Joe Hill - Rogi

Boję się, że jeśli Ci powiem o mojej chorobie, zrezygnujesz z nauki, ze swojej przyszłości i będziesz chciał się ze mną ożenić, a ja nie znajdę dość sił i się zgodzę, a potem będziesz do mnie przykuty, będziesz patrzeć, jak odcinają kolejne kawałki mnie, a ja się kurczę, łysieję i robię Ci piekło z życia, a potem i tak umieram i przy okazji niszczę wszystko, co było w Tobie najlepsze. Tak bardzo chcesz wierzyć, że świat jest dobry, że ludzie są dobrzy. A ja wiem, że kiedy choroba mnie naprawdę ogarnie, nie znajdę sił, żeby się zachowywać jak dobry człowiek, będę jak moja siostra. Mam takie skłonności. Umiem ranić i chyba nie zdołam się opanować. Chcę, żebyś pamiętał, co jest we mnie dobre, nie to najgorsze. Twoi bliscy powinni mieć prawo do zachowania swoich największych wad w tajemnicy.

Nie wiesz, jak trudno mi nie rozmawiać o tym z Tobą. Pewnie dlatego to piszę. Bo jednak muszę z Tobą porozmawiać, a to jedyny sposób. Choć rozmowa jest trochę jednostronna, co?

Tak się cieszysz tym wyjazdem do Anglii, tym zanurzeniem w świecie. Pamiętasz, co mi opowiadałeś o trasie Evela Knievela i wózku z supermarketu? Taki jesteś codziennie. Gotowy zjechać z gołym tyłkiem po stromym zboczu życia i rzucić się w strumień ludzi. Ratować tych, którzy toną w niesprawiedliwości.

Mogę Cię zranić w wystarczającym stopniu, żeby Cię odepchnąć. Nie cieszę się na to, ale tak będzie bardziej humanitarnie, niż czekać, aż się wszystko wyda.

Chcę, żebyś znalazł sobie dziewczynę z knajackim akcentem i dobrał się jej do majtek. Żeby była miła, niemoralna i oczytana. Ale nie tak ładna jak ja, aż taka dobra nie jestem, choć nie musi być zupełnym paszczakiem. Mam nadzieję, że potem Cię rzuci, a Ty będziesz mógł się zająć kimś innym. Lepszym. Szczerym, serdecznym i bez genetycznych obciążeń rakiem, zawałem, alzheimerem czy innym świństwem. Mam też nadzieję, że wtedy od dawna będę już martwa, więc się o niej nie dowiem.

Wiesz, jak chcę umrzeć? Na trasie Evela Knievela, prując w dół w jakimś własnym wózku. Mogłabym zamknąć oczy i wyobrażać sobie, że mnie obejmujesz. A potem wjadę w drzewo. Bardzo chciałabym uwierzyć w Ewangelię Micka i Keitha, według której nie mogę mieć tego, czego pragnę – czyli Ciebie, Ig, i naszych dzieci, i naszych idiotycznych marzeń – ale przynajmniej dostanę to, czego mi potrzeba, czyli szybki, nagły kres i świadomość, że Ty wyjdziesz z tego nietknięty.

Będziesz miał jakąś krzepką i serdeczną żonę, mamuśkę, która urodzi Ci dzieci. Sam staniesz się wspaniałym, szczęśliwym ojcem pełnym dobrej energii. Poznasz cały świat, zobaczysz cudzy ból i zdołasz go trochę złagodzić. Będziesz miał wnuki i prawnuki. Będziesz uczyć. Będziesz chodzić na długie spacery po lesie. Podczas jednego z nich, kiedy będziesz już bardzo stary, znajdziesz się pod drzewem, na którego gałęziach zbudowano domek. Tam będę na Ciebie czekała. Będę czekać na Ciebie przy świecach w naszym zmyślonym domku na drzewie.

Strasznie dużo tych kresek i kropek. Dwa miesiące pracy. Kiedy zaczęłam pisać, rak w piersi był mały jak groszek, a ten pod lewą pachą – jeszcze mniejszy. A teraz, tak ogólnie… no, jak to mówią, miłe złego początki.

Nawet nie wiem, czy naprawdę musiałam napisać tak dużo. Pewnie powinnam sobie oszczędzić tego wysiłku i napisać tę pierwszą wiadomość, którą Ci wysłałam, migając do Ciebie krzyżykiem. „ My". To zawiera w sobie prawie wszystko. A oto reszta: kocham Cię, Iggy.

Twoja Merrin Williams

Ig przeczytał ostatnią wiadomość od Merrin, odłożył ją, przeczytał znowu, znowu odłożył, po czym wypełzł z paleniska, pragnąc się oddalić od zapachu popiołu i sadzy. Stanął w odlewni, oddychając głęboko. Dotarło do niego, że wokół nie ma węży. Był sam – albo prawie sam. W taczce spała zwinięta fantazyjnie grzechotniczka. Kusiło go, żeby podejść i pogłaskać ją po głowie, zrobić choćby krok w jej stronę, ale się powstrzymał. Lepiej nie, pomyślał i spojrzał na krzyżyk na swojej szyi, a potem przeniósł spojrzenie na swój cień pełznący po ścianie w ostatnich blaskach zachodzącego słońca. Zobaczył cień człowieka, wysokiego i chudego. Nadal czuł rogi na skroniach, czuł ich wagę, czubki bodące coraz chłodniejsze powietrze, ale ten cień przedstawiał tylko jego. Gdyby podszedł do wężycy, mając krzyżyk Merrin na szyi, pewnie by go dziabnęła.

Patrzył w zamyśleniu na swój czarny cień kładący się na ceglanej ścianie i zrozumiał, że może wrócić do domu, jeśli chce. Może zapomnieć o tych dwóch ostatnich dniach, o tym koszmarnym czasie cierpienia i paniki, i być tym, kim zawsze chciał być. Ta myśl sprawiła mu niemal bolesną ulgę, poczuł zmysłową przyjemność, że jest Igiem Perrishem, a nie diabłem. Mężczyzną, a nie żywym piecem.

Nadal nad tym rozmyślał, kiedy wężyca w taczce uniosła głowę, a po jej ciele przesunął się biały promień. Ktoś nadjeżdżał. W pierwszej chwili Ig pomyślał, że to Lee, który wraca, żeby znaleźć zgubiony krzyżyk i inne obciążające go dowody.

Ale przed odlewnią zatrzymał się zdezelowany szmaragdowy saturn Glenny. Ig zobaczył go przez drzwi znajdujące się prawie dwa metry nad ziemią. Glenna wysiadła w obłoku dymu. Upuściła papierosa w trawę i przydeptała. Odkąd Ig z nią był, rzucała palenie dwa razy – raz wytrzymała cały tydzień.

Przyglądał się z otworów okiennych, jak Glenna obchodzi budynek. Za mocno się umalowała. Zawsze była za mocno umalowana. Ciemnowiśniowa szminka, naczupirzona trwała, cienie i błyszczący róż. Nie chciała wejść do odlewni, Ig poznał to po jej twarzy. Pod tą namalowaną maską była przerażona, żałosna i ładna w prosty, smutny sposób. Miała na sobie obcisłe czarne biodrówki odsłaniające górną część tyłka, nabijany ćwiekami pasek oraz białą koszulkę, spod której wyłaniał się jej miękki brzuch i tatuaż na biodrze, króliczek Playboya. Obudziła w nim współczucie – ucieleśniała rozpaczliwą prośbę: Zechciej mnie, niech ktoś mnie zechce!

– Ig! – zawołała. – Iggy! Jesteś tam? – Osłoniła usta dłońmi, żeby głos stał się donośniejszy.

Nie odpowiedział. Opuściła dłonie.

Wędrował od okna do okna, obserwując Glennę idącą przez zarośla na tyłach odlewni. Niskie słońce było jak czerwony ognik papierosa przepalający jasną zasłonę nieba. Kiedy Glenna zbliżyła się do trasy Evela Knievela, Ig wymknął się przez otwarte drzwi i podszedł do niej od tyłu. Skradał się – jeszcze jeden szkarłatny cień wśród wielu innych. Glenna go nie zauważyła.

Na szczycie trasy zwolniła, zapatrzona w miejsce wybuchu, ziemię spieczoną do białości. Czerwony metalowy kanister nadal leżał w zaroślach. Na polach wokół odlewni ciągle było widno, ale pod drzewami zapadł już zmierzch. Ig skradał się przez trawę, drzewa i krzewy po prawej stronie trasy. Nieustannie bawił się krzyżykiem, pocierał go, zastanawiając się, co powinien Glennie powiedzieć. Na co zasługiwała.

Glenna patrzyła na osmaloną ziemię, na czerwony metalowy kanister i w końcu na rzekę w dole. Widać było, jak składa całą historię, jak się wszystkiego domyśla. Oddech jej przyspieszył. Włożyła prawą rękę do torebki.

– O, Ig… – szepnęła. – Ig, cholera… Wyjęła komórkę.

– Nie – odezwał się Ig.

Drgnęła. Telefon, różowy i gładki jak mydło, wyśliznął się jej z ręki, uderzył o ziemię, podskoczył i wpadł w trawę.