Rachel Caine: Pocałunek śmierci

Michael nadal miał zmarszczone brwi. Wyciągnął komórkę i wybrał numer, popijając kawę.

– Tu Michael – powiedział do telefonu. – Dowiedziałem się, że mamy ustalić z tobą termin wyjazdu. Zamierzamy wyruszyć dziś w nocy, po zmierzchu.

Kiedy słuchał tego, co miał mu do powiedzenia Oliver, miał minę kompletnie bez wyrazu. Nic nie powiedział. W końcu odstawił kawę i rzekł:

– A mamy wybór? – Pauza. – Tak sądziłem. Spotkamy się na miejscu.

Rozłączył się, odłożył telefon na stół, obok kawy, i od – chylił się na krześle, z zamkniętymi oczami. Wyglądał… nie do opisania, stwierdziła Claire. Walczyło w nim tyle uczuć, że nie wiedział, co pokazać po sobie pierwsze.

– Co? – zapytała w końcu niepewna, czy w ogóle powinna próbować.

Nie otwierając oczu, odpowiedział:

– No to mamy eskortę, oj mamy…

– Kogo?

– Olivera.

Claire odstawiła kubek z taką mocą, że brązowy płyn rozchlapał się po stole.

– Co?

– Wiem.

– Będziemy uwięzieni w jednym samochodzie tyle godzin z Oliverem?

– Wiem.

– No to po zabawie.

Westchnął i w końcu otworzył oczy. Claire znała to spojrzenie; pamiętała je z ich pierwszego spotkania. Zgorzkniałe i czujne. Zranione. Uwięzionego. Wtedy był duchem, który nie mógł opuścić tego domu, kimś między człowiekiem a wampirem.

A teraz był w takiej samej pułapce, tyle że granice jego więzienia rozciągnęły się do rogatek miasta. Przez ostatnie kilka godzin czuł, że może się uwolnić, stać kimś innym.

I Oliver właśnie mu to odebrał.

– Przykro mi – powiedziała Claire. Michael zaniknął laptopa, wyłączył z kontaktu i wstał. Nie spojrzał jej ponownie w oczy.

– Przygotuj się na szóstą – powiedział. – Przekaż Shane'owi. Ja powiem Eve.

Skinęła głową. Podszedł ze spuszczoną głową do drzwi kuchni. Kiedy tam dotarł, zatrzymał się na moment, ale się nie odwrócił.

– Dzięki – powiedział. – To mnie wyssało…

– Wiem.

Michael zaśmiał się gorzko.

– Shane powiedziałby, że to raczej ja wysysam.

– Nie jestem Shane'em.

– Wiem. – Nadal się do niej nie odwracał. – Cieszę się, że jesteś z nim szczęśliwa. To dobry chłopak.

– Michael…

Ale kiedy wypowiedziała jego imię, wampira już nie było, tylko drzwi huśtały się na zawiasach. Nie było sensu go gonić. Chciał pomartwić się w samotności.

Zadzwoniła do Shane'a i powiadomiła go o godzinie wyjazdu, ale nie wspomniała o Oliverze. Tak naprawdę nie chciała się tym jeszcze martwić. Poszła na wykłady. Po serii porannych miała dwie godziny przerwy, podczas której musiała coś załatwić, aby móc z czystym sumieniem opuścić miasto.

A poza tym czekała na ten moment od chwili, kiedy wpadła na ten pomysł.

Krok pierwszy – przeszła z kampusu do Common Grounds, kawiarni Olivera, i zamówiła mokkę. Stał za ba – rem, wysoki, starszy mężczyzna, o długich włosach i farbowanej ręcznie koszulce pod poplamionym kawą fartuchem. Patrząc, jak obsługuje gości, nikt nie zgadłby, że widzi wampira i to jednego z najgorszych, jakiego Claire w życiu spotkała.

Z kawą w ręku zaesemesowała do Moniki. „Spotkajmy się w Common Grounds, szybko".

Natychmiast dostała odpowiedź: „Idę, zachowuj się!"

O, i to jak się zachowa!

Claire popijała kawę i czekała. W końcu podjechała Monica w czerwonym, błyszczącym kabriolecie. Tym razem bez Giny i Jennifer. Wyglądało na to, że Monica coraz częściej obywa się bez swoich przybocznych. Ciekawe… Claire podejrzewała, że w końcu zmęczyło je nieustanne przytakiwanie Monice.

Monica weszła do środka w zdecydowanie zbyt krótkiej, ale pokazującej jej długie, opalone nogi, spódnicy. Podmuch wiatru sprawił, że osiągnęła prawie zakazaną długość. Zsunęła drogie ciemne okulary na błyszczące, ciemne włosy i rozejrzała się po kafejce. Uśmieszek na jej wydatnych wargach był pewnie odruchowy.

Po zamówieniu kawy usiadła naprzeciwko Claire.

– No i? – zapytała, kładąc na stoliku miniaturową torebkę. – Lepiej, żeby to było ważne.

Kiedy Oliver przyniósł Monice kawę, Claire poprosiła:

– Poświęcisz nam chwilę?

– Co?

– Jako moderator. – Oliver doglądał umów, jakie zawierano w Morganville. A Common Grounds było głównym miejscem, w którym ludzie i wampiry mogli się spotkać, bezpiecznie pogadać i zawrzeć najróżniejsze układy, których świadkiem i egzekutorem był Oliver.

Jednak rzadko się zdarzało, że między ludźmi. Oliver wzruszył ramionami i dosiadł się do stolika.

– Dobra, tylko szybko.

Monica była wściekła, więc Claire zaczęła mówić:

– Monica umówiła się ze mną, że dostanie ode mnie odpowiedzi do testu. Chcę, żebyś był świadkiem, jak je przekazuję.

Oliver zmarszczył brwi i zaczął wyglądać na lekko rozbawionego:

– Prosisz mnie, żebym był świadkiem organizowania ściąg? Jak… oryginalnie.

Claire mówiła dalej. Przesunęła pendrive'a w stronę Moniki:

– Jest na nim plik – powiedziała. – Zabezpieczony hasłem. Jeśli zgadniesz hasło, będziesz miała odpowiedzi.

Monice opadła szczęka.

– Co?

– Powiedziałaś, że mam ci dać odpowiedzi. I tak zrobiłam. Chciałam, żeby Oliver widział, jak ci je przekazuję.

Teraz je masz i jesteśmy kwita. Jasne?

– Zabezpieczyłaś je hasłem?

– Takim, które możesz bez trudu zgadnąć – dodała Claire. – Jeśli odrobiłaś pracę domową. Albo umiesz szybko czytać.

– Ty mała zdziro! – Monica wyciągnęła gwałtownie dłoń, ale nie po pendrive'a, tylko rękę Claire. Rozpłaszczyła ją na stole i wbiła jej paznokcie głęboko w skórę. – Mówiłam, że przysmażę cię na wolnym ogniu.

– W twoim przypadku wiem, że na pewno nie są to puste słowa – stwierdziła Claire. – Alyssa Collins jest tego przykładem.

Monica zamarła i coś błysnęło w jej oczach – szok? A może nawet żal i poczucie winy.

– Nie biorę tego. Musisz mi dać niezabezpieczone hasłem odpowiedzi.

Oliver chrząknął.

– Czy ustaliłaś, w jakiej formie ma ci dać odpowiedzi?

– Nie – odezwała się Claire. – Powiedziała tylko, że mam je dać. No i dałam. Przyznaj, że i tak zrobiłam to ładnie. Mogłam je na przykład napisać po łacinie!

– Puść ją – powiedział spokojnie Oliver. A gdy Monica nie zareagowała, powtórzył lodowatym tonem. – Puść ją!

Zabrała dłoń, spojrzała groźnie na Claire i dodała przez zaciśnięte zęby:

– To nie koniec.

– Owszem – oświadczył Oliver. – To nie jej wina, że marnie wyjaśniłaś, o co ci chodzi. Spełniła twoje warunki.

Masz nawet niezłe szansę na to, że rozwiążesz hasło. Bierz to i spływaj, Monica.

– To nie koniec. – Monica go zignorowała. A kiedy sięgnęła po pendrive'a, blada, silna dłoń Olivera zacisnęła się na jej palcach, unieruchamiając ją. Monica krzyknęła. To musiało boleć.

– Spójrz na mnie – powiedział Oliver. Monica mrugnęła i skupiła na nim wzrok. Claire widziała, jak rozszerzają się jej źrenice i rozchylają usta. – Monico Morrell, jestem za ciebie odpowiedzialny. Masz mnie szanować i słuchać. I zostawisz Claire Danvers w spokoju. Jeśli będziesz miała powód, by ją zaatakować, najpierw mnie o tym poinformujesz. Ja zadecyduję, czy możesz to zrobić. I nie masz mojej zgody. Nie na to. – Puścił ją. Monica poderwała rękę z blatu i przycisnęła ją do piersi. – A teraz zabierać swoje sprawy i kawę gdzie indziej. Mówię do was obu.

Monica sięgnęła po pendrive'a. Kiedy go złapała, ode – zwała się Claire: