Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

Wyszli z budynku. Powietrze było tak rześkie, że w innym regionie mogłoby zwiastować nadciągającą jesień. Dance czuła, jak z zimna grabieją jej palce, lecz lubiła to uczucie. Chłód działał jak kawałek lodu przyłożony do bolesnego miejsca.

Mgła stopniowo przeobrażała się w deszcz.

– Podrzucę cię do samochodu – zaproponowała Dance. Wóz Kellogga stał po drugiej stronie budynku.

Oboje wsiedli do jej taurusa i podjechali do wypożyczonego przez niego samochodu. Dance ustawiła dźwignię w położeniu „parking”. Zamknęła oczy i przeciągnęła się, przyciskając głowę do zagłówka. Poczuła się odprężona.

Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, jak Kellogg odwraca się do niej i opierając się jedną ręką o deskę rozdzielczą, dotyka jej ramienia, zdecydowanym i zarazem niepewnym gestem. Czekał na jakiś znak. Nie zareagowała, patrząc mu w oczy i milcząc. Co samo w sobie stanowiło czytelny sygnał.

Nie wahając się dłużej, pochylił się i pocałował ją, zmierzając prosto do jej warg. Poczuła smak mięty; musiał ukradkiem wsunąć do ust tic-taca albo altoida. Sprytne, pomyślała, śmiejąc się w duchu. To samo zrobiła przy Brianie tamtego dnia na plaży, przed publicznością złożoną z fok i wydr morskich. Po chwili Kellogg się wycofał, przegrupowując siły i czekając na raport wywiadu po pierwszej potyczce.

Zyskała chwilę na zastanowienie, jak ma to rozegrać.

Podjęła decyzję i kiedy znów się do niej przysunął, spotkali się w pół drogi. Namiętnie oddała pocałunek, rozchylając usta. Położyła ręce na jego ramionach, tak muskularnych jak się spodziewała. Jego zarost połaskotał ją w policzek.

Objął ją za szyję, przyciągając jeszcze bliżej. Poczuła, jak wszystko w niej mięknie i topnieje, a serce zaczyna bić coraz żywszym rytmem. Uważając na zabandażowaną ranę, przycisnęła usta i nos do kości poniżej jego ucha, w miejscu, gdzie zawsze wtulała twarz, kochając się z mężem. Lubiła tę gładkość skóry, zapach kremu do golenia i mydła, pulsowanie krwi.

Dłoń Kellogga oderwała się od jej szyi i odnalazła podbródek. Znów przyciągnął do siebie jej twarz. Połączyli się w głębokim pocałunku, słuchając swoich przyspieszonych oddechów. Jego palce niepewnie wędrowały po jej ramieniu, odnalazły pod tkaniną bluzki satynowe ramiączko i posługując się nim jak mapą, ruszyły w dół. Powoli, gotowe zawrócić na najlżejszy znak oporu.

W odpowiedzi pocałowała go jeszcze mocniej. Gdy opuściła rękę nieco niżej, jej łokieć musnął twardą wypukłość spodni. Odsunął się odrobinę, być może nie chcąc sprawiać wrażenia zbyt niecierpliwego, podnieconego jak nastolatek.

Ale Kathryn Dance przyciągnęła go do siebie, odchylając się do tyłu – przyjmując pozycję, która według zasad kinezyki oznaczała akceptację i uległość. Raz czy dwa ujrzała w myślach męża, ale zdawało się jej, że widzi jego obraz z oddali. W tym momencie była tylko z Winstonem Kelloggiem.

Jego dłoń dotarła do metalowego kółeczka, gdzie ramiączko łączyło się z miseczką stanika Victoria’s Secret.

I tam się zatrzymała.

Cofnął rękę, mimo że dowód rzeczowy obok jej łokcia nie malał. Częstotliwość pocałunków słabła, jak karuzela zwalniająca obroty po odłączeniu prądu.

Uznała jednak, że zrobił właśnie to, co powinien. Dotarli do granicy, jaką wyznaczały im okoliczności – prowadzili pościg za mordercą, tak krótko się znali i mieli świeżo w pamięci okropną śmierć kilku osób.

– Chyba… – szepnął.

– Nie, wszystko w porządku.

– Ale…

Uśmiechnęła się, zamykając mu usta delikatnym pocałunkiem.

Wyprostował się i ścisnął jej dłoń. Przytuliła się do niego, czując coraz wolniejsze bicie serca i odnajdując w sobie zagadkową równowagę – oporu i ulgi w idealnie równych proporcjach. W przednią szybę forda bębnił deszcz. Dance pomyślała, że zawsze lubiła się kochać w deszczowe dni.

– Wiesz co? – powiedział.

