John Lescroart - Wyścig z czasem

– Więc zaprasza ją do siebie na poniedziałkowy wieczór?

– Tak to widzę. Zaczyna się od miłego telefonu – Palmer do Carol Manion, starzy przyjaciele. Przyjedź, pogadamy o zaistniałej sytuacji, dojdziemy do jakiegoś polubownego rozwiązania. Sędzia wspomina, że jest bardzo czuły na punkcie prywatności Carol, więc dopilnował, by ani on, ani Staci nie wspomnieli o tym nikomu. Staci chce tylko trochę czasu, może regularne spotkania z dzieckiem.

– Ale…

– Właśnie. Ale Carol nie chce polubownego porozumienia. Rok wcześniej straciła Camerona. Nie ma mowy, żeby ta biała zdzira z przyczepy campingowej miała do czynienia z Toddem, teraz jej jedynym synem, i życiem, jakie dla niego stworzyła. Więc kiedy pojawia się u sędziego w poniedziałek, ma broń. Gotowa jest uczynić wszystko, aby cała sprawa skończyła się wraz ze śmiercią sędziego i Staci.

– A Parisi?

– Zastanawiałem się nad tym i mogło być tak. Słuchaj. Wiemy, że Carol nie otworzyła ognia od razu. Sędzia siedział przy biurku, tak? A Staci stała obok. Czyli przynajmniej przez chwilę rozmawiali, może dużo dłużej. Myślę, że Palmer powiedział Carol, że on, albo Staci, rozmawiali już z Andreą, że ona zajmie się szczegółami odwiedzin, dokumentami, coś w tym stylu. No więc zadzwoniła do Andrei tego samego wieczora albo następnego dnia i umówiła się na spotkanie na środę.

– Yhy.

– Co?

– Dobrze ci szło. Dlaczego czekałaby do środy?

– Może Andrea nie miała wcześniejszego terminu.

– Ale gdybyśmy zidentyfikowali Rosalier wcześniej, Parisi dostrzegłaby powiązanie i zgłosiła się na policję.

– Może, ale niekoniecznie. Nie sądzę, że musiałaby komukolwiek powiedzieć. Jest prawnikiem. Manion mogła zadzwonić, obiecać zaliczkę, by powstała relacja adwokat-klient, po czym wyznać jej wszystko w poniedziałek, a tamta nie mogłaby słowa pisnąć. I nie zrobiłaby tego. Andrea mogła spotkać się z nią, myśląc, że będzie prowadziła jej obronę w sądzie. – Po minucie ciszy, spytał: – Dev?

– Jestem.

– Podoba mi się.

– Mnie też.

– Ale nadal nie mamy dowodów.

– Ano nie.

– Ani śladu Andrei.

– Hej, Wyatt – powiedział Juhle łagodnie – tego możemy nigdy nie mieć. Rozumiesz?

– Wiem. Nie liczę na to. Manionów nie ma w domu, tak przy okazji.

– Pojechałeś tam?

– Ta.

– Po co?

– Może, żeby z nimi porozmawiać. Juhle wziął głęboki wdech.

– Wyatt, myślę, że wkroczyliśmy na obszar działania policji. Może dotarłeś już tak blisko, to teraz ja zacznę wykonywać moją pracę. Nie chcesz przecież tego popsuć.

– OK.

– Gdzie jesteś?

Hunt nie odpowiedział od razu.

– Stoję przed ich domem.

– Wyatt!

– Spokojnie, Dev. Nic się nie martw. Nie zrobię nic głupiego.

– Już robisz coś głupiego. Jeśli Carol zabiła Andreę, to sprawa policji.

– Oczywiście, cóż innego?

– Coś, co sam chciałbyś z niej wyciągnąć. Może jakieś przeczucie, że mógłbyś znaleźć Andreę?

– Nie.

– No więc co? Andrea nie żyje, Wyatt. Naprawdę. Przykro mi, ale taka jest prawda. I wolałbym, żebyś nie rozmawiał z żadnym z Manionów, nawet jeśli nadarzyłaby ci się okazja. Mówię poważnie.

– Jak powiedziałem, nie ma ich w domu.

– Ciebie też nie ma, a powinieneś.

– Niedługo tam pojadę.

– A dokładnie?

– Jak tu skończę.

Kiedy się rozłączył, zadzwonił do Mickeya Dade’a i próbował skusić go na wybranie się do Napa, by znalazł Piwnice Manionów, sprawdził, czy właściciele są w domu w zagłębiu winiarskim. Mickey nie okazał zbytniego zainteresowania tą wycieczką. Już stracił trochę możliwości zarobku jako taksówkarz, jeżdżąc dla Hunta poprzedniego wieczora i tego dnia rano. Piątek jest jego najlepszym dniem, a potrzebne mu są pieniądze na zajęcia w przyszłym tygodniu. Poza tym był już w tamtych okolicach wielokrotnie i wie, gdzie są Piwnice Manionów. Nie bardzo starali się ukryć budynki, skoro zadali sobie trud postawienia i wyposażenia sal do degustacji i całej reszty.

– Jeśli ich nie znajdziesz, Wyatt – powiedział – to na twoim miejscu pomyślałbym o zmianie zawodu. Słyszałem, że hydraulika jest w modzie.

Kiedy Hunt podjechał pod posiadłość Manionów, zadzwonił do drzwi, słuchając jak kurant wygrywa melodyjkę, która umilkła w niewidocznym, przepastnym wnętrzu. Przez jakiś czas siedział w samochodzie, unieruchomiony przez sprzeczne uczucia. Nie wiedział, gdzie są Manionowie, ani kiedy wrócą. Nie był też stuprocentowo pewien, co zamierza zrobić, jeśli się pojawią i musiałby z nimi rozmawiać.

Ale pojechał tam, kierując się instynktem, a teraz ponownie usłyszał jego głos. Wysiadł z samochodu i stał przez chwilę, wpatrując się przez mgłę w ciemną fasadę domu. Przeszedł przez ulicę i zaczął iść w stronę drzwi, gdy usłyszał za sobą dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi samochodu. Odwrócił się i zmrużył oczy pod nagłym, jaskrawym światłem latarki. W jego stronę zbliżało się dwóch mężczyzn.

– Stać! Policja! Podnieś ręce nad głowę!

Zamiast tego, myśląc, że to Juhle lub jego koledzy, których namówił, żeby podręczyli go dla zabawy, Hunt rozłożył ramiona i ruszył w ich stronę:

– Co wy…

– Powiedziałem nad głowę!

– Sięga po broń…!

Nagle ruszyli na niego pędem, jeden uderzył go mocno w głowę, brutalnie popchnął do tyłu, oszałamiając, nim miał nawet szansę zareagować.

– Jezu! Hej! Co do…

A wtedy już obaj się nim zajęli, profesjonaliści w każdym calu, którzy wiedzieli, jak szybko obezwładnić człowieka i ewidentnie robili to już wiele razy. Jeden pociągnął ręce Hunta za plecy, przetaczając go na mokrą trawę; drugi, z kolanem w jego żebrach, jedną ręką ściskał mu kark, a drugą obszukał go, znajdując pistolet i wyciągnął go z kabury.

– Proszę, proszę – usłyszał. Spojrzał w górę, w nieco oszołomioną twarz Shiu. Skuwając go, policjant niemal wyłamał mu ramiona ze stawów.

Hunt nadal czuł kolano wgniatające się w jego kręgosłup i dłoń na karku. Wciąż się szarpiąc, zdołał powiedzieć:

– Shiu, to ja, Wyatt Hunt. Daj spokój. Popełniasz błąd!

– To ty popełniłeś błąd – usłyszał głos drugiego mężczyzny – kiedy nie podniosłeś rąk.

Dysząc, niezadowolony z ucisku na kark, Hunt rzucił ze złością:

– Mam pozwolenie na ten pistolet – powiedział. – Sprawdź w moim portfelu, prawa kieszeń z tyłu.

– Wiem, kim jesteś – odparł Shiu. – Uspokój się i zaraz to wyjaśnimy.

Niemniej ucisk na jego plecy i kark nie osłabł. Dłonie wyszarpnęły portfel z jego kieszeni, strumień światła zatańczył na wypielęgnowanym trawniku, przez kilka sekund chór ciężkich oddechów wypełniał nocną ciszę, ale nikt się nie odezwał.

– Co tu robisz, Hunt? – powiedział w końcu Shiu.

Hunt przetoczył się na bok, mrugając pod wpływem światła.

– Może tak zdejmiesz mi te kajdanki?

– Jeszcze nie – padła odpowiedź. – Zadałem ci pytanie. Co tu robisz?

Hunt udzielił odpowiedzi, która, jak sądził, może się im spodobać:

– Pomagam Devinowi.

Sprawy nie potoczyły się tak, jak Hunt planował.

Z jakiegoś powodu, prawdopodobnie chcąc zażyć trochę nieprzerwanego snu, nim rozpocznie w sobotę rano pracę, Juhle nie odebrał telefonu, gdy Shiu zadzwonił do niego przekazać wieści.

Shiu i Al Poggio, drugi glina biorący udział w zatrzymaniu, należeli do grupy około dziesięciu inspektorów wydziału zabójstw, którzy sporo czasu po służbie poświęcali na ochronę dla Manionów. W mieście, gdzie policjanci dorabiali do pensji, wynajmując się do wszystkiego: od wydarzeń sportowych po konwencje zawodowe, od pokazów mody po uroczyste otwarcia, najlepszą fuchą była tego typu prywatna ochrona. I stąd zarezerwowana była dla elity, takiej jak wydział zabójstw i kilku innych starszych inspektorów. Płatna pięćdziesiąt dolarów na godzinę, praca ta była śmiesznie łatwa i polegała zazwyczaj na kilku godzinach zmiany oglądania telewizji – przemysłowej, kablowej i krajowej.