Charlaine Harris: Czyste Sumienie

Spóźniłam się na spotkanie z Martą Schuster, ale nie przejęłam się tym. Zaparkowałam samochód na własnym podjeździe, zanim wyruszyłam do sąsiadującego z moim domem bloku z ośmioma mieszkaniami. Kiedy otworzyłam wielkie drzwi wejściowe, zauważyłam, że przy krawężniku zatrzymały się dwa samochody z biura szeryfa. Byłam w kiepskim, wojowniczym nastroju – nie najlepszy stan, jeśli ma się rozmawiać ze stróżami prawa.

– Oddychaj – poradził mi opanowany, znajomy głos. To była dobra rada, więc wzięłam ją sobie do serca.

– Marta Schuster i jej żołnierze są na górze – kontynuowała Becca Whitley, wychodząc z mieszkania na końcu korytarza i kierując się ku schodom.

Becca Whitley jakieś trzy lata temu była ucieleśnieniem snów erotycznych. Miała bardzo długie blond włosy, jaskrawoniebieskie oczy i wyraziste (choć miniaturowe) rysy twarzy. Stożkowate piersi wyrastały z jej wysportowanego ciała. Becca mieszkała w Shakespeare od mniej więcej pięciu miesięcy, kiedy wprowadziła się do mieszkania, które odziedziczyła po wuju, Pardonie Albee.

Nigdy nie sądziłam, że przetrwa tak długo w maleńkim Shakespeare. Wyznała mi, że przeprowadziła się z Dallas, i faktycznie wyglądała na kobietę z miasta. Byłam pewna, że wystawi blok na sprzedaż i wróci do jakiegoś miejskiego centrum. Zaskoczyło mnie, że została.

A na dodatek zajęła moją pozycję najlepszej uczennicy w grupie Marshalla.

Ale były też chwile, gdy czułam z Beccą jakąś więź. To była jedna z nich. Łączyło nas coś w rodzaju ostrożnej przyjaźni.

– Od dawna tam są? – zapytałam.

– Od paru godzin. – Becca spojrzała w górę, jakby pomimo sufitów i drzwi mogła widzieć, czym zajmuje się szeryf. – Kazali ci przyjść?

– Tak.

– A co z Marlonem?

– Był na miejscu zbrodni i ryczał.

– Oj – Becca zmarszczyła nos, okazując niesmak – To on tak za nią szalał?

Skinęłam głową. Zastanawiałam się, jak szeryf poprowadzi dochodzenie w sprawie własnego brata.

– Masz swój klucz? – zapytała Becca.

– Oddałam im.

– Mądry ruch. Ja też im swój oddałam. Przestąpiłam z nogi na nogę.

– Lepiej już pójdę. Mam im powiedzieć, czy coś nie zginęło.

– Do zobaczenia wieczorem – zawołała za mną, a ja jej pomachałam.

Mieszkanie Deedry było z tyłu, po prawej stronie, dokładnie nad mieszkaniem Becki. Jego okna wychodziły na wybrukowany parking. Nie był to szczególnie inspirujący widok. Na parkingu stała wiata garażowa z ośmioma stanowiskami, kontener na śmieci i nic poza tym. Nie byłam pewna, kto oprócz Deedry mieszkał teraz na piętrze, ale znałam wiele osób, które się tu kręciły. Claude Friedrich, komendant policji i mój przyjaciel, przeprowadził się na parter, po tym jak postrzelono go w nogę. Obliczyłam, że on i Deedra mieszkali tu najdłużej. Na ogół osiem mieszkań w tak zwanych Apartamentach Ogrodowych nie stało pustych, bo były dość duże i do tego niezbyt drogie. Byłam pewna, że Becca podwyższyła czynsze, gdy skończyły się obowiązujące umowy. Wydawało mi się, że Deedra na to narzekała, ale nie były to drastyczne podwyżki.

Zapukałam do drzwi mieszkania Deedry. Otworzył mi ten sam wysoki policjant, którego widziałam na miejscu zbrodni. Zajmował całe wejście i dopiero po chwili odsunął się, żeby zrobić mi miejsce. Miał szczęście, że nie musiał płacić za gapienie się na mnie. Inaczej byłby już spłukany.

– Szeryf jest w środku – powiedział, wyciągając rękę w kierunku sypialni Deedry.

Ale zamiast podążyć za jego wskazówką, stanęłam pośrodku salonu i rozejrzałam się. Sprzątałam tu w piątek, a dziś był poniedziałek, więc mieszkanie wyglądało dobrze. Deedra nie dbała za bardzo o siebie, ale o wszystko inne już tak.