Spojrzała na niego.

– Ta sprawa nie będzie trwała wiecznie.

Oby Bóg cię wysłuchał…

– Gdybyś potem miała ochotę gdzieś się ze mną wybrać… Co ty na to?

– „Potem” brzmi ładnie. Naprawdę ładnie.

Pół godziny później Dance zaparkowała przed swoim domem.

Przystąpiła do rutynowych czynności: zrobiła krótki obchód, posiliła się dwoma plastrami steku, który został z urodzinowego przyjęcia, garścią orzeszków i kieliszkiem pinot grigio, słuchając wiadomości nagranych na sekretarce. Następnie nakarmiła psy, wypuściła je do ogrodu, po czym schowała glocka – ponieważ dzieci nie było w domu, nie zamknęła skrytki na zamek cyfrowy, ale umieściła broń tam gdzie zawsze, wiedząc, że nawet gdyby zbudziła się z najgłębszego snu, ręka wiedziona pamięcią odruchowo sięgnie do sejfu. Włączyła alarmy.

Uchyliła okno, na ile pozwalały ograniczniki – piętnaście centymetrów – wpuszczając do środka chłodne, pachnące powietrze. Wzięła prysznic, włożyła czystą koszulkę i szorty i wskoczyła do łóżka, odgradzając się od oszalałego świata grubą puchową kołdrą.

Do licha, dziewczyno, pomyślała. Żeby całować się w samochodzie, na przednim siedzeniu – kanapie zrobionej z myślą o obściskiwaniu się z przygodnie poznanym facetem. Przypomniała sobie smak mięty, jego ręce, ciemną czuprynę, brak zapachu płynu po goleniu.

Usłyszała też głos syna i zobaczyła wyraz jego oczu, gdy dziś na nich spojrzał. Nieufnie, zazdrośnie. Wspomniała dzisiejsze słowa Lindy.

To straszna myśl, że można zostać wyrzuconym z rodziny…

Tego właśnie lękał się Wes. Obawa była rzecz jasna niedorzeczna, ale to nie miało znaczenia. Naprawdę się tego bał. Tym razem musiała postępować ostrożniej. Odseparować Wesa od Kellogga, unikać słowa „randka”, próbować przekonać syna, że tak jak on ma przyjaciół obojga płci. Dzieci są jak podejrzani podczas przesłuchania: niezbyt rozsądnie jest je okłamywać, ale nie trzeba im mówić wszystkiego.

Trzeba dużo pracy, mnóstwa zabiegów.

Czasu i starań…

A może, rozmyślała gorączkowo, lepiej zapomnieć o Kelloggu i zaczekać rok czy dwa, a dopiero potem zacząć spotykać się z mężczyznami. Trzynasto – czy czternastolatek jest zupełnie inny niż dwunastoletni chłopiec. Wtedy łatwiej będzie dogadać się z Wesem.

Dance nie chciała jednak czekać. Wciąż miała w pamięci smak i dotyk Kelloga. Przypomniała sobie jego wahanie, gdy rozmawiali o dzieciach, oznaki stresu. Może jego niepokój wynikał z faktu, że brakowało mu pewności siebie w kontaktach z dziećmi, a teraz spodobała mu się kobieta, która miała ich dwójkę. Jak sobie z tym poradzi? A może…

Ale spokojnie, nie wyprzedzajmy faktów.

Całowałaś się z nim. Podobało ci się. Nie pora jeszcze wysyłać zaproszeń ślubnych.

Długo leżała w łóżku, słuchając odgłosów natury. Na półwyspie zawsze była blisko – gardłowe głosy morskich zwierząt, krzyki ptaków i kojący szum fal przyboju. W życiu Kathryn Dance często dawała o sobie znać samotność, atakując znienacka jak przyczajony wąż, i właśnie w takich chwilach – w łóżku, w nocy, przy wtórze muzyki nocy – była wobec niej najbardziej bezbronna. Jak miło byłoby czuć obok siebie udo kochanej osoby, słyszeć adagio płytkiego oddechu, budzić się o świcie na dźwięk stuków i szelestów czyjegoś wstawania: odgłosów na pozór nic nieznaczących, które odmierzały wspólne życie.

Kathryn Dance przypuszczała, że tęsknota za takimi drobiazgami świadczy o słabości i zależności. Ale co w tym złego? Mój Boże, jesteśmy takimi kruchymi istotami. Musimy od kogoś zależeć. Dlaczego więc nie od kogoś, z kim lubimy spędzać czas, do kogo z przyjemnością przytulimy się w nocy, kto potrafi nas rozbawić?… Dlaczego nie uchwycić się nadziei, że wszystko będzie dobrze?