Lee Child - Jednym strzałem

Nie skomentował tego.

– No, teraz sytuacja naprawdę wymknęła się spod kontroli – oceniła Helen.

– Ona nie może wykorzystać tych informacji. Tak samo jak ja. Są nadal ściśle tajne, a ona wciąż służy w wojsku.

Helen Rodin milczała. – Wierz mi – rzekł Reacher.

– No to dlaczego znalazła się na tej cholernej liście?

– To moja wina – przyznał. – W rozmowie z twoim ojcem wspomniałem o Pentagonie. Kiedy nie mógł zrozumieć, skąd w tej sprawie pojawiło się moje nazwisko. Pewnie zaczął szperać. Spodziewałem się, że to zrobi.

– Jeśli ona zacznie mówić, sprawa zakończy się od razu.

– Nie zacznie.

– A jednak. Może właśnie po to przyjechała. Kto wie, co zrobi wojsko?

Zadzwonił dzwonek windy i cała grupka przesunęła się do drzwi.

– Musisz z nią porozmawiać – rzekła Helen. – Na pewno będzie przy okazaniu dowodów. Musisz się dowiedzieć, co zamierza powiedzieć.

– Pewnie ma już generalskie gwiazdki. Nie mogę jej zmusić do mówienia.

– Znajdź jakiś sposób – poradziła mu. – Wykorzystaj miłe wspomnienia.

– Może nie chcę tego robić. Pamiętaj, że ona i ja nadal jesteśmy po tej samej stronie. Przynajmniej jeśli chodzi o Jamesa Barra.

Helen Rodin odwróciła się i weszła do kabiny windy.

Winda zawiozła ich do holu na piątym piętrze, gdzie były tylko pomalowane na biało betonowe ściany oraz drzwi ze stali i zbrojonego szkła, które prowadziły do śluzy bezpieczeństwa. Za nią Reacher dostrzegł tablice wskazujące drogę na oddział intensywnej opieki medycznej, dwa oddziały zamknięte (dla mężczyzn i dla kobiet), dwa oddziały interny i jeden położniczy. Reacher domyślił się, że całe piąte piętro zostało ufundowane

przez władze stanu. Nie było to przyjemne miejsce. Idealne skrzyżowanie więzienia ze szpitalem, czyli dwóch niezbyt miłych miejsc.

Przy biurku recepcji natknęli się na faceta w mundurze pracownika departamentu więziennictwa. Wszyscy zostali zrewidowani i podpisali formularze o odpowiedzialności karnej. Potem pojawił się lekarz, który zaprowadził ich do małej poczekalni. Był zmęczonym człowiekiem około trzydziestki. W poczekalni stały krzesełka ze stalowych rurek i zielnego plastiku. Wyglądały jak wymontowane z chevroletów z lat pięćdziesiątych.

– Barr jest przytomny i dość komunikatywny – oznajmił

lekarz. – Uznaliśmy jego stan za stabilny, ale to nie oznacza,

że on jest zdrowy. Dlatego ograniczamy dzisiaj jednorazową

liczbę gości do dwojga i chcemy, żeby rozmawiano z nim jak

najkrócej.

Reacher zobaczył, że Helen Rodin uśmiechnęła się, i wiedział dlaczego. Policjanci będą chcieli wejść parami, tak więc Helen jako adwokat byłaby trzecia. To oznaczało, że dzisiejsze medyczne restrykcje umożliwią jej rozmowę z klientem w cztery oczy.

– Jest z nim teraz jego siostra – powiedział lekarz. -

Prosiła, żeby państwo zaczekali, dopóki nie zakończy odwiedzin.

Lekarz odszedł, a Helen powiedziała:

– Wejdę tam pierwsza, sama. Muszę mu się przedstawić

i uzyskać jego zgodę na reprezentowanie go w sądzie. Potem

chyba powinna się z nim zobaczyć doktor Mason. Na podstawie

jej opinii zdecydujemy co dalej.

Mówiła szybko. Reacher wyczuł, że jest trochę zdenerwowana. Trochę spięta. Wszyscy byli, oprócz niego. Nikt z nich poza nim nigdy nie spotkał Jamesa Barra. Był on dla nich wielką niewiadomą, dla każdego w nieco inny sposób. Był klientem Helen Barr, chociaż niechcianym. Dla Mason i Nie-buhra stanowił obiekt badań. Może temat przyszłych artykułów naukowych, potencjalne źródło sławy i zaszczytów. Może mieli do czynienia z nowym zespołem chorobowym, czekającym na

opisanie. Syndrom Barra . To samo dotyczyło Alana Danuty. Dla niego mógł to być precedens czekający na przedstawienie w Sądzie Najwyższym. Rozdział w podręczniku prawa. Przykład dla studentów. Stan Indiana przeciw Barrowi. Barr przeciw Stanom Zjednoczonym . Oni wszyscy zainwestowali swój czas w spotkanie z człowiekiem, którego nigdy przedtem nie widzieli na oczy.

Usiedli na krzesełkach z zielonego plastiku. W małej poczekalni było cicho i śmierdziało chlorowym środkiem dezynfekcyjnym. Słychać było tylko cichy szmer wody w rurach wodociągowych i elektroniczne popiskiwanie maszynerii w jednej z sal. Nikt się nie odzywał, ale wszyscy wiedzieli, że wizyta będzie długa i nużąca. Nie ma sensu się niecierpliwić. Reacher usiadł naprzeciw Mary Mason i obserwował ją. Była stosunkowo młoda jak na eksperta. Wydawała się ciepła i otwarta. Miała okulary w dużych oprawkach, żeby rozmówca dobrze widział jej oczy. Te miały miły, zachęcający i krzepiący wyraz. Reacher nie wiedział, w jakim stopniu oddawały jej prawdziwy charakter, a w jakim były zawodową pozą.

– Jak pani to robi? – zapytał.

– Jak oceniam chorego? – upewniła się. – Wychodzę z założenia, że naprawdę doznał amnezji, a nie symuluje. Urazy głowy powodujące dwudniową utratę przytomności niemal zawsze wywołują amnezję. To ustalono już dawno temu. Potem obserwuję pacjenta. Osoby naprawdę cierpiące na amnezję są bardzo zaniepokojone swoim stanem, zdezorientowane i przestraszone. Widać, że naprawdę próbują sobie przypomnieć. Chcą pamiętać. Symulanci zachowują się inaczej. Unikają rozmowy o tych dniach. W myślach odwracają się od nich. Czasem nawet dosłownie. Często nawet można to poznać po mowie ciała.

– Trochę to subiektywne – zauważył Reacher.

Mason skinęła głową.

– To jest subiektywne. Bardzo trudno udowodnić, że pacjent

symuluje. Można wykorzystać skanowanie aktywności kory

mózgowej, ale interpretacja znaczenia tych skanów też będzie

subiektywna. Czasem użyteczna jest hipnoza, ale sądy z zało-

żenia unikają hipnozy. Tak więc owszem, ja tylko zaopiniuję przypadek.

– Kogo zatrudni oskarżyciel?

– Kogoś takiego jak ja. Pracowałam już dla obu stron.

– Zatem jego słowa przeciwko pani słowom? Mason znów skinęła głową.

– Zwykle decyduje to, kto ma więcej literek po nazwisku. To działa na sędziów.

– Pani ma ich sporo.

– Więcej niż większość ludzi – przyznała.

– Ile on zapomniał?

– Co najmniej kilka dni. Jeśli doznał urazu w sobotę, byłabym bardzo zdziwiona, gdyby pamiętał coś, co zdarzyło się później niż w środę. Kilka wcześniejszych dni to szara strefa, z której jedne wydarzenia będzie pamiętał, a inne nie. W najlepszym razie. Widywałam przypadki, w których zapominano całe miesiące, czasem po lekkim wstrząśnieniu mózgu, a nie po śpiączce.

– Czy wspomnienia wrócą?

– Może z tej szarej strefy. Być może uda mu się odtworzyć je z tego, co pamięta. Może zdoła przypomnieć sobie niektóre wydarzenia. Natomiast z późniejszymi będzie o wiele trudniej. Jeśli pamięta swój ostatni lunch, to niewykluczone, że w końcu zdoła sobie przypomnieć kolację. Jeżeli pamięta, że był w kinie, to ewentualnie przypomni sobie, jak dojechał do domu. Jednak gdzieś będzie granica. Zazwyczaj jest nią wspomnienie tego, jak położył się spać tego dnia, który jeszcze pamięta.

– Będzie pamiętał wydarzenia sprzed czternastu lat?

Mason skinęła głową.

– Jego pamięć długotrwała powinna być nieuszkodzona.

Pamięć długotrwała jest indywidualnie zróżnicowana, ponieważ

prawdopodobnie opiera się na wędrówce substancji chemicznych z jednej części mózgu do drugiej, a nie ma dwóch identycznych mózgów. Fizjologia mózgu nie jest w pełni zbadaną