Charlaine Harris: Czyste Sumienie

– Proszę przestać – powiedziała gwałtownie szeryf. Upuściłam kolczyki, jakby stanęły w ogniu.

– Przepraszam – powiedziałam, kręcąc głową z powodu błędu, który popełniłam – to silniejsze ode mnie.

Miałam nadzieję, że odwróciłam uwagę Marty Schuster.

– Zawsze miała tyle porozrzucanej biżuterii? – Tak.

Poczułam ulgę, że zadała pytanie, na które łatwo było odpowiedzieć. Nie mogłam powstrzymać się od zerkania na komodę Deedry i zastanawiania się, czy szeryf już je znalazła. Ciekawe, czy powiedzenie jej o nich w jakikolwiek sposób pomogłoby sprawie.

– Mam je w kieszeni – powiedziała cicho. Spojrzałam jej w oczy.

– To dobrze.

– Co pani wie o jej życiu intymnym? Wiedziałam, że to pytanie oznaczało kompromis.

Wykrzywiłam usta z niechęcią.

– Z tego, co mi wiadomo, pani brat był bardzo zainteresowany Deedrą. Proszę zapytać jego.

Marta Schuster wystrzeliła twardą, kanciastą dłoń i chwyciła mnie za nadgarstek.

– On jest tylko ostatni w długiej kolejce – powiedziała, a jej szczęka była równie sztywna jak uścisk. – Tak słabo ją zna, że jest wystarczająco głupi, by martwić się jej śmiercią.

Popatrzyłam na jej palce i oddychałam powoli. Ponownie spojrzałam jej w oczy.

– Proszę mnie puścić – powiedziałam bardzo ostrożnie.

Zrobiła to, nie spuszczając ze mnie wzroku. Następnie cofnęła się i powiedziała:

– No, czekam.

– Wie pani, że Deedra sypiała, z kim popadło. Jeśli facet miał ochotę, ona również i było niewiele wyjątków od tej zasady.

– Proszę wymienić parę nazwisk.

– Nie, zajęłoby to zbyt wiele czasu. Poza tym prawie zawsze zmywali się stąd, zanim dotarłam. – To było moje pierwsze kłamstwo.

– A co z tymi wyjątkami? Odmówiła kiedyś komuś? Pomyślałam przez chwilę.

– Ten chłopak, który pracował w magazynie tartaku Winthropów – odpowiedziałam niechętnie.

– Danny Boyce? No tak, jest teraz na zwolnieniu warunkowym. Kto jeszcze?

– Dedford Jinks.

– Z policji? – zapytała, a niedowierzanie malowało się na jej twarzy. – On jest po pięćdziesiątce.

– Czyli nie ma ochoty na seks? – Na jakiej planecie mieszkała Marta Schuster?

– Jest żonaty – zaprotestowała Marta, po czym się zaczerwieniła. – Proszę zapomnieć, że to powiedziałam.

Wzruszyłam ramionami. Miałam dość przebywania z nią w jednym pokoju.

– Był w separacji z żoną. Ale Deedra nie zadawała się z żonatymi facetami.

Szeryf nie kryła sceptycyzmu.

– Ktoś jeszcze? Tak naprawdę to przypomniało mi się coś pomocnego.

– Miała problem z kimś, kto do niej wydzwaniał. – Deedra wspomniała mi o tym ostatnim razem, gdy u niej sprzątałam, w zeszły piątek. Była spóźniona do pracy, co zdarzało się jej dość często. – W ubiegły piątek powiedziała mi, że ktoś do niej dzwonił o drugiej czy trzeciej w nocy. Naprawdę nieprzyjemne telefony od jakiegoś gościa… który zmieniał głos i opowiadał o seksualnych torturach.

Wyobraziłam sobie Deedrę, jak siedzi na skraju łóżka, przy którym teraz stałyśmy, naciąga rajstopy i wsuwa wąskie stopy w brązowe czółenka na niskim obcasie. Głowa Deedry, ukoronowana seksownie ułożonymi włosami, niedawno ufarbowanymi na rudo, była pochylona. Deedra i tak często schylała głowę, żeby ukryć brak podbródka, który był bez wątpienia jej największym defektem. Stała i uważnie oglądała się w lustrze, obciągając żakiet beżowej garsonki, którą uważała za odpowiedni strój do pracy w ratuszu. Był to wybór typowy dla Deedry, kostium był odrobinę za ciasny, spódnica trochę za krótka, a dekolt ciut za mocno wycięty.

