Cussler Clive: Hawajski Wir

– Uczciwie przyznaję, że trafił pan w sedno – stwierdził z uśmiechem Pitt.

Summer spoglądała na niego szeroko otwartymi oczami, w których widniał podziw.

– Tak jak przyrzekłem, mówię prawdę – dodał Pitt. – Przywiozłem załogę podwodniaków z US Navy, aby doprowadziła okręt do stanu pełnej używalności. Podczas gdy tu sobie miło gawędzimy o pańskich wyczynach w świecie zbrodni, powinni spokojnie unieść go z dna i odpłynąć. Jest za jedenaście minut piąta, więc będą o jakieś dwadzieścia mil na południe. Fortuna bywa zmienna, ale dziwię się, że jest pan zaskoczony przebiegiem wydarzeń. Tym razem nie mogło się panu udać. Pentagon jest konsekwentny. Jednego nie mógł pan przewidzieć: za jedenaście minut USS „Monitor” odpali taktyczną rakietę klasy Hyperion z głowicą nuklearną prosto w miejsce, w którym akurat się znajdujemy. Za mniej więcej kwadrans wszyscy zginiemy.

– Tych ścian nic nie ruszy. – Delphi już doszedł do siebie. – Proszę się rozejrzeć, majorze. To nie koral, to granit kwarcowego typu. Najtwardszy granit na ziemi. To materiał wytrzymalszy od zbrojonego betonu.

– To prawda, ale nawet zbrojony beton nie wytrzymuje bezpośredniego trafienia, jeżeli nie jest chroniony grubą warstwą ziemi. A tu wystarczy jedno pęknięcie i tysiące ton wody załatwi resztę, zamieniając ten tunel w śmiertelną pułapkę i miażdżąc wszystko. Co nie zostanie zmiażdżone, zostanie zatopione i to naprawdę szybko.

– To się nazywa wyobraźnia – przyznał z uznaniem olbrzym. – Tylko nikt nie odpali żadnej rakiety, jak długo jest tu pan, kapitan Giordino i panna Hunter. Jesteście moim ubezpieczeniem.

– Przeterminowanym. O tym, że my dwaj tu jesteśmy, nie wie nawet Hunter, a decyzję o wystrzeleniu Hyperiona i załatwieniu sprawy podjęto w Stanach, a nie tu, na Hawajach. Jeżeli uważa pan, że Hunter poinformował ich o porwaniu córki, to jest pan w grubym błędzie. Ten typ zawsze będzie stawiał obowiązek na pierwszym miejscu. Decyzję podjął już wczoraj, dlatego wybraliśmy się tu z Alem po panienkę. Takie są fakty, Delphi. To koniec.

Spokój powoli zaczął znikać z ponurej twarzy olbrzyma. Spojrzał na Pitta niepewnie.

– Słowa. To tylko słowa. Niczego nie jest pan w stanie udowodnić – odparł.

Pitt zdecydował się rzucić na stół asa – mając siedem minut i tak niczego nie ryzykował.

– Chce pan dowodu, że to co powiedziałem, to nie plotki? Proszę bardzo: niech pan sprawdzi w radiostacji, a okaże się, że stacja na Maui od ponad kwadransa jest w rękach piechoty morskiej. Admirał Hunter mniej więcej od tego czasu próbuje się z panem skontaktować, by uzgodnić warunki kapitulacji.

Reakcja Delphiego zaskoczyła Pitta zupełnie: zamiast pognać do radiostacji, siedział przez chwilę nieruchomo, po czym wybuchnął śmiechem; po policzkach pociekły mu łzy.

– Dureń! – wykrztusił wreszcie, z trudem opanowując wesołość. – A mówiłem, że to blef. Przyznaję, że prawie się udał, bo o tym nie mógł pan wiedzieć. Ani pan, ani Hunter, ani reszta. Minęło zbyt mało czasu, by sprawa mogła się wydać. Stacja na Maui nie należy do mnie od sześciu tygodni. Sprzedałem ją Rosjanom i to nie ja podsłuchiwałem wasze rozmowy. Owszem, do określonego dnia, czyli