John Katzenbach: Dzień zapłaty

– W porządku – dodała. – Chcę tylko wam powiedzieć, że zaraz będzie obiad.

Była to półprawda. Chciała je tylko usłyszeć, upewnić się, że są bezpieczne.

To naprawdę głupie, pomyślała.

Nie, wcale nie. Było już tak bardzo, bardzo późno.

Podeszła do telefonu w kuchni, zaczęła wybierać 911, ale wstrzymała się. Jej palec zawisł nad ostatnią cyfrą. Usiadła trzymając aparat w ręku. I wtedy, jak błysk światła w ciemnym pokoju, usłyszała samochód zatrzymujący się na podjeździe.

Ogarnęło ją uczucie ulgi. Odłożyła telefon, szybko podeszła do drzwi frontowych, otworzyła je i ujrzała męża – nie dziecko prowadzone przez ojca, ale męża, zmierzającego w jej kierunku.

– Duncan – zawołała.

W trzech susach pokonał odległość między nimi.

Nawet w słabym świetle, płynącym z otwartych drzwi, dostrzegła, że ma zaczerwienione oczy.

– Duncan! O Boże! Co się stało! Tommy! Co z nim? Gdzie tata?

– Mam nadzieję, że nic się nie stało – odrzekł Duncan. – Mam nadzieję. O, Boże! Megan! Oni zniknęli. Zabrali ich. Wszystko skończone! Wszystko!

– Kto ich zabrał? Nie rozumiem! – Próbowała się opanować.

– Byłem taki głupi – wykrztusił Duncan. Nie mówił do żony, lecz do otaczającej go nocy, do minionych lat. – Upłynęło tyle czasu, myślałem, że to wszystko dawno skończone, że to tylko złe wspomnienia, zły sen. To się nigdy nie wydarzyło, przekonywałem siebie. Ależ byłem głupi, cholernie głupi.

Megan z trudem powstrzymała krzyk.

– Mów! – jej głos zaczął się podnosić. – Gdzie Tommy? Gdzie jest mój ojciec? Gdzie oni są?

Duncan popatrzył na nią.

– To przeszłość – powiedział cicho. Przygarbił się i przeszedł obok nie odwracając się w drzwiach.

– 1968 rok.

Obrócił się i uderzył pięścią w ścianę.

– Pamiętasz ten rok? Pamiętasz, co się wtedy stało?

Skinęła głową, czując, jak całe jej życie zatrzymuje się w jednej chwili. Setka przerażających obrazów wypełniła jej umysł. Zamknęła oczy, usiłując odegnać je od siebie. Oszołomiona, odemknęła powieki i utkwiła wzrok w mężu.

Stali tak nieruchomo, w słabym świetle sączącym się z korytarza w ciemność. Nie byli zdolni zrozumieć cokolwiek ponad to, że tragedia, o której myśleli, że minęła i jest już poza nimi, ponownie otoczyła ich swymi straszliwymi mackami.

Brygada obudziła się o brzasku.

Światło poranka wcisnęło się przez ciężkie zasłony zawieszone na oknach, zaglądając do kątów niewielkiego parterowego drewnianego domku, gdy jego mieszkańcy zaczęli wstawać, na wpół sennie z powodu wczesnej pory. W kuchni zagwizdał czajnik. Szurając ściągali materace ze środka pokoju na stos pod ścianą. Zwijali śpiwory. Z toalety co chwila dobiegał odgłos spuszczanej wody. Ktoś potknął się o butelkę z nie dopitym piwem, które rozlało się po podłodze przy akompaniamencie przekleństw. Gdzieś z tyłu domu rozległ się ochrypły śmiech. Panował tu zaduch, powietrze przesiąknięte było ciężkim dymem papierosów.

Olivia Barrow, która przyjęła pseudonim Tanya, podeszła do jednego z okien frontowych i uchyliła zasłonę. Jej wzrok powędrował wzdłuż zakurzonej ulicy w poszukiwaniu jakichś oznak inwigilacji. Obserwowała każdą pojawiającą się postać, każdy przejeżdżający samochód. Wypatrywała czegoś nietypowego – stojącego w pobliżu samochodu, dostarczającego prasę albo jakiegoś pakunku pozostawionego przy drzwiach, czegoś, co mogło raczej obudzić niż uśpić jej czujność. Następnie skoncentrowała się na wyszukaniu na ulicy czegoś zbyt typowego – uliczne zamiatarki czy też kolejki na przystanku autobusowym. Zatrzymywała wzrok na każdym obiekcie, spodziewając się dostrzec jakieś ostrzegawcze symptomy. Wreszcie, stwierdziwszy z zadowoleniem, że nikt ich nie obserwuje, zaciągnęła zasłonę i przeszła na środek pokoju.

Odepchnęła na bok stertę starych gazet i różnych śmieci. Przez chwilę rozglądała się dookoła. Rozprawki polityczne, wojskowe podręczniki na temat broni i materiałów wybuchowych leżały w rogu pokoju, który nazywała biblioteką; ściany były obwieszone płachtami dziwacznych, pisanych odręcznie sloganów rewolucyjnych i plakatami gwiazd rock-and-rolla. Bezmyślnie popatrzyła na plan lotniska Jeffersona.

Olivia nie zauważała nieładu i brudu, nieuniknionego w sytuacji, gdy zbyt wielu łudzi mieszka razem w małym tanim, byle jakim lokum. W rzeczy samej lubiła nawet ciasnotę tego domu. Nie było tu miejsca na ukrywanie tajemnic, pomyślała. Tajemnice są oznakami słabości. A my wszyscy tutaj powinniśmy być dla siebie nadzy. To czyni armię bardziej zdyscyplinowaną, a dyscyplina oznacza siłę. Uniosła półautomatyczny pistolet kaliber 45, szybkim ruchem przeładowała go z charakterystycznym szczękiem, który przeniknął poranny nastrój marazmu i niesmaku i natychmiast zwrócił uwagę pozostałej szóstki. Uwielbiała ten odgłos świadczący, że broń jest gotowa do strzału. Klasyczny dźwięk stawiający wszystkich na baczność.

– Czas na poranną modlitwę – powiedziała donośnie.

W pokoju rozległo się szuranie; pozostali członkowie grupy sięgnęli po swoją broń i sprawdzając ją ustawiali się w koło na środku pokoju. Były tam dwie kobiety i czterech mężczyzn. Dwóch z nich miało włosy do ramion i brody; pozostali dwaj byli czarnoskórymi, z fryzurami w stylu afro. Wszyscy mieli na sobie dżinsowe ubrania i wojskowe czapki. Jeden z czarnych miał czoło przewiązane jaskrawą przepaską i w szerokim uśmiechu wystawiał na pokaz złoty ząb. Na szyi jednego z białych widniała czerwona szrama. Kobiety miały ciemne włosy i były blade. Wszyscy oni położyli broń – kilka pistoletów, dwie dubeltówki i półautomatycznego browninga – na podłodze w środku koła. Wzięli się za ręce, a Olivia zaintonowała:

– Jesteśmy nową Ameryką – zaczęła, twardo akcentując ostatnią sylabę, delektując się wypowiadanymi słowami. – Czarnymi, brązowymi, czerwonymi, białymi, żółtymi, kobietami, mężczyznami, dziećmi. Wszyscy jesteśmy równi. Powstaliśmy z popiołów starego świata. Jesteśmy Brygadą Feniksa, nosicielami światła nowego społeczeństwa. Występujemy przeciwko świńskim faszystowskim rasistowskim seksualnym archaicznym militarystycznym materialistycznym wartościom naszych ojców i wyznaczamy nowe horyzonty. Dzisiaj mamy Dzień Pierwszy nowego świata. Świat ten wyrwiemy bronią z przegniłego ścierwa zjełczałego społeczeństwa. Przyszłość należy do nas, wyznawców prawdziwej sprawiedliwości. Jesteśmy nową Ameryką!!

Cała grupa powtórzyła chórem:

– Jesteśmy nową Ameryką!

– A przyszłość…?

– To my!

– Dzisiaj mamy…?

– Dzień Pierwszy!

– Kim jesteśmy?

– Brygadą Feniksa!

– Co przynieśliśmy?

– Karabiny i naboje!

– A przyszłość…?

– Należy do nas!

– Śmierć Świniom!

– Śmierć Świniom!

Olivia uniosła wysoko swój pistolet i potrząsając nim nad głową zawołała:

– Tak jest!

– Tak jest!

Po czym nastąpił moment ciszy, grupa wpatrywała się w Olivię trzymającą pistolet w górze. Nagle jedna z kobiet opuściła ręce i wyszeptała przytłumionym głosem: "Przepraszam". Gwałtownie zrobiła krok przez stos broni i rozerwała ludzkie koło po przeciwnej stronie. Jej klapki plaskały o linoleum kiedy przebiegała korytarzem, do łazienki, gdzie zatrzasnęła za sobą drzwi.

Pozostali patrzyli za nią w milczeniu.