Clive Cussler - Błękitne Złoto

– Niemożliwe!

– Chciałbym, żeby tak było.

– A więc to Gokstad próbowała mnie porwać, to ona ukradła mi dziesięć lat życia!

Spojrzenie Franceski stwardniało.

– Brak nam niezbitych dowodów – wyjaśnił Austin. – Ale poszlaki wiodą właśnie do niej. Co pani wiadomo o substancji zwanej anasazium?

Francesca zaniemówiła ze zdziwienia.

– Czy jest coś, czego wy z NUMA nie wiecie? – spytała, szybko dochodząc do siebie.

– Niestety jest tego sporo. O tej substancji wiemy bardzo mało, tylko tyle, że w dziwny sposób działa na wodór.

– To jego najważniejsza właściwość. Reakcja jest bardzo skomplikowana. Właściwie na anasazium oparty jest mój proces odsalania. O jego istnieniu wie tylko garstka ludzi.

– Jak pani na nie trafiła?

– Przypadkiem. Przeczytałam artykuł napisany przez fizyka z Los Alamos. Zamiast udoskonalić istniejące metody odsalania, postanowiłam zmierzyć się z problemem na poziomie cząsteczek, a nawet atomów. Rozwiązanie znalazłam dopiero wtedy, gdy dowiedziałam się o istnieniu tej substancji. Skontaktowałam się z autorem artykułu. Miał niewielką ilość anasazium, a gdy powiedziałam mu, do czego jest mi potrzebne, zgodził się mi je odstąpić.

– Dlaczego anasazium jest takie rzadkie?

– Z kilku powodów. Brak popytu z racji nieprzydatności w gospodarce. Zbyt skomplikowany proces oczyszczania. A ponadto dlatego, że źródło potrzebnej rudy znajduje się w tej części Afryki, gdzie nieustannie toczą się wojny. Zdobyłam kilka gramów substancji, które wystarczyły na potrzeby mojego modelu. Chciałam zaproponować narodom świata, aby wspólnymi siłami wyprodukowały tyle anasazium, ile potrzeba do uruchomienia projektów pilotażowych.

– Gokstad zbudowała jakąś instalację u wybrzeży Meksyku. Zniszczył ją potężny wybuch.

– Chciałabym się dowiedzieć czegoś o niej.

Austin streścił jej pobieżnie wydarzenia, poczynając od śmierci wali. Opisał cylindryczny pojemnik znaleziony po eksplozji i to, w jaki sposób wyśledził jego związek z latającym skrzydłem. Sandecker natomiast zapoznał Franceskę z zimnowojennym rajdem na laboratorium na Syberii.

– Niesamowita historia. Jaka szkoda tych wielorybów – powiedziała zasmucona. – Mój proces wytwarza ciepło, które można zmienić w energię. Anasazium potrafi być niestabilne i w pewnych warunkach staje się ogromnie wybuchowe. Ci ludzie z pewnością próbowali odtworzyć mój proces odsalania, nie wiedząc, że grozi im niebezpieczeństwo. Skąd wzięli anasazium?

– Nie wiemy, gdzie jest jego źródło – odparł Austin.

– Musimy je odszukać, a wtedy wznowię badania – oświadczyła stanowczo Francesca.

– Jest jeszcze ważniejszy powód, by je znaleźć – powiedział Sandecker.

– Nie znam ważniejszego powodu niż dokończenie moich badań.

– Jeżeli Gokstad zrealizuje swoje plany, pani badania będą bez znaczenia. Kto zawładnie światowymi zasobami wody, ten zawładnie kulę ziemską.

– Mówi pan tak, admirale, jakby chodziło o dominację nad światem.

– Bo właśnie o to chodzi. Napoleonowi i Hitlerowi nie udało się, gdy próbowali osiągnąć swój cel siłą zbrojną. Obaj natrafili na silnego przeciwnika. – Sandecker wpatrzył się w chmurę dymu z cygara, którą wypuścił z ust. – Protestom ludzi przeciwko globalizacji, przeciwko wszystkim zagrożeniom związanym ze Światową Organizacją Handlu i Międzynarodowym Funduszem Walutowym, nie można odmówić racji. Ale niebezpieczeństwo tkwi nie w tych instytucjach, lecz w fakcie, że ktoś mógłby przejąć pełną kontrolę nad gospodarką światową.

– Jakiś globalny Al Capone? – podsunął Austin.

– Są pewne podobieństwa. Capone bezwzględnie tępił konkurencję i miał duży zmysł organizacyjny. Dzięki pieniądzom zdobył polityczne wpływy. Ale nielegalny alkohol to nic w porównaniu z wodą. Świat nie może się bez niej obejść. Ci, którzy położą na niej łapę, zdobędą najwyższą władzę. Któż bowiem przeciwstawi się tym, których jedno słowo może skazać kraj na śmierć z pragnienia? Właśnie dlatego twierdzę, że najpierw trzeba załatwić ważniejsze sprawy.

