Charlaine Harris: Czyste Sumienie

Pamiętałam o tym, gdy przejeżdżałam obok tej nieoznaczonej drogi. Zamierzałam zatrzymać się na wąskim poboczu zarośniętym trawą. Okno mojego auta było otwarte. Kiedy wyłączyłam silnik, zapadła absolutna cisza. Nic nie słyszałam.

Wysiadłam z samochodu i zamknęłam drzwi. Łagodny wiatr poruszył moimi krótkimi kręconymi włosami i przewiał koszulkę. Zadrżałam. Mrowienie na karku ostrzegało, że powinnam odjechać, ale czasem, jak sądzę, nie da się uniknąć kłopotów.

Kiedy przechodziłam przez ulicę, moje adidasy skrzypiały cicho na zniszczonym asfalcie. W głębi lasu, po zachodniej stronie, przepiór wydał płaczliwy odgłos. W zasięgu wzroku nie było żadnego samochodu.

Po chwili wahania weszłam nieoznakowaną dróżką do lasu. Nie zasługiwała na miano drogi. Tak naprawdę były to dwa gołe ślady, pomiędzy którymi rosła trawa. Trochę starego żwiru wyznaczało miejsce, gdzie lata wcześniej po raz ostatni utwardzono trakt. Szłam cicho, ale nie bezszelestnie. Odruchowo zwolniłam. Ścieżka skręcała lekko w prawo i gdy minęłam ten zakręt, zobaczyłam, skąd pochodziła czerwona plamka widoczna z szosy.

To był samochód – taurus – zaparkowany tyłem do Farm Hill Road.

Ktoś siedział z przodu – widziałam zarys głowy po stronie kierowcy. Stanęłam jak wryta. Na rękach miałam gęsią skórkę. O ile wcześniej byłam niespokojna, teraz ogarnęło mnie przerażenie. Z jakiegoś powodu bardziej zszokowała mnie nieoczekiwana obecność innego człowieka niż odkrycie, że w miejscu, gdzie nie miało to najmniejszego sensu, ktoś zaparkował samochód.

– Dzień dobry – powiedziałam cicho. Osoba siedząca na przednim siedzeniu czerwonego taurusa nie poruszyła się.

Nagle zdałam sobie sprawę, że jestem zbyt przestraszona, by powiedzieć coś więcej. Las zdawał się mnie osaczać. Cisza była przytłaczająca. Zagwizdał ptak, a ja omal nie wyskoczyłam ze skóry.

Stałam bez ruchu i toczyłam zażartą wewnętrzną walkę. Najbardziej na świecie chciałam odejść daleko od samochodu i jego milczącego kierowcy. Chciałam zapomnieć, że kiedykolwiek tam byłam. Nie mogłam.

Poirytowana własnym niezdecydowaniem, przemaszerowałam do auta i zajrzałam do środka.

Na moment moją uwagę przyciągnęła nagość tej kobiety, odsłonięte uda i to, co wsadzono jej między nogi. Ale kiedy spojrzałam w jej twarz, musiałam zagryźć wargi, żeby nie krzyknąć. Oczy Deedry były na wpół otwarte, ale nie odwzajemniały mojego spojrzenia.

Dałam sobie trochę czasu, by naprawdę dotarł do mnie ten widok i zapach – martwota – a później wyprostowałam się i odsunęłam na krok od samochodu. Zanim doszłam do siebie, stałam przez chwilę, oddychając ciężko i zastanawiając się, co powinnam zrobić.

Kątem oka dostrzegłam kolejny obcy kolor, nienaturalny w tym zielonym leśnym otoczeniu. Zaczęłam się rozglądać, starając się nie ruszać z miejsca. Właściwie to starałam się nie oddychać, żeby nie pozostawić żadnych śladów.

Największą plamką niepasującego koloru była kremowa bluzka, rzucona na kolczaste pnącze, które rozpościerało się między dwoma drzewami. Mniej więcej metr od niej zauważyłam czarną obcisłą miniówkę. Leżała na ziemi i była mocno pognieciona, podobnie jak bluzka. Para rajstop i coś jeszcze? Przechyliłam się, żeby mieć lepszy widok i zaspokoić ciekawość bez konieczności ruszenia się. Perły. Rajstopy i naszyjnik wisiały na niskiej gałęzi niczym girlanda. Nie widziałam stanika, który w końcu udało mi się zlokalizować na krzaku, i butów, które rozrzucono parę metrów dalej w głębi ścieżki. Były to czarne skórzane czółenka. Pozostała tylko kwestia torebki. Byłam bliska zajrzenia znów do auta, ale zamiast tego spróbowałam sobie to wszystko wyobrazić. Torby nie było na przednim siedzeniu. Zazwyczaj do tych czółenek dobierała małą czarną torebkę ze skóry na długim pasku. Nie pracuje się dla kogoś tak długo, jak ja pracowałam dla Deedry, bez poznania jego ubrań i nawyków.

