Mathew Reilly - Strefa 7

…i uczynię wszystko, co jest w mej mocy…

…i uczynię wszystko, co jest w mej mocy…

…aby dochować, strzec i bronić Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Tak mi dopomóż Bóg.

…aby dochować, strzec i bronić Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Tak mi dopomóż Bóg.

Piętnaście lat, pomyślał Cezar.

Czekał piętnaście lat.

W końcu jednak to, na co czekał, nastąpiło.

Realizacja planu nie była łatwa. Przeszłość przyniosła kilka falstartów – jednym z nich był polityk, któremu udało się zostać kandydatem na wiceprezydenta tylko po to, aby przegrać. Czterem innym udało się dojść do prawyborów w New Hampshire, ale nie dostali nominacji od swojej partii.

Byli też tacy – jak na przykład Woolf – którzy odchodzili od polityki, zanim zaczęli poważnie myśleć o swoich szansach na zostanie prezydentem. Przysparzało to dodatkowych wydatków, ale w sumie nie miało znaczenia. Senator Woolf też przydał się na swój sposób.

Teraz jednak było inaczej…

Teraz miał człowieka, który…

Jego plan był wynikiem prostego przemyślenia.

Od ostatnich czterdziestu lat amerykańscy prezydenci – z wyjątkiem jednego – pochodzili z dwóch elitarnych grup: gubernatorów i senatorów.

Kennedy, Johnson, Nixon i Ford byli przed prezydenturą senatorami, Carter, Reagan i Clinton – gubernatorami. Jedyny wyjątek stanowił George Bush – nie był członkiem Senatu, ale Izby Reprezentantów.

Charles Russell wiedział także, że ludzie parający się polityką często zapadają na zdrowiu.

Zagrożenia związane z ich pracą – silny stres, nieustanne podróże, niedostatek ćwiczeń fizycznych – czyniły ogromne spustoszenia w ich organizmach.

Umieszczenie przekaźnika w sercu urzędującego prezydenta było niemożliwe, ale biorąc pod uwagę łatwość przewidzenia, kim będzie kolejny prezydent Stanów Zjednoczonych – dobranie się do jego mięśnia sercowego, zanim zostanie prezydentem, nie było wykluczone.

Statystyki mówiły same za siebie.

Ponieważ kamienie żółciowe są powszechnym problemem mężczyzn w średnim wieku z nadwagą, czterdzieści dwa procent senatorów USA podda się w okresie urzędowania zabiegowi usunięcia woreczka żółciowego.

Spośród pozostałych pięćdziesięciu ośmiu procent jedynie cztery ominie jakikolwiek zabieg chirurgiczny.

Bardzo powszechne wśród polityków są operacje nerek i wątroby. Zdarzają się też wszczepienia bajpasów – przy tym zabiegu byłoby oczywiście najłatwiej wszczepić przekaźnik – i nierzadkie są również operacje prostaty.

Los sprowadził jednak akurat tego człowieka.

Mniej więcej w połowie swojej drugiej kadencji gubernatorskiej zaczął się skarżyć na ból w klatce piersiowej i trudności z oddychaniem. Badanie, przeprowadzone w bazie sił powietrznych niedaleko Houston przez tamtejszego lekarza wojskowego, ujawniło zator w lewym płucu – spowodowany paleniem papierosów.

W trakcie zgrabnie przeprowadzonego zabiegu z użyciem mikrokamer światłowodowych i zminiaturyzowanych, zdalnie sterowanych narzędzi chirurgicznych, będących dziełem nowej dziedziny nauki – nanotechnologii – usunięto zator, po czym kazano gubernatorowi przestać palić.

Gubernator nie zdawał sobie oczywiście sprawy z tego, że podczas operacji chirurg sił powietrznych umieścił w ścianie jednej z komór jego serca inny twór nanotechnologii – przekaźnik o rozmiarach główki od szpilki.

Przekaźnik ten, wykonany z biodegradowalnego tworzywa, z czasem wchłanianego przez tkankę – miał wkrótce przybrać nieregularny kształt i wyglądałby jak niewinny zakrzep. Cokolwiek większego albo posiadającego bardziej regularne kształty zostałoby ujawnione podczas pierwszego badania lekarskiego po objęciu prezydentury, a nie można było na to pozwolić.

Ostatni środek ostrożności polegał na tym, że przekaźnik umieszczono w organizmie gubernatora w stanie „zimnym”, czyli nieaktywnym. System antypodsłuchowy Białego Domu AXS-7 natychmiast wykryłby niedozwolony sygnał radiowy.

Aktywacja miała zostać przeprowadzona później – w odpowiedniej chwili.

Na koniec wykonano odcisk prawej dłoni prezydenta w drobnoziarnistym tworzywie.

Będzie potrzebny, gdy nadejdzie czas.

Strażnicy przyszli po niego dziesięć minut później.

Skuty i spięty łańcuchami generał Charles „Cezar” Russell został wyprowadzony z celi i zabrany do czekającego już samolotu.

Lot do Indiany odbył się bez incydentów, tak samo jak niewesoły marsz do pomieszczenia, w którym robiono zastrzyki śmierci.

Nagranie wideo wykazało później, że więzień, leżący na stole jak ułożony w poziomie ukrzyżowany Chrystus, z rękami i nogami przymocowanymi solidnymi skórzanymi pasami, odmówił przyjęcia ostatniego namaszczenia. Nie skorzystał też z prawa do ostatniego słowa, nie wyraził również skruchy za dokonane przestępstwa. Przez cały czas trwania procedury przygotowawczej nie wypowiedział ani jednego słowa, podobnie jak po procesie – egzekucja mogła odbyć się niemal natychmiast po wydaniu wyroku, ponieważ nie składał apelacji.

Wydający wyrok śmierci Trybunał Wojskowy stwierdził, że zbrodnia jest tak haniebna, iż nie wolno dopuścić, aby skazaniec kiedykolwiek opuścił więzienie federalne żywy.

Ponura procedura rozpoczęła się 12 stycznia o godzinie 15.37. Po podaniu więźniowi pięćdziesięciu miligramów tiopentalu sodu – środka powodującego utratę przytomności – podano mu dziesięć miligramów bromku pankuronium – dla zatrzymania akcji oddechowej – i na koniec dwadzieścia miligramów chlorku potasu, mającego przerwać akcję serca.

O godzinie 15.40 koroner hrabstwa, w którym znajduje się miasto Terre Haute, stwierdził zgon generała broni Charlesa Samsona Russella.

Ponieważ generał nie miał żyjących krewnych, ciało odebrali przedstawiciele sił powietrznych Stanów Zjednoczonych, by dokonać kremacji.

O godzinie 15.52 – dwanaście minut po oficjalnym uznaniu generała za zmarłego – w pędzącym ulicami Terre Haute ambulansie sił powietrznych do jego piersi przyłożone zostały dwie elektrody defibrylatora.

– Gotowe! – krzyknął jeden z sanitariuszy.

Kiedy przez układ naczyniowy przemknęła fala prądu elektrycznego, ciało gwałtownie zadygotało.

Udało się po trzecim przyłożeniu elektrod.

Na linii biegnącej przez ekran wiszącego na ścianie ambulansu elektrokardiografu pojawił się niewielki załamek.

Serce generała zaczęło ponownie bić.

Po kilku sekundach tętno powróciło do normy.

Generał Russell wiedział, że kiedy serce nie dostarcza organizmowi tlenu, następuje śmierć. Oddychanie nasyca krew tlenem, a serce przepompowuje ją do tkanek, które z niej pobierają tlen.

Przez krytyczne dwanaście minut ciało generała było utrzymywane przy życiu dzięki krążącej w jego żyłach „specjalnej” krwi – tak biogenetycznie przekonstruowanej, że zawierała więcej czerwonych krwinek, a więc mogła dostarczać więcej tlenu. Ta specjalna krew, która przez dwanaście minut zaopatrywała mózg i narządy wewnętrzne Russella w tlen, choć jego serce nie biło, została wprowadzona do jego organizmu podczas dwóch transfuzji, których zażądał po „pobiciach” w Leavenworth.

Trybunał Wojskowy stwierdził, że Russell nie może opuścić więzienia federalnego żywy.

I mieli rację.

Kiedy to się działo, w pustej celi „hali odlotów” Federalnego Zakładu Karnego Leavenworth rozklekotany telewizor pokazywał, jak nowy prezydent – uśmiechnięty i pełen entuzjazmu – macha do klaskających tłumów.

Międzynarodowe Lotnisko O’Hare Chicago 3 lipca (pół roku później)