Joe Hill - Rogi

Nie chciał teraz o nim myśleć, czuć się nieczysty. Zamierzał sobie zrobić lekkie śniadanie, spakować się, posprzątać w kuchni, napisać liścik i odejść – w tej kolejności. Nie życzył sobie, żeby ktoś go tu zaskoczył: jego rodzice, brat, policja, Lee Tourneau. W odlewni czuł się bezpieczniejszy. Tam prawdopodobieństwo spotkania kogoś było mniejsze. W tym mrocznym, dusznym mieszkaniu czuł się nieswojo. Nigdy dotąd nie zauważył, że to taka nędzna nora.

Okna zasłaniały rolety. Ig nie wiedział dlaczego. Nie spuszczali ich od miesięcy.

Znalazł garnek, nalał do niego wody, postawił na kuchence. Zostały tylko dwa jajka. Włożył je do garnka. Ruszył krótkim korytarzem do sypialni, omijając porzucone na podłodze spódnicę i majtki. Nie zapalał światła, nie musiał widzieć. Pamiętał, gdzie jest wszystko.

Przy komodzie znieruchomiał ze zmarszczonymi brwiami. Szuflady były otwarte, jego i jej. Nie rozumiał, nigdy tak nie zostawiał swoich szuflad. Może ktoś przeszukał jego rzeczy – na przykład Terry, usiłujący odgadnąć, co się z nim stało. Ale nie, Terry nie bawiłby się w prywatnego detektywa. Ig poczuł, jak drobne szczegóły łączą się, tworząc większy obraz: otwarte frontowe drzwi, spuszczone rolety, żeby nikt nie widział, co się dzieje w mieszkaniu, przetrząśnięta komoda. To wszystko miało ze sobą jakiś związek, lecz zanim zdołał go odgadnąć, usłyszał szum spuszczanej wody.

Drgnął. Nie widział samochodu Glenny na parkingu, nie sądził, że zastanie ją w domu. Już otwierał usta, by zawołać, dać jej znak, że tu jest, kiedy drzwi się otworzyły i z kibla wyszedł Eric Hannity.

Jedną ręką podtrzymywał spodnie, w drugiej niósł gazetę, „Rolling Stone". Podniósł głowę i spojrzał na Iga. Ig odpowiedział nieruchomym spojrzeniem. Eric upuścił gazetę na podłogę. Podciągnął spodnie i zapiął pas. Na dłoniach miał niebieskie lateksowe rękawiczki.

– Co tu robisz? – spytał Ig.

Eric wysunął zza paska drewnianą pałkę z wiśniowymi plamami.

– Ano, Lee chce z tobą porozmawiać. Ty powiedziałeś, co ci leżało na wątrobie, ale on nie. A wiesz, jaki jest. Lubi mieć ostatnie słowo.

– Wysłał cię?

– Tylko do pilnowania mieszkania. Na wypadek gdybyś wpadł. – Eric zmarszczył brwi. – Dziwna rzecz. Te twoje rogi mi mącą w głowie. Aż do tej chwili nie pamiętałem, że je masz. Lee mówi, że rozmawialiśmy wczoraj, ale nic nie kojarzę. – Powoli zakołysał pałką. – Choć to nie ma znaczenia. Gadanie jest gówno warte. Lee lubi gadać. Ja tam wolę działać.

– Co tu masz do załatwienia?

– Ciebie.

Ig miał wrażenie, że nerki wypełnia mu zimna woda.

– Będę krzyczeć.

– Aha. Już się nie mogę doczekać.

Ig rzucił się do drzwi, ale znajdowały się w tej samej ścianie co wejście do łazienki i Eric skoczył w prawo, chcąc mu odciąć drogę. Ig gwałtownie przyspieszył, wymijając Erica i sięgając do klamki. W tej samej chwili przez głowę przemknęła mu przeraźliwa, straszna myśl: Nie zdążę. Eric już wznosił ten poplamiony na wiśniowo kij, jakby to była piłka, którą chciał komuś rzucić.

Stopy Iga zaplątały się w coś, kiedy spróbował zrobić krok naprzód. Zachwiał się i stracił równowagę. Eric podszedł z pałką; Ig usłyszał jej świst za głową, a potem głośne, suche chrupnięcie, gdy uderzyła we framugę drzwi, odłupując kawałek drewna wielkości dziecięcej piąstki.

Ig wyciągnął ręce na chwilę przed upadkiem, co prawdopodobnie uchroniło go przed powtórnym złamaniem nosa. Spojrzał w dół; jego stopy zaplątały się w porzucone majtki Glenny, te z czarnego jedwabiu z czerwonymi diabełkami. Wierzgnął, uwalniając się od nich. Czuł, że Eric staje za jego plecami, i wiedział, że jeśli spróbuje się wyprostować, oberwie pałką w potylicę. Dlatego nie próbował. Podparł się i popełzł przed siebie. Przedstawiciel wymiaru sprawiedliwości kopnął go wielkim buciorem w tyłek. Ig upadł, tłukąc sobie brodę. Prześliznął się po podłodze, szorując twarzą po lakierowanych sosnowych klepkach. Ramieniem uderzył w oparte o ścianę wiosło, które upadło na niego.

Przetoczył się, chwycił na oślep wiosło, usiłując je odsunąć, żeby móc wstać. Eric Hannity stanął nad nim, znowu uniósł pałkę. Oczy miał niewidzące, twarz pustą, jak ludzie będący pod wpływem mocy diabelskich rogów. Te rogi potrafiły bez pudła zmuszać do robienia strasznych rzeczy, a Ig już rozumiał, że teraz kusiły Erica, by pokazał swoje najgorsze oblicze.

Zadziałał bez namysłu, obiema rękami uniósł wiosło, niemal jak ofiarę. W polu jego widzenia znalazł się napis na rączce: „Dla Iga od najlepszego kumpla Lee Tourneau – na wypadek gdybyś znowu wpadł do wody".

Eric walnął kijem. Złamał wiosło na pół, w najwęższym miejscu trzonka. Pióro wyleciało w powietrze, prosto mu w twarz. Ig rzucił trzonkiem. Trafił Erica nad prawym okiem i zyskał dość czasu, by się poderwać na nogi.

Nie spodziewał się, że Eric tak szybko się otrząśnie. Odskoczył – pałka świsnęła tak blisko, że musnęła jego koszulkę. Z rozpędu uderzyła w ekran telewizora. Szkło pokryła pajęczyna pęknięć, rozległ się głośny trzask i rozbłysło białe światło gdzieś w głębi monitora.

Ig wycofał się aż do niskiej ławy i omal się o nią nie przewrócił. Odzyskał równowagę w chwili, gdy Hannity wyrwał pałkę z wgniecionego ekranu. Ig odwrócił się, wszedł na ławę, a potem przeskoczył kanapę, ukrył się za nią. Jeszcze dwa kroki i znalazł się w kuchence.

Odwrócił się. Eric Hannity gapił się na niego przez okno. Ig przykucnął, zdyszany, czując ból w płucach. Z kuchni miał dwie drogi ucieczki – w lewo i prawo – ale w obu przypadkach znalazłby się znowu w salonie z Erikiem i musiałby go minąć, by dotrzeć na schody.

– Nie przyszedłem cię zabić – odezwał się Eric Hannity. – Tak naprawdę chciałem ci tylko wbić do głowy trochę rozumu. Przekonać, żebyś się trzymał z daleka od Lee Tourneau. Ale co za diabelstwo! Nie mogę przestać myśleć, że powinienem ci rozwalić ten zboczony łeb za to, co zrobiłeś z Merrin Williams. Facet z rogami na głowie nie ma prawa żyć. Moim zdaniem ten, kto cię zabije, wyświadczy stanowi New Hampshire cholerną przysługę.

Rogi na niego działały.

– Zakazuję ci robić mi krzywdę – powiedział Ig, starając się podporządkować Erica Hannity'ego swojej woli. Rogi zapulsowały, ale boleśnie, bez zwykłego dreszczu podniecenia. Nie do tego służyły. Nie mogły odwodzić od grzechu, choćby od tego zależało życie Iga.

– Gówno mi możesz zakazać – oznajmił Hannity.

Ig czuł, że krew w nim buzuje, szumi mu w uszach jak gotująca się woda. Gotująca się woda? Obejrzał się przez ramię na garnek na kuchence. Jajka unosiły się w wodzie, białe bąble wypływały na powierzchnię.

– Chcę cię zabić i odciąć ci to świństwo – wyznał Eric. – A może odciąć ci to, a potem cię zabić. Na pewno masz tu jakiś odpowiedni nóż. Nikt się nie dowie, że to moja robota. Po tym, co zrobiłeś Merrin Williams, w tym mieście jest pewnie ze sto osób, które życzą ci śmierci. Byłbym bohaterem, nawet gdybym tylko ja o tym wiedział. Ojciec byłby ze mnie dumny.

– Tak – zgodził się Ig, znowu wytężając siłę woli. – Chodź i mnie złap. Nie czekaj, zrób to, już!

Te słowa były muzyką dla uszu Hannity'ego, który skoczył w okienko kuchni, obnażając zęby w grymasie furii albo okropnym uśmiechu. Wówczas Ig chwycił rondel za rączkę i wychlusnął z niego wodę.

Hannity miał refleks; uniósł rękę, żeby osłonić twarz. Dwa litry wrzątku oblały mu ramię i obryzgały wielką łysinę. Wrzasnął, rzucił się na podłogę. Ig już biegł do drzwi. Hannity zdążył jeszcze wstać i cisnąć w niego pałką, która strąciła lampę z niskiego stolika. Żarówka eksplodowała. Ale Ig był już na klatce schodowej, zbiegał w dół po pięć stopni naraz, jakby wyrosły mu nie rogi, lecz skrzydła.