Meble chyba stały na swoich miejscach; wszystkie poduszki były uporządkowane. Telewizor i magnetowid były nietknięte; rzędy kaset stały równo na regale obok telewizora. Nowiutki odtwarzacz CD stał obok. Wszystkie czasopisma Deedry leżały w porządnym stosiku, który ułożyłam parę dni temu. Wyjątkiem był jeden nowy magazyn, rozłożony na stoliku przed sofą, na której zwykle siedziała Deedra, gdy oglądała telewizję. Rachunki leżały w płaskim koszyku, do którego zazwyczaj je wrzucała.

– Czy zauważyła Pani, że coś jest inaczej niż zwykle?

Wysoki funkcjonariusz stał przy drzwiach i generalnie nie mówił wiele, co zdecydowanie działało na jego korzyść.

Potrząsnęłam głową i kontynuowałam oględziny.

– Emanuel – powiedział nagle.

Czy to było jakieś religijne wyznanie? Ściągnęłam brwi i spojrzałam na niego z powątpiewaniem.

– Clifton Emanuel. Po dłuższej chwili zrozumiałam.

– Pan nazywa się Clifton Emanuel – powiedziałam ostrożnie. Skinął głową.

Nie musiałam znać jego nazwiska, ale on chciał się przedstawić. Może miał fioła na punkcie celebrytów. „Wydział prawdziwej zbrodni”, „sekcja znanych ofiar”. Byłam jak Sharon Tatę, tyle że żywa.

A może był po prostu uprzejmy.

Odczułam ulgę, gdy szeryf wyjrzała z sypialni Deedry i skinęła głową w taki sposób, że wiedziałam, iż lepiej pójść za nią.

– W salonie wszystko na miejscu? – zapytała. – Tak.

– A w tym pokoju?

Stanęłam przed łóżkiem Deedry i obróciłam się powoli. Deedra kochała biżuterię. Naszyjniki, kolczyki, bransoletki, nawet jedna czy dwie na stopy, były wszędzie. Sprawiało to wrażenie, jakby były porozrzucane, ale jeśli przyjrzeć się dokładniej, widać było, że kolczykom nie brakowało zapięć i leżały parami. Naszyjniki były ułożone prosto i zapięte, żeby się nie plątały. Wszystko było jak zwykle. Szuflady były niedomknięte – to również było typowe dla Deedry. Łóżko całkiem porządnie zasłane. Było duże i miało wysokie rzeźbione wezgłowie, które przytłaczało sypialnię. Podniosłam róg kwiecistej narzuty i zajrzałam pod nią.

– Inna pościel niż ta, którą założyłam w piątek – powiedziałam.

– Czy to coś znaczy?

– Tyle, że ktoś w tym czasie spał z nią w łóżku.

– Czy kiedykolwiek prała pościel i zakładała ją z powrotem?

– Nigdy niczego nie prała, a zwłaszcza pościeli. Miała siedem kompletów. Ja robiłam jej pranie.

Marta Schuster wyglądała na zaskoczoną. A właściwie na zniesmaczoną.

– Czyli jeśli policzę komplety pościeli w koszu na brudną bieliznę, będę wiedziała, ile razy się zabawiała od piątkowego poranka?

Westchnęłam, bo nienawidziłam wiedzieć takich rzeczy o innych, a jeszcze bardziej nie lubiłam ich ujawniać. Ale na tym polegała moja praca.

– Tak – powiedziałam ze znużeniem.

– Czy miała kamerę? Zauważyłam dużo taśm.

– Tak, miała. Trzymała ją na półce w szafie. – Wskazałam, a Marta zdjęła ją z półki.

Otworzyła miękkie czarne etui, wyjęła kamerę i włączyła ją. Otworzyła sprzęt, ale w środku nie było kasety.

– Kto płacił pani za sprzątanie tego mieszkania? – zapytała znienacka.

– Myślałam, że już to omówiłyśmy. Matka Deedry, Lacey, dawała jej pieniądze, żeby mogła sobie pozwolić na moje usługi.

– Czy Deedrze dobrze układało się z matką? – Tak.

– A co z ojczymem?

Zastanowiłam się, co odpowiedzieć. Słyszałam, jak kłócili się tak ostro, że byłam bliska interwencji, jakieś trzy albo cztery miesiące temu. Nie lubiłam Jerrella Knoppa. Ale nie lubić go to jedno, a powiedzieć szeryfowi, co wykrzykiwał w złości, to drugie.

– Nie byli zbyt blisko – powiedziałam ostrożnie.

– Była pani kiedyś świadkiem ich kłótni? Odwróciłam się i zaczęłam układać kolczyki Deedry w specjalnym pudełku z przegródkami.