Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

Kobieta w pierwszej chwili się skuliła, ale nagle też skoczyła do ataku, wymachując nożem, którego ostrze ugodziło ramię Pella. Usiłowała dosięgnąć jego pistoletu. Rozległ się huk i pocisk odłupał kawałek jasnoczerwonej cegły w kominku.

Dance i TJ błyskawicznie zerwali się na nogi.

Agent kopnął Rebeccę w żebra i złapał Pella za rękę, w której morderca trzymał pistolet. Mocując się i próbując uzyskać kontrolę nad bronią, upadli na podłogę.

– Dzwoń pod dziewięćset jedenaście! – krzyknęła Dance do Walkera, który zaczął rozpaczliwie szukać telefonu. Agentka ruszyła w stronę leżących na stoliku pistoletów, powtarzając w myślach: Sprawdź tło, wy celuj, naciśnij spust trzy razy, licz strzały, przy dwunastym wyrzuć magazynek, przeładuj. Sprawdź tło…

Krzyk żony Walkera, łkanie jego córki.

– Kathryn! krzyknął bez tchu TJ. Zobaczyła, jak Pell kieruje broń w jej stronę.

Pistolet wypalił.

Dance padła na ziemię. Kula śmignęła obok.

TJ był młody i silny, ale jego ręce wciąż krępowały kajdanki, a Pell czerpał energię z desperacji i przypływu adrenaliny. Wolną ręką uderzył TJ-a w szyję i głowę. Wreszcie morderca wyrwał broń i zdołał się wyswobodzić, a agent rzucił się pod stół, szukając osłony.

Dance dalej parła naprzód, wiedziała jednak, że nie zdąży złapać pistoletu. TJ już nie żył…

Nagle powietrze rozdarł potężny huk.

I drugi.

Dance upadła na kolana, oglądając się za siebie.

Morton Walker chwycił jeden z pistoletów i zaczął strzelać do Pella. Wyraźnie nie umiejąc obchodzić się z bronią, za mocno szarpał spust i pociski chybiły. Mimo to nie ustępował, strzelając dalej.

– Ty sukinsynu!

Daremnie usiłując się zasłonić rękami, Pell przykucnął, zawahał się przez chwilę, strzelił Rebecce w brzuch, po czym szarpnął drzwi i wybiegł z domu.

Dance odebrała broń Walkerowi, złapała drugi pistolet i wsunęła w skute ręce TJ-a.

Agenci doskoczyli do uchylonych drzwi w chwili, gdy pocisk trafił w futrynę, osypując ich odłamkami tynku. Odskoczyli, przypadając do podłogi. Dance wygrzebała z kieszeni kluczyk i zdjęła kajdanki. TJ zrobił to samo.

Ostrożnie wyjrzeli na pustą ulicę. Po chwili usłyszeli pisk opon gwałtownie ruszającego samochodu.

Dance zawołała przez ramię do Walkera:

– Rebecca nie może umrzeć! Jest nam potrzebna!

Pobiegła do samochodu i zerwała mikrofon z deski rozdzielczej. Wyśliznął się z jej rozdygotanych dłoni. Wzięła głęboki oddech, opanowała drżenie i połączyła się z biurem szeryfa Monterey.

Gniew pozbawia człowieka kontroli. Ale wyjeżdżając z Monterey, Daniel Pell nie potrafił powstrzymać złości, gdy odtwarzał w pamięci to, co się właśnie stało. Słyszał słowa Kathryn Dance, widział twarz Rebecki.

Odtwarzał w pamięci także zdarzenia sprzed ośmiu lat.

Jimmy Newberg, cholerny maniak komputerowy, ćpun, powiedział mu, że ma poufne informacje o Williamie Croytonie – dzięki programiście, którego biznesmen zwolnił pół roku wcześniej. Udało mu się poznać kod alarmu w domu Croytona i zdobyć klucz do tylnych drzwi (choć Pell już wiedział, skąd je miał – oczywiście od Rebecki). Jimmy twierdził, że ekscentryczny Croyton trzyma w domu ogromną gotówkę.

Pell nigdy nie zdecydowałby się na robotę dużego kalibru, nie obrabowałby banku ani punktu realizacji czeków. Mimo to potrzebował pieniędzy, aby powiększyć Rodzinę i wyprowadzić się na swoją górę. Trafiała się niepowtarzalna szansa na włamanie życia. Według słów Jimmy’ego dom miał być pusty, nie trzeba by więc nikogo zabijać. Mieli wynieść sto tysięcy dolarów, a Croyton złożyłby rutynowe zgłoszenie na policji i zadzwonił do firmy ubezpieczeniowej, po czym zapomniałby o całej sprawie.

