Stephen White: Zdalne Sterowanie

Everett wziął torebkę ze stołu, otworzył ją, zajrzał do środka, wyjął łuskę i położył ją na czystym kawałku papieru.

– Czy już zebrano z niej pył? – spytał.

– Nie. Everett, przepraszam, że ci tego nie powiedziałem, ale jestem wykończony.

Everett włożył nowe gumowe rękawiczki i ostrożnie wziął łuskę.

– Kaliber się zgadza – powiedział. Obejrzał starannie dowód przez szkło powiększające. – I ślady gwintu są takie same jak te, które widziałem wcześniej. – Machnął ręką w kierunku glocka.

Położył łuskę pod jednym okularem mikroskopu, pod drugim umieścił łuskę kontrolną po kuli, którą wystrzelił godzinę temu. Dobre dziesięć minut nie odrywał oczu od mikroskopu. Poprawiał ostrość, obracał podstawki.

– Chcesz wiedzieć, jakie jest moje pierwsze wrażenie? – odezwał się w końcu.

– Tak. – Sam niemal zasnął w ciepłym laboratorium.

– Pasuje. Więcej ci powiem, gdy odeśpię tę noc i nie będę miał was dwojga na karku. Biorąc pod uwagę rysy, powiedziałbym, że obie łuski pochodzą z tego samego pistoletu. Chcesz bardziej szczegółowe uzasadnienie?

– Później. A co z kulą?

Everett zmienił rękawiczki i powtórzył wszystkie czynności, tym razem badając kulę, którą niedawno wystrzelił, żeby mieć materiał do porównań, i tę, którą znaleziono w siedzeniu mazdy.

– Obie kule mają powłoki z miedzi, ale w twojej czubek jest zdeformowany. W co uderzyła?

– W szybę samochodu. Może nawet w karoserię.

– A przedtem przeszła przez coś?

Sam wzruszył ramionami. Nawet ten gest kosztował go sporo wysiłku. Everett milczał przez następne pięć minut. Regulował mikroskop, wpatrywał się w okulary, aż wreszcie oznajmił:

– Znów tylko moje pierwsze wrażenie. Potem będę musiał zrobić pomiary, ale założyłbym się o wodę sodową, że pasuje. Obie kule wystrzelono z tego samego pistoletu.

Zerknął na detektywów. Nie wiedział, czy to, co mówi, potwierdza ich podejrzenia, czy wprost przeciwnie, obala je. Jemu wynik badania był właściwie obojętny, ale lubił, gdy jego orzeczenia cieszyły policjantów.

– To dobra nowina czy zła? – spytał.

– Dla kogo?

Everett wzruszył ramionami. Sam Purdy, detektyw, którego lubił najbardziej, zachowywał się tak, jakby bolały go wszystkie zęby.

– Everett, nowina jest dobra przede wszystkim dla ciebie, bo zaraz się nas pozbędziesz. Dziękujemy za pomoc.

– Zostawiacie mi to? – spytał Everett.

– Oczywiście – odparła Lucy.

– Więc musicie podpisać zlecenie. Wtedy będę mógł się zabrać do dalszych badań.

Lucy nabazgrała na formularzu swoje nazwisko i razem z Samem wyszła z laboratorium.

Everett zaczerpnął powietrza z taką rozkoszą, jakby właśnie się wynurzył spod wody, gdzie przebywał zbyt długo.

Sam przyniósł Lucy kubek kawy. Siedziała z nogami na jego biurku. On opadł na krzesło.

– Co teraz zrobimy? – spytała.

– Musimy znaleźć Scotta i powiedzieć mu, że popełnił mały błąd.

– Cieszę się, że to spotkało jego, a nie mnie. Pomyśl tylko, aresztować niewinną zastępczynię prokuratora! Całe szczęście, że to się nie zdarzyło na moim dyżurze. Smród będzie się trzymał długo.

– Scott to dobry policjant.

– Oczywiście. Szkoda mi go, bo go lubie. Poza tym na podstawie tego, co mi powiedziałeś, ja też bym ją aresztowała. Po prostu mu nie zazdroszczę.

– Lauren nie jest mściwa.

– Ale czasami działa impulsywnie. Sam, przecież widziałam ją na sali sądowej. Zresztą ty też.

Sam pokiwał głową i przetarł oczy.

– Luce, Lauren to życzliwa kobieta. I ceni policjantów, którzy dobrze wykonują swoją robotę. Scott pracował całą noc. Gdy Lauren się o tym dowie, pocałują się i pogodzą. Słuchaj, może zajęlibyśmy się formalnościami, żeby ją zwolnić? Chcę wreszcie wrócić do domu i iść spać. Poszukam Scotta.

