Jeffery Deaver - Kolekcjoner Kości

Zamknęła oczy i zobaczyła swojego ojca w mundurze. Pochylał się, by podnieść z dziurawego chodnika na Czterdziestej Drugiej pokrytego wrzodami pijaka. Pomógł mu dojść do domu. Potem zobaczyła Nicka śmiejącego się i pijącego piwo w knajpie na Bronksie. Porywacz, z którym siedział, zastrzeliłby go bez wahania, gdyby wiedział, że Nick jest policjantem. Dwóch mężczyzn w jej życiu, którzy robili to, co do nich należało.

– Amelio?

Te dwa obrazy unoszące się w pamięci uspokoiły ją.

– Jestem – powiedziała do Rhyme’a.

Zaczęła wykonywać polecenia, tak jak została nauczona.

Pobrała materiał zza paznokci, przeczesała włosy na głowie.

Informowała Rhyme’a o wszystkim, co robi.

Nie zwracała uwagi na zmatowiałe oczy.

Nie zwracała uwagi na purpurowe mięśnie.

Starała się nie zwracać uwagi na odór.

– Zdejmij jej ubranie – polecił Rhyme. – Rozetnij je. Połóż papier, żeby niczego nie zgubić.

– Czy przeszukać kieszenie?

– Nie, zrobimy to tutaj. Zawiń wszystko w papier.

Sachs odcięła bluzkę, spódnicę, majtki. Sięgnęła po biustonosz zwisający z czegoś, co kiedyś było piersiami kobiety. Rozpadał się w palcach. Nagle zdała sobie sprawę, co trzyma w ręku i krzyknęła. Była to skóra.

– Amelio? Wszystko w porządku?

– Tak – wysapała. – Nic się nie stało.

– Opisz, czego użył do jej skrępowania.

– Taśma do izolowania przewodów, szerokości pięciu centymetrów. Typowe kajdanki i linka do wieszania bielizny, którą okręcił jej nogi.

– Naświetl promieniami z PoliLight ciało. Mógł jej dotknąć gołymi rękami. Poszukaj odcisków.

– Nic – odezwała się po chwili.

– No dobrze. Teraz przetnij linkę, ale nie supeł. Włóż ją do plastikowego worka.

Gdy Sachs skończyła, Rhyme powiedział:

– Potrzebne są też kajdanki.

– Okay. Mam przy sobie klucz.

– Nie. Nie otwieraj ich.

– Co?

– Na zamku często znajdują się ślady.

– Ale jak inaczej je zdejmę? – Roześmiała się.

– W walizce znajduje się piłka do metalu.

– Mam je przepiłować?

Zapadła cisza.

– Nie kajdanki, Amelio.

– Co ja mam zrobić?… Nie mówisz poważnie. Mam odpiłować dłonie?

– Musisz to zrobić. – Zdenerwowała go jej niechęć.

Mam dość, pomyślała. Sellitto i Polling zwrócili się do wariata o pomoc. Być może ich kariera wisi na włosku, ale ja nie mam zamiaru zabrać się z nimi do tonącej łodzi.

– Zapomnij.

– Amelio, to jest jeden ze sposobów zbierania śladów.

Wydaje się, że mówi rozsądnie. Szukała wymówki.

– Krew z odciętych rąk zaleje miejsce przestępstwa.

– Jej serce już nie bije. Poza tym – mówił głosem telewizyjnego kucharza – krew już zakrzepła.

Znów chwyciły ją mdłości.

– Amelio, weź z walizki piłkę. Znajduje się przy wieku.

– Proszę – dodał po chwili lodowatym głosem. – Dlaczego kazałeś mi wybierać brud zza paznokci? Od razu powinieneś powiedzieć, żebym odcięła jej dłonie!

– Amelio, musimy mieć kajdanki. Otworzymy je u mnie. Nie możemy czekać na lekarza. To musi być zrobione.

Podeszła do drzwi. Z walizki wyjęła piłkę. Spojrzała na zastygłe, skręcone ciało kobiety.

– Amelio? AMELIO?

Na zewnątrz otoczyło ją lepkie, gorące powietrze. Pokryte sadzą budynki przypominały wypalone kości. Nigdy do tej pory Sachs nie była tak zadowolona, że znajduje się poza budynkiem. W jednej ręce trzymała walizkę, a w drugiej piłkę. Słuchawki zwisały z szyi. Nie zwróciła uwagi na tłum przyglądających się jej policjantów i gapiów. Szła w stronę furgonetki.

Gdy przechodziła obok Sellitta, nie zatrzymała się, tylko podała mu – właściwie rzuciła – piłkę.

– Niech przyjedzie i sam to zrobi.

– Proszę postawić się w moim położeniu…

Mężczyzna siedzący po drugiej stronie ucieleśniał wyobrażenie telewizji o komisarzu policji w dużym mieście. Rzeczywiście nim był. Jasne włosy, kształtna szczęka, okulary w złotych oprawkach, elegancka postawa.

– Jaki ma pani problem, funkcjonariuszko?

Komisarz Randolph C. Eckert spojrzał wzrokiem, który natychmiast Sachs rozpoznała. Był zwolennikiem równouprawnienia w policji: równie surowo odnosił się do policjantów jak policjantek.

– Chcę złożyć skargę – wykrztusiła. – Słyszał pan o porwaniu pasażerów taksówki?

Skinął głową.

– Przeklęta konferencja ONZ. To przez nią. Cały świat patrzy. To nie fair. Ludzie nie mówią o zbrodniach w Waszyngtonie albo w Detroit. No może o Detroit mówią. Ale o Chicago – nigdy. To Nowy Jork skupia na sobie uwagę wszystkich. Richmond ma większy wskaźnik morderstw na tysiąc mieszkańców niż my. Sprawdzałem. Wolałbym znaleźć się nieuzbrojony w centrum Harlemu, niż otworzyć okno w samochodzie jadącym przez południowo-wschodnią dzielnicę Waszyngtonu.

– Tak jest, sir.

– Rozumiem, że znaleziono dziewczynę martwą. O porwaniu informowano we wszystkich stacjach radiowych i telewizyjnych. Ci dziennikarze…

– Ofiarę znaleziono w południowej części miasta. Kilkadziesiąt minut temu.

– Przykro mi.

– Tak jest.

– Została po prostu zabita? Nie pojawiło się żądanie okupu lub coś takiego?

– Nie słyszałam o okupie.

– Czego dotyczy pani skarga?

– To ja odnalazłam zwłoki mężczyzny, którego porwano w taksówce.

– Jest pani z policji patrolowej? – spytał Eckert.

– Byłam. Mam przeniesienie do wydziału spraw publicznych, ważne od dwunastej. Powinnam siedzieć na kursie. – Uniosła ręce, ale spojrzała na swoje zabandażowane paznokcie i natychmiast położyła je na kolanach. – Oni mnie zmusili, abym brała udział w prowadzeniu tego śledztwa.

– Kto?

– Detektyw Sellitto, sir. I kapitan Haumann. I Lincoln Rhyme.

– Rhyme?

– Tak jest.

– Czy on nie był szefem wydziału badań i zasobów informacji kilka lat temu?

– Tak, to on.

– Myślałem, że nie żyje.

Tacy nigdy nie umierają.

– Ale żyje.

Eckert wyjrzał przez okno.

– On już nie jest w policji. Co ma wspólnego ze śledztwem?

– Przypuszczam, że jest konsultantem. Śledztwem kieruje Lon Sellitto, a nadzoruje je kapitan Polling. Czekałam na nowy przydział osiem miesięcy. A teraz muszę badać miejsce zbrodni. Nigdy tego nie robiłam. To nie ma sensu i szczerze mówiąc, jestem oburzona, że muszę wykonywać zadanie, do którego nie mam przygotowania.

– Miejsce zbrodni?

– Rhyme kazał mi przeprowadzić badania na miejscu przestępstwa.

Eckert nie mógł tego zrozumieć. To niewiarygodne.

– Dlaczego cywil wydaje polecenia mundurowym?

– Właśnie. – Postanowiła wykorzystać sytuację. – Chciałam pomóc w śledztwie, ale nie jestem przygotowana do rozczłonkowywania ofiary…

– Co?!

Zamrugała oczami, gdy zobaczyła jego zdziwienie. Opowiedziała o kajdankach.

– Mój Boże, co, do cholery, oni sobie myślą? Przepraszam za łacinę. Czy oni nie wiedzą, że cały kraj na nas patrzy? Bez przerwy mówią o tym porwaniu. Odciąć dłonie? Czy pani jest córką Hermana Sachsa?

– Tak.