Tak jak się domyśliła Kathryn Dance.

Zakradli się do ogrodu i przez bujną zieleń dotarli do domu. Pell zobaczył zapalone światła, ale Jimmy uspokoił go, że ze względów bezpieczeństwa co jakiś czas włączają się automatycznie. Wśliznęli się przez tylne wejście.

Ale coś było nie tak. Alarm był wyłączony. Pell odwrócił się do Jimmy’ego, chcąc go ostrzec, że jednak ktoś jest w domu, ale młody człowiek bez słowa pobiegł do kuchni.

I podszedł do kobiety w średnim wieku, która gotowała kolację, odwrócona do nich plecami. Nie!, pomyślał zszokowany Pell. Co on wyprawia?

Okazało się, że Jimmy zamierzają zamordować.

Przez papierowy ręcznik Jimmy wyciągnął z kieszeni nóż do mięsa – Pell zorientował się, że to nóż z domu Rodziny, z odciskami jego palców – i zasłaniając kobiecie usta, wbił go głęboko w jej ciało. Bezwładnie upadła na podłogę.

Rozwścieczony Pell szepnął:

– Co ty wyprawiasz, do cholery?

Newberg odwrócił się i zawahał, lecz jego twarz wyraźnie sygnalizowała, co się święci. Gdy Jimmy zaatakował, Pell zdążył zrobić unik. Udało mu się uskoczyć przed ostrzem. Złapał patelnię i trzasnął nią Newberga w głowę. Jimmy zwalił się na podłogę, a Pell zabił go nożem rzeźnickim porwanym z blatu.

Chwilę później, zaalarmowany hałasem, do kuchni wpadł William Croyton, a za nim dwójka jego starszych dzieci, które widząc leżące na podłodze ciało matki, zaczęły przeraźliwie krzyczeć. Pell wyciągnął broń i zmusił rozhisteryzowaną rodzinę, by weszła do spiżarni. Kiedy wreszcie zdołał uspokoić Croytona, zapyta! go o pieniądze i biznesmen odrzekł, że są w biurku w gabinecie na parterze.

Daniel Pell przyglądał się szlochającej z przerażenia rodzinie jak gdyby patrzył na chwasty w ogrodzie, stado wron albo robactwo. Nie zamierzał nikogo dzisiaj zabijać, lecz jeśli chciał utrzymać kontrolę nad własnym życiem, nie miał innego wyboru. Dwie minuty później już nie żyli.

Pell wytarł wszystkie odciski palców, zabrał Jimmy’emu nóż i dokumenty, potem pobiegł do gabinetu, gdzie z zaskoczeniem przekonał się, że istotnie w biurku były pieniądze, ale tylko tysiąc dolarów. Szybko przeszukał sypialnię na parterze, ale znalazł tylko garść drobnych i sztuczną biżuterię. Nie wchodził na górę, gdzie spała najmłodsza córeczka. (I dobrze, że tam nie zajrzał; paradoks polegał na tym, że gdyby zabił małą, nigdy by się nie dowiedział o zdradzie Rebecki).

I – rzeczywiście – słysząc dźwięki „Va Banque” z telewizora w pokoju obok, biegiem wrócił do kuchni po portfel biznesmena i duży pierścionek z brylantem należący do jego żony.

Potem wskoczył do samochodu. A kilometr dalej zatrzymała go policja.

Rebecca…

Przypomniał sobie ich pierwsze spotkanie przy promenadzie w Santa Cruz – „przypadkowe”, choć najprawdopodobniej zaaranżowane przez nią.

Pell uwielbiał promenadę. Fascynowały go wesołe miasteczka, łatwość, z jaką ludzie oddawali kontrolę nad sobą w ręce innych, albo ryzykując własne zdrowie, gdy wsiadali do kolejki górskiej czy skakali ze spadochronem, albo zmieniając się w bezmyślne szczury laboratoryjne i jeżdżąc w kółko na diabelskich młynach i karuzelach…

Przypomniał sobie Rebeccę, która siedząc przed dziewięciu laty temu obok słynnej stuletniej karuzeli Looffa, przywołała go gestem.

– Hej, chcesz, żebym ci zrobiła portret?

– Może. Ile?

– Nie zrujnuję cię. Siadaj.

A pięć minut później, nakreśliwszy zaledwie zarysy jego twarzy, odłożyła kawałek węgla, przyjrzała mu się i spytała prowokacyjnym tonem, czy zna jakieś bardziej ustronne miejsce. Weszli do furgonetki pod badawczym spojrzeniem Lindy Whitfield, która obserwowała ich z poważną miną. Pell ledwie ją zauważył.