Deedra pochyliła się i przeglądała w lustrze, nakładając pomadkę. Jej toaletka z potrójnym lustrem była zastawiona buteleczkami i plastikowymi opakowaniami kosmetyków do makijażu. Deedra była wirtuozem podkładu, różu i cienia do powiek. Miała prawdziwy talent do dopasowania makijażu do każdego możliwego zestawu ubrań, tak by wyglądać w nim jak najlepiej. Studiowała twarze i to, jakie iluzje i zmiany można było osiągnąć za pomocą udanego makijażu.

Mogłam sobie przypomnieć, jak wyglądała Deedra, gdy lekko obróciła się w moją stronę, żeby opowiedzieć, co wygadywał dzwoniący, co chciał jej zrobić. Dolną wargę pomalowała szminką w odcieniu brzoskwini, górna była jeszcze naturalna. Jej ubrania, fryzura i sposób bycia tylko o krok dzieliły ją od bycia lafiryndą.

– Czy domyślała się, kim był ten mężczyzna? Pokręciłam głową.

– Nie możecie sprawdzić billingu? – zapytałam.

– Trochę to zajmie, ale dojdziemy do tego – powiedziała Marta.

Jej pomocnik zajrzał do sypialni.

– Skończyłem przeszukiwać łazienkę – powiedział Emanuel, przyglądając się nam z ciekawością. – Co teraz?

– Druga sypialnia – powiedziała szeryf. – No i torba i pościel, które leżą na pralce.

Funkcjonariusz zniknął.

– A on? – spytałam.

– Co? – zapytała bliska irytacji.

– Znał Deedrę?

Wyraz jej twarzy zmienił się i wiedziałam już, że była w jakiś sposób związana z Cliftonem Emanuelem.

– Nie wiem – powiedziała. – Ale się dowiem.

Janet Shook wycelowała w mój żołądek, a ja wygięłam się, żeby uniknąć ciosu. Wystrzeliłam rękę i chwyciłam ją za kostkę. Miałam ją.

– Stop! – nakazał imponujący głos. – Okej, co zamierzasz teraz zrobić, Janet? – zapytał nasz sensei.

Opierał się o ścianę pokrytą lustrami, ręce miał założone na klatce piersiowej.

Zamarłyśmy w tej pozycji. Janet z łatwością balansowała na jednej nodze, moje palce ciągle były owinięte wokół jej kostki. Reszta grupy siedziała, wyglądając w luźnych białych gi jak dziwaczna grupa przedszkolaków, i rozważała sytuację.

Janet wyglądała posępnie.

– Pewnie wyląduję na tyłku – przyznała, oceniwszy sytuację. Parę osób parsknęło śmiechem.

– Lily, co zrobisz teraz, gdy już kontrolujesz sytuację? – Twarz Marshalla o lekko orientalnych rysach nie zdradzała, jak brzmi właściwa odpowiedź.

– Dalej napierałabym na kostkę – powiedziałam. – W ten sposób.

Podniosłam prawą stopę Janet o kolejne centymetry i jej lewe kolano zaczęło się uginać.

Marshall skinął głową. Odwrócił się do reszty grupy. Podobnie jak pozostali, Marshall był boso i miał na sobie gi. Śnieżna biel stroju, przełamana jedynie czarnym pasem i naszywką na wysokości klatki piersiowej, podkreślała odcień, jaki miała jego skóra, odcień kości słoniowej.

– Jak Janet mogła uniknąć tej sytuacji? – zapytał zbieraninę ludzi siedzących wzdłuż lustrzanej ściany. – A znalazłszy się w niej, jak mogła się z tego wyplątać?

Raphael Roundtree, najwyższy i najciemniejszy mężczyzna w grupie, powiedział:

– Powinna była szybciej wycofać swoje kopnięcie. Puściłam Janet, choć Marshall nie kazał mi tego robić, bo zaczęła mieć problemy z utrzymaniem równowagi. Janet chyba odczuła ulgę, gdy postawiła obie stopy na ziemi i skinęła głową, żeby w ten sposób mi podziękować.

– Nie powinna była w ogóle kopać – zaczęła polemizować Becca Whitley.

– Co Janet powinna zrobić zamiast tego? – zapytał ją Marshall i zachęcił gestem do pokazania odpowiedzi.

Becca wstała płynnym ruchem. Często zaplatała włosy w warkocz na zajęcia – i zrobiła to również dziś – ale nie rezygnowała z makijażu. Paznokcie u stóp miała pomalowane na jaskrawą czerwień, co wydawało mi się niestosowne na zajęciach karate… jednak szkarłatne paznokcie nie przeszkadzały Marshallowi, a były to przecież jego zajęcia.