Dzięki temu jeszcze przez parę sekund nie musiałam podejmować decyzji. Uważnie rozglądałam się za torebką, ale jej nie zauważyłam. Albo rzucono ją dalej niż ubrania, albo zabrał ją mężczyzna, który był z Deedrą w lesie.

Bo z Deedrą zawsze musiał być mężczyzna.

Wzięłam głęboki oddech i przygotowałam się na to, co musiałam zrobić i do czego musiałam się sama przyznać. Musiałam zadzwonić do biura szeryfa. Rozejrzałam się raz jeszcze. Ponownie zszokowało mnie to, co tu się wokół rozegrało. Dotknęłam policzków, ale nie było na nich łez.

Deedrą nie była osobą, którą się opłakiwało. Zdałam sobie z tego sprawę, gdy szybko wyszłam z lasu na drogę. Śmierć Deedry była czymś, na co reagowało się pokręceniem głową – nie była całkiem nieoczekiwana, była w granicach prawdopodobieństwa. Deedrą miała dwadzieścia parę lat, więc fakt, że umarła, powinien być czymś szokującym, ale jakoś… nie był.

Gdy wybierałam numer do biura szeryfa (komórka była świąteczną niespodzianką od Jacka Leedsa), żałowałam, że nie jestem zaskoczona. Śmierć każdej młodej i zdrowej osoby powinna oburzać. Ale gdy tłumaczyłam operatorce, gdzie jestem – tuż za granicą Shakespeare, właściwie mogłam stąd zobaczyć znak drogowy z nazwą miasta – wiedziałam, że niewielu ludzi byłoby naprawdę zszokowanych na wieść o tym, że Deedrę znaleziono nagą, zgwałconą i martwą w samochodzie ukrytym w lesie.

Byłam ostatnią osobą, która obwiniałaby ofiarę o zbrodnię. Ale nie można było zaprzeczyć, że Deedrą z impetem, a nawet zapałem, starała się dołączyć do grupy potencjalnych ofiar. Pewnie sądziła, że fortuna i pozycja jej rodziny stanowiły wystarczające zabezpieczenie.

Wrzuciłam komórkę przez otwarte okno do samochodu, oparłam się o bagażnik i zaczęłam się zastanawiać, jaka sytuacja doprowadziła do śmierci Deedry. Kiedy kobieta ma wielu partnerów seksualnych, szanse, że któryś z nich złamie prawo, rosną. Założyłam, że tak się właśnie stało i zaczęłam myśleć. Czy gdyby Deedrą pracowała w fabryce zatrudniającej głównie mężczyzn, to jej śmierć byłaby bardziej prawdopodobna niż śmierć kobiety pracującej w fabryce z innymi kobietami? Nie miałam pojęcia. Czy prowadzący bogate życie seksualne facet miał większe szanse na bycie zamordowanym niż cnotliwy gość?

Właściwie widok samochodu szeryfa wyłaniającego się zza zakrętu nawet mnie ucieszył. Nie poznałam jeszcze nowej szeryf, choć widywałam ją w mieście. Gdy Marta Schuster wysiadła ze służbowego wozu, jeszcze raz przeszłam przez ulicę.

Podałyśmy sobie ręce, a ona zmierzyła mnie od góry do dołu spojrzeniem, które chyba miało mi uświadomić, jak bardzo jest twarda i bezstronna.

Ja też wykorzystałam okazję, by się jej przyjrzeć.

Ojciec Marty, Marty Schuster, był wybierany na szeryfa przez wiele kadencji. Po tym jak w zeszłym roku zginął w trakcie służby, jego córka miała pełnić jego obowiązki do końca kadencji. Marty był naprawdę twardym zawodnikiem wagi koguciej, ale jego żona musiała być bardziej sroga i majestatyczna. Marta była raczej walkirią: krzepka blondynka o bardzo jasnej cerze, jak wielu ludzi w tej okolicy. Shakespeare zostało założone przez kochającego literaturę i stęsknionego za ojczyzną Anglika, ale pod koniec XIX wieku miasteczko zalali niemieccy imigranci.

Marta Schuster miała niewielkie piersi i raczej szeroką talię, co dodatkowo podkreślał mundur składający się z bluzki i spódnicy. Była mniej więcej w tym wieku co ja – wyglądała na trzydzieści parę lat.

– To pani jest Lily Bard, która zgłosiła morderstwo? – Tak.