Stuart Woods: Strefa Zamknięta

– Daisy! Ze mną! – Skręciła z korytarza do dużego pokoju z rzędem radionadajników pod ścianą. Ze wszystkich dobiegał przeraźliwy skrzek. Umundurowany mężczyzna próbował skorzystać z telefonu.

– Nie ruszać się! Policja i FBI! – wrzasnęła.

Mężczyzna poderwał się, wyrzucając ręce w powietrze. Jeden z agentów wyrwał mu pistolet zza pasa i zaczął zakładać mu kajdanki.

– Jeszcze nie! – Holly złapała ochroniarza za kołnierz i przyciągnęła go do wielkiej ściennej mapy Palmetto Gardens. – Gdzie mieszka Barney Noble?

Popatrzył na nią jak na wariatkę.

– A bo co?

Ktoś walnął go w tył głowy.

– Jak odzywasz się do kobiety?

– Gdzie mieszka Barney Noble? – powtórzyła.

Wskazał dom nieopodal służbowej bramy.

– Tutaj.

– Przykujcie go do czegoś i za mną – rozkazała Holly. Złapała radio. – Pięć – zameldowała. – Zespół cztery do budynku klubu. – Pobiegła do furgonu.

Harry Crisp poderwał się od stołu.

– Jest pięć! – ryknął. – Zabezpieczyliśmy wszystkie główne obiekty, teraz zajmijmy się budynkiem klubu. – Złapał radiotelefon i popędził do samochodu.

Furgon opuścił wioskę. Teraz jechali wzdłuż pola golfowego.

– Zatrzymaj się – rozkazała Holly. – Stąd pójdziemy pieszo.

Wysiadła, zabierając Daisy na krótkiej smyczy, i cicho zamknęła drzwi.

– Słuchajcie – powiedziała do swoich ludzi. – Tego nie było w planach, ale musimy oskrzydlić klub. Nasze zadanie polega na wyłapaniu ludzi ochrony na zewnątrz budynku bez zaalarmowania tych wewnątrz. – Podzieliła grupę na dwa zespoły. – Bill, twój zespół pójdzie zgodnie z ruchem wskazówek zegara, tam może być dodatkowa ochrona. Wszystkich kneblujcie. Reszta pójdzie ze mną, w przeciwnym kierunku. Spotkamy się po drugiej stronie budynku. Kiedy dostaniemy rozkaz wkroczenia, wejdziemy przez tylne drzwi. Musimy się liczyć ze zbrojnym oporem. W środku zastaniemy więcej osób, niż będziemy mogli skuć. Najpierw zajmijcie się personelem, a potem mężczyznami. Kobiety zostawcie na koniec. Ruszamy!

Pobiegła truchtem w stronę budynku klubu, z Daisy u boku. Dotarła do drzwi sklepu ze sprzętem sportowym. Stał tam mężczyzna z kompletem kluczy. Holly pozwoliła mu otworzyć drzwi, potem wyjęła pałkę i z całej siły rąbnęła go w kark. Mężczyzna jęknął cicho i osunął się na ziemię. Jeden z jej ludzi skrępował mu ręce, zakneblował go i ruszył dalej. Zbliżali się do końca budynku, gdy Holly zobaczyła następnego mężczyznę. On dostrzegł ją w tej samej chwili. Podniosła pistolet i syknęła:

– Stać!

Mężczyzna sięgnął pod połę marynarki, więc pociągnęła za spust. Upadł, jego pistolet uderzył w ścianę budynku.

Holly podbiegła do niego. Miał szeroko otwarte, wytrzeszczone oczy i oddychał chrapliwie. Po chwili znieruchomiał.

– Pierwszy raz – szepnęła, a potem zwróciła się do agentów: – Nie trzeba go wiązać ani kneblować.

Pobiegła dalej w rytm dudniącej muzyki.

Przypadła do ściany i wyjrzała zza rogu. Dwadzieścia metrów od drzwi kuchennych stali dwaj mężczyźni w strojach kucharzy. Palili papierosy. Holly spuściła Daisy ze smyczy, wyszła zza węgła i uniosła pistolet.

– Nie ruszać się! – rozkazała.

Agenci stanęli za nią, z bronią gotową do strzału. Mężczyźni popatrzyli na nich. Jeden poderwał ręce w powietrze, drugi skoczył do drzwi kuchni.

– Daisy! – Holly wskazała uciekającego. – Zatrzymaj go!

Daisy popędziła jak strzała. Dwa metry przed drzwiami dopadła mężczyznę. Wbiła mu zęby w łydkę, przewróciła na ziemię i stanęła nad nim, warcząc głucho. Mężczyzna nawet nie drgnął.

Holly skuła drugiego kucharza, potem podeszła do leżącego.

– Ten pies mnie ugryzł! – poskarżył się.

– Zamknij się, bo każę jej odgryźć ci głowę! – burknęła. Skuła go i zakneblowała. Kiedy skończyła, przybyła reszta zespołu, wlokąc trzech związanych i zakneblowanych ludzi.

– Czysto – zameldował jeden z agentów.

Holly włączyła radio.

– Zespół czwarty, zadanie wykonane. Jesteśmy przy drzwiach kuchennych, czekamy na dalsze instrukcje.

Harry odebrał przekaz.

– Wszystkie zespoły do budynku klubu. Obsadzić wejścia i czekać na dalsze rozkazy. – Odwrócił się do Jacksona. – Ile czasu zostało?

– Może pół minuty. Patrz na główną bramę.

Furgon minął bramę i ruszył w stronę budynku klubu.

– Cały oświetlony – powiedział Jackson.

– Zostaniesz w furgonie, słyszysz? – polecił Harry. – Nie masz broni, jesteś tu nieoficjalnie i ta kamizelka nie wystarczy, żeby cię ochronić. Nie wychodź, dopóki cię nie zawołam!

– W porządku.

Holly stanęła w drzwiach i zajrzała do kuchni. Kucharze i pomywacze uwijali się jak w ukropie. Podniosła radio do ucha.

– Zespół czwarty – usłyszała głos Hary’ego – weźcie kuchnię, ale nie idźcie dalej. Potwierdzić wykonanie zadania.

– Idziemy – rozkazała Holly.

Wpadli do kuchni z bronią gotową do strzału. Kucharze i ich pomocnicy zamarli. Nagle otworzyły się wewnętrzne drzwi i wszedł kelner, z tacą brudnych talerzy.

Holly wycelowała w niego.

– Nie ruszać się! Uwaga, jest uzbrojony!

Jeden z agentów wyszarpnął pistolet z podramiennej kabury kelnera.

– Wszyscy na podłogę – zawołała Holly. – Wskazała na drzwi prowadzące do jadalni. – Wy dwaj, tam. Zajmijcie się każdym, kto tu wejdzie.

Znów podniosła radiotelefon do ucha. Kolejne zespoły zgłaszały, że są na wyznaczonych pozycjach.

Rozbrzmiał głos Harry’ego Crispa.

– Wszystkie zespoły! Ruszać!

– Daisy! Pilnuj! – Holly popatrzyła na ludzi rozpłaszczonych na podłodze. – Pies zabije każdego, kto się poruszy!

Odwróciła się do agentów.

– W porządku, idziemy!

Jak jeden mąż, wpadli za nią do jadalni.

Uderzyła w nich fala niewiarygodnie głośnej muzyki. Holly wbiegła na estradę, odepchnęła gitarzystę i złapała mikrofon. Muzyka ucichła. Ludzie w czerni zaczęli wlewać się do sali.

– Zachować spokój! – zawołała Holly. – Niech nikt się nie rusza! Policja i FBI! Wszyscy jesteście aresztowani.

Popatrzyła na mężczyzn we frakach i kobiety w długich, wieczorowych sukniach. Przez chwilę trwali nieruchomo, a potem rozpętało się istne piekło.

Zaczęli biegać we wszystkie strony, próbując wydostać się z budynku. Przewracali stoły i szamotali się z agentami FBI. Kelnerzy wyciągali pistolety, agenci strzelali do kelnerów.

Harry Crisp wpadł głównymi drzwiami i zamarł na widok tego pandemonium.

– Ty! – krzyknął do agenta z pistoletem mac 10. – Zdejmij tłumik.

Mężczyzna wykonał polecenie.

– A teraz opróżnij magazynek. W sufit!

Agent podniósł broń i pociągnął za spust. Naboje kaliber czterdzieści pięć zaczęły pruć sufit. Kawałki tynku i szkło posypały się na spanikowany tłum.

Holly znów krzyknęła do mikrofonu:

– Na podłogę! Wszyscy na podłogę!

Tym razem zadziałało. Wszyscy padli na ziemię, osłaniając głowy przed okruchami sypiącymi się z sufitu. Stali tylko ludzie z FBI.

Hurd Wallace podszedł do Holly.

– Chyba mamy wszystkich.

– Widziałeś Noble’a?

– Nie.

– W takim razie to nie wszyscy.

Harry Crisp zabrał Holly mikrofon, ale ona zakryła go dłonią.

– Barneya tu nie ma – powiedziała. – Zabieram ludzi i idę do jego domu.

– Idź – zgodził się, a potem zwrócił do swojej widowni: – Mówi Harry Crisp, agent specjalny Federalnego Biura Śledczego. Wszyscy jesteście aresztowani. Ustawicie się pod ścianą i podacie swoje nazwiska i paszporty agentom, którzy o nie poproszą. Ale już!!!