Sam już sięgał po słuchawkę, kiedy do pokoju wszedł Scott we własnej osobie. Wracał z przeszukania w domu Lauren i Alana. Był rozbawiony. Oparł się o przegrodę między swoim boksem a boksem Sama.

– Przeszukaliśmy jej dom i nic nie znaleźliśmy. Nic! Ale szkoda, że nie widzieliście, jak Fuchsa gonił różowy królik na traktorku. Już samo to było warte wyjazdu. Znacie tę upartą lekarkę ze szpitala? Jej mąż został zabity w teatrze. Co za kobieta! Chyba w ogóle nie chodzi spać. Ale przeszukanie nic nie dało. A ta strzelanina na Mail jest dziwna. Firma ochroniarska, do której podłączony jest alarm Hana, odebrała zgłoszenie, że do mieszkania ktoś się włamuje, dobre dwadzieścia minut wcześniej, nim ten facet, Morgan – jak twierdzi – strzelił do włamywacza. Może to Morgan się włamał, zainscenizował wszystko i strzelił, żeby nas zmylić. I mamy dowody na to, że Ethan Han spotykał się z Emmą Spire. Jak dla mnie zbyt wiele tu zbiegów okoliczności. Chyba pójdę…

– Scott, siadaj.

– Muszę zadzwonić w kilka miejsc. Muszę znaleźć głównego zastępcę prokuratora. Chciałbym też znaleźć Hana. Może zmienił kod alarmu w swoim mieszkaniu, żeby zastawić pułapkę na któregoś ze swoich pracowników…

– Scott, siadaj!

Ton głosu Sama sprawił, że Scott zamilkł. Obszedł przepierzenie między boksami i usiadł. We trójkę wypełniali cały boks. Gdy podniecenie opadło, Scott poczuł, że ze zmęczenia bolą go wszystkie mięśnie.

– Cześć, Luce – powiedział. – Ciebie też zapędzono do pracy?

– Tak. Mieliście długą noc?

– Rzeczywiście. Sam, co się dzieje? Mam jeszcze dużo pracy. – Scott zauważył wyraz twarzy Sama. – Oho, widzę, że zaraz powiesz mi coś, co sprawi, że wolałbym się nie urodzić. Chodzi o moje dzieci?

Sam westchnął. Było mu przykro, że musi to powiedzieć. Scott Malloy już i tak wyglądał fatalnie.

– Scott, to nie Lauren postrzeliła tego faceta.

– Słucham? – Twarz Scotta pokryła się niemal śmiertelną bladością. Lucy i ja znaleźliśmy kulę z jej pistoletu. Była w siedzeniu samochodu stojącego półtorej działki dalej. Biorąc pod uwagę trajektorię, nie ma szansy, żeby najpierw go zraniła. Musimy zwolnić Lauren.

Scott skulił się na krześle i przez chwilę patrzył na Sama niewidzącym wzrokiem. Potem poprosił:

– Mów dalej. Tylko powoli. Mózg mi się rozmiękczył.

Sam opowiedział o chłopaku, przestrzelonej szybie jego samochodu i skardze, jaką złożył na wandali, a także o tym, jak dzięki temu znaleźli łuskę na podjeździe domu Emmy Spire.

– A co na to balistycy?

– Everett już wstępnie potwierdził, że łuska i kula pochodzą z pistoletu Lauren.

Scott zaczerpnął powietrza i głośno je wypuścił.

– Pons już wie? – spytał.

– Nie. Na razie jeszcze nikomu nie mówiłem.

– No to już po mnie. Jestem ugotowany. Moja pierwsza sprawa o morderstwo i spójrzcie, co z tego wyszło. Aresztuję zastępczynię prokuratora, a kilka godzin później muszę ją wypuścić.

Sam spojrzał na zegarek.

– Dokładnie dziesięć godzin, ale kto by to liczył!

Scott odtwarzał w myślach wydarzenia z nocy. Przypominał sobie, jak traktował Lauren, szukał czegoś, co mogłaby wykorzystać przeciwko niej. Usiłował sobie wmówić, że postępował rozsądnie, nawet uprzejmie i życzliwie. Pamiętał jednak, że nie pozwolił jej skontaktować się z lekarzem, zanim nie odwiózł jej do więzienia. I że porwano ją z izby przyjęć, gdy była pod jego opieką. Zostawił ją samą. Bardzo niedobrze.

– Już po mnie – powtórzył.

– Nie przejmuj się tak – powiedziała Lucy. – Sam wstawi się za tobą u Lauren. Zrozumie, że musiałeś to zrobić.