Lee Child - Jednym strzałem

Patrzył na nią. Widział, że rozumie jego słowa. Lekkie zmieszanie na jej twarzy. Poza tym żadnej innej reakcji. Patrzył jej prosto w oczy. Nie reagowała.

Pomóż mi wydostać się stąd, dziewczyno.

Jedna sekunda.

Dwie.

Brak reakcji.

Reacher wstrzymał oddech. Do licha, rób, co do ciebie należy, Yanni. Jeszcze moment i wszystko diabli wezmą.

Nic.

Potem skinęła głową. Załapała. Reacher odetchnął. Dobry wybór. Zawodowy refleks. Była przyzwyczajona chwytać wiadomości jednym uchem i sekundę później powtarzać je na antenie, jakby wiedziała o wszystkim od dawna.

– Jakie alibi? – zapytał Emerson.

Yanni spojrzała na niego. Potem na Rodina.

– Myślałam, że chodzi o Jacka Reachera – odezwała się.

– Bo chodzi – rzekł Emerson.

– Przecież to jest Joe Gordon – odparła. – A przynajmniej tak mi się przedstawił.

– Powiedział pani, że nazywa się Joe Gordon?

– Kiedy się poznaliśmy.

– Czyli kiedy?

– Dwa dni temu.

– Pokazywaliście jego zdjęcie w wiadomościach.

– To było jego zdjęcie? Zupełnie niepodobne. Miał inną fryzurę. Nie widzę żadnego podobieństwa.

– Jakie alibi? – powtórzył Emerson.

– Na kiedy? – spytała.

– Na tę noc, kiedy zabito dziewczynę. O tym tutaj rozmawiamy.

Yanni milczała.

– Jeśli pani coś wie, musi nam pani powiedzieć – rzekł Rodin.

– Wolałabym nie – odparła Yanni.

Reacher uśmiechnął się pod nosem. Powiedziała to w sposób, który gwarantował, że za chwilę Emerson i Rodin będą błagać, żeby im powiedziała. Stała tam, zarumieniona na zawołanie aż po brwi, wyprostowana jak struna, z trzema odpiętymi guzikami bluzki. Była wspaniałą aktorką. Reacher doszedł do wniosku, że przypuszczalnie jak wszystkie komentatorki z telewizji.

– To poważna sprawa – rzekł Emerson.

– Najwidoczniej – powiedziała Yanni. – A nie możecie mi uwierzyć na słowo?

– Że co?

– Że on tego nie zrobił.

– Musimy poznać szczegóły – nalegał Rodin.

– A ja muszę myśleć o mojej reputacji – odparła Yanni.

– Jeśli wycofamy zarzuty, pani oświadczenie nie zostanie podane do wiadomości publicznej.

– A może pan zagwarantować, że wycofacie zarzuty?

– Nie przed wysłuchaniem pani oświadczenia – powiedział Emerson.

– Zatem to typowy paragraf dwadzieścia dwa.

– Obawiam się, że tak.

Nie przeciągaj struny, pomyślał Reacher. Nie mamy czasu.

Yanni westchnęła. Wbiła wzrok w podłogę. Podniosła głowęi spojrzała Emersonowi w oczy, wściekła, zmieszana, wspaniała.

– Spędziliśmy tę noc razem – powiedziała.

– Pani i Reacher?

– Ja i Joe Gordon. Emerson wskazał palcem.

– Ten człowiek?

Yanni skinęła głową.

– Ten.

– Całą noc?

– Tak.

– Od której do której?

– Mniej więcej od jedenastej czterdzieści. Wtedy skończyły się wiadomości. Aż do rana, kiedy zbudził mnie pager, bo znaleźliście ciało.

– Gdzie byliście?

Reacher zamknął oczy. W myślach odtworzył rozmowę z Ann Yanni poprzedniego wieczoru w podziemnym parkingu. Szyba w bocznym oknie, opuszczona półtora cala. Powiedziałem jej czy nie?

– W motelu – powiedziała Yanni. – W jego pokoju.

– Recepcjonista pani nie widział.

– Oczywiście, że mnie nie widział. Muszę myśleć o swojej reputacji.

– Numer pokoju? Mówiłem jej?

– Osiem – powiedziała Yanni.

– Nie opuszczał w nocy pokoju?

– Nie.

– Ani na chwilę?

– Nie.

– Jest pani tego pewna?

Yanni odwróciła głowę.

– Ponieważ nie zmrużyliśmy oka.

W biurze zrobiło się cicho.

– Może pani jakoś tego dowieść? – zapytał Emerson.

– Na przykład jak?

– Znaki szczególne? W tej chwili niewidoczne, ale takie, które mogła widzieć osoba na pani miejscu?

– Och, proszę.

– To ostatnie pytanie – oświadczył Emerson.

Yanni milczała. Reacher przypomniał sobie, jak zapalił światło w mustangu i podniósł koszulę, pokazując łyżkę do opon. Przesunął skute dłonie, kładąc je na brzuchu.

– Jakikolwiek – nalegał Emerson.

– To ważne – dodał Rodin.

– Ma bliznę – powiedziała Yanni. – Nisko na brzuchu. Okropnie dużą.

Emerson i Rodin jednocześnie spojrzeli na Reachera. Ten wstał. Chwycił oburącz koszulę i wyciągnął ją ze spodni. Podniósł.

– W porządku – powiedział Emerson.

– Co to było? – zapytał Rodin.

– Kawałek szczęki sierżanta piechoty morskiej – wyjaśnił Reacher. – Lekarze twierdzili, że ten fragment ważył prawie cztery uncje. Leciał z prędkością pięciu tysięcy stóp na sekundę z epicentrum eksplozji trotylu. Niósł go podmuch, aż trafił we mnie.

Opuścił koszulę. Nie próbował schować jej do spodni. Kajdanki bardzo by to utrudniały.

– Zadowoleni? – zapytał. – Czy już dostatecznie wprawiliście tę damę w zakłopotanie?

Emerson i Rodin spojrzeli po sobie. Jeden z was doskonale wie, że jestem niewinny, pomyślał Reacher. A nie obchodzi mnie, co myśli drugi.

– Pani Yanni będzie musiała złożyć oświadczenie na piśmie – oświadczył Emerson.

– Proszę sporządzić protokół, a ja go podpiszę – powiedziała Yanni.

Rodin spojrzał na Reachera.

– A pan może to jakoś udowodnić?

– W jaki sposób?

– Czymś w rodzaju tej pana blizny. Tylko u pani Yanni. Reacher kiwnął głową.

– Owszem, mógłbym. Jednak tego nie zrobię. A jeśli po

prosi pan o to ponownie, wbiję panu zęby do gardła.

W biurze zrobiło się cicho. Emerson włożył rękę do kieszeni i wyjął klucz od kajdanek. Obrócił się i rzucił go Reacherowi. Ten miał skute ręce, ale przezornie wyciągnął najpierw prawą dłoń. Złapał nią kluczyk i uśmiechnął się.

– Rozmawiałeś z Bellantoniem? – zapytał.

– Dlaczego podał pan pani Yanni fałszywe nazwisko? – zainteresował się Emerson.

– Może nie było fałszywe – odparł Reacher. – Może Gordon to moje prawdziwe nazwisko.

Odrzucił kluczyk, podszedł do Emersona, wyciągnął ręce i czekał, aż detektyw go rozkuje.

Zek odebrał telefon dwie minuty później. Znajomy głos mówił cicho i pospiesznie.

– Nie udało się – powiedział. – Miał alibi.

– Prawdziwe?

– Pewnie nie. Jednak nie będziemy go podważać.

– I co teraz?

– Siedźcie spokojnie. Jest o krok od was. A w takim razie wkrótce sam do was przyjdzie. Zamknijcie się, naładujcie broń i czekajcie.

– Nie opierali się zbyt mocno – zauważyła Ann Yanni. -

Prawda?

Zapuściła silnik mustanga, zanim Reacher zdążył zamknąć drzwi.

– Wcale tego nie oczekiwałem – odparł. – Niewinny

wie, że nic na mnie nie mają. A ten winien wie, że po wy-

puszczeniu zniknę ze sceny szybciej, niż gdybym siedział w celi.

– Dlaczego?

– Ponieważ oni mają Rosemary Barr i wiedzą, że zamierzam ją odszukać. Będą czekali na mnie, gotowi do zabawy. Do rana mam już nie żyć. To ich nowy plan. Tańszy niż odsiadka.

Pojechali prosto do biura Franklina, wbiegli po schodach i zastali detektywa siedzącego przy biurku. Światła w pokoju były zgaszone i twarz Franklina oświetlał jedynie blask monitora. Wpatrywał się weń pustym wzrokiem, jakby niczego nie mógł zeń wyczytać. Reacher powiedział mu o porwaniu Rosemary Barr. Franklin znieruchomiał i zerknął w kierunku drzwi. Potem na okno.