– Ma pan rację, panie admirale – przyznała Francesca. – Jeśli ta korporacja Gokstad znajdzie główne źródło zaopatrzenia w anasazium, to zawładnie również moim procesem.

– Inteligencja w parze z urodą to wymarzone połączenie – rzekł z nieskrywanym podziwem Sandecker. – Dokładnie wyraziła pani moje obawy. Bezwarunkowo musimy znaleźć te dawno ukryte zapasy, zanim zrobi to Gokstad.

– Kiedy pan zadzwonił, zastanawiałem się właśnie, w jaki sposób precyzyjnie określić miejsce ich ukrycia. Będę potrzebował pomocy.

– Nie ma sprawy. Możesz korzystać z wszystkiego czym dysponuje NUMA, a w razie potrzeby zwrócimy się o pomoc gdzie indziej.

– Powinniśmy jak najszybciej pojechać na Alaskę.

– Jest jeszcze jedna sprawa. Niepokoi mnie rozbudowa floty tankowców, o której doniósł ten reporter, znajomy Joego. Co o tym myślisz?

– Pewnie Gokstad szykuje się do dostarczenia ogromnych ilości wody z Alaski dokądś, gdzie jest potrzebna. Mówi się o transporcie wody do Chin.

– Być może – odparł bez przekonania Sandecker. – Pogadam z Rudim Gunnem. Może on i Yaeger wyświetlą tę tajemnicę. Kiedy ty i Joe będziecie próbowali odnaleźć to latające skrzydło, oni spróbują się dowiedzieć czegoś o tankowcach Gokstad.

– Zajmę się tym – obiecał Austin i wstał. – Odprowadzę panią do wyjścia, doktor Cabral – zaproponował, ściskając dłoń Franceski.

– Dziękuję, proszę mówić mi po imieniu – powiedziała, kiedy szli do windy.

– Zgoda, jeśli pani zrobi to samo. Jaką kuchnię pani lubi: koreańską, tajską, włoską czy tradycyjną amerykańską?

– Słucham?

– Więc nikt pani nie uprzedził? – spytał z udawanym zdumieniem. – Do zestawu ratowniczego Austina należy też kolacja. Mam nadzieję, że pani nie odmówi. Kto wie, jak długo będę musiał się żywić wielorybim tranem i stekami z morsa.

– W takim razie chętnie przyjmę zaproszenie. Czy godzina siódma panu odpowiada?

– Jak najbardziej. Pozostanie mi dużo czasu na przygotowanie się do wyprawy na Alaskę.

– A więc do zobaczenia. Jak pan wie, zatrzymałam się u Troutów. Odpowiada mi kuchnia koreańska.

Austin pożegnał się z Franceską pod wielkim globem, wyrastającym z zielonej jak morze posadzki, pośrodku holu wejściowego NUMA – atrium otoczonego wodospadami i akwariami wypełnionymi kolorową, egzotyczną morską fauną i florą. A potem wrócił do biura na trzecim piętrze, poinformował Zavalę przez telefon o rozmowie z Sandeckerem i zajął się zorganizowaniem transportu na Alaskę.

Kiedy przyjechał po Franceskę do domu Troutów w Georgetown, była gotowa do wyjścia. Z Paulem i Gamay zamienił tyle słów, ile wymagała tego grzeczność, a potem pojechali do jego ulubionej koreańskiej restauracji, mieszczącej się w bezpretensjonalnym budynku w Alexandrii.

Zaproponował, by zamówili belogi , cienkie płaty marynowanej wołowiny, smażonej na gorącej płycie. Bardzo lubił to danie, lecz tym razem, pochłonięty widokiem Franceski, ledwie je skosztował. Miała na sobie prostą bladoniebieską sukienkę z marmurkowego dżinsu, kontrastującą z jej ciemną karnacją i długimi bujnymi włosami, które zatrzymały w sobie blask słońca. Trudno mu było pogodzić wizerunek tej kulturalnej, pięknej kobiety, wyraźnie rozkoszującej się posiłkiem spożywanym w cywilizowanych warunkach, z opowieścią o białej bogini, władczyni dzikich Indian. Była spokojna i odprężona, ale nawet gdy śmieli się z jej braku wprawy w posługiwaniu się pałeczkami, nie mógł otrząsnąć się z wrażenia, jakie wywarła na nim, gdy ujrzał ją pierwszy raz. Mimo zewnętrznego poloru i ogłady widać było, że dżungla weszła jej w krew. Dostrzegł to w kociej gracji jej ruchów i w czujności jej ciemnych oczu. Zauroczony tym i zafascynowany przyrzekł sobie, że koniecznie musi się z nią spotkać po powrocie z wyprawy.