morales, ale Hurst tego nie wiedział.

– Do czego? – zapytał.

– To koniec, Bob. Mamy na taśmie, że bierzesz pieniądze od Barneya Noble’a za węszenie w wydziale.

Hurst nie zaprzeczył.

– Co powiedział Cracker?

– Albo powiesz nam wszystko tu i teraz, albo… no cóż, wiesz, co cię spotka.

Hurst zaczął się pocić.

– Jezu, niedawno się ożeniłem.

Holly milczała.

– Powiem, jeśli pójdziecie na układ.

Nie doczekał się odpowiedzi.

– Słuchajcie, nikogo nie zabiłem! Wydam tego, kto to zrobił, ale nie mogę iść do pudła!

– Może zdołamy ci pomóc – powiedziała Holly.

– Chcę mieć gwarancję. Byłem tam. Nie miałem wyboru. Ale nikogo nie zabiłem.

– Jeśli będziesz zeznawać przeciwko nim i powiesz nam wszystko, dosłownie wszystko, wstawię się za tobą u prokuratora, żebyś nie trafił za kratki. – Holly odwróciła się do Hurda i skinęła głową.

Wallace włączył magnetofon.

– Mówi komendant policji Holly Barker – powiedziała do mikrofonu. – Obecny jest mój zastępca Hurd Wallace. – Podała datę i czas. – Przesłuchiwany to detektyw Robert Hurst. Detektywie Hurst, czy znacie swoje prawa?

– Tak.

– Czy żądacie obecności adwokata podczas przesłuchania?

– Nie.

– Zacznijcie od początku. Powiedzcie nam wszystko.

Hurst odetchnął głęboko kilka razy.

– Poznałem Barneya Noble’a w ubiegłym roku, w maju w domu Hanka Doherty’ego. Graliśmy w pokera. Byli tam Hank, Barney, Chet Marley, Cracker Mosely i ja. Przyjechałem z Chetem, bo mój samochód stał w warsztacie. W czasie gry Barney zaproponował, że mnie odwiezie; zgodziłem się. Po drodze wstąpiliśmy do baru na drinka. Rozmawialiśmy o pieniądzach. Przegrałem kilkaset dolarów, głównie na rzecz Barneya, a nie było mnie na to stać. Barney oddał mi pieniądze i powiedział, że może mi narai robotę po godzinach. Po rozwodzie zostałem goły, płaciłem wysokie alimenty, więc powiedziałem, że nie mam nic przeciwko. Barney opowiedział mi o Palmetto Gardens i jak bardzo członkom zależy na prywatności, i że chciałby wiedzieć, jeśli kiedykolwiek policja zainteresuje się tym miejscem. Zapewnił, że chodzi tylko o to, żebym go w razie czego uprzedził. Miałem za to dostawać dwieście dolarów tygodniowo. Zgodziłem się i Barney odwiózł mnie do domu. Jeszcze tej nocy dostałem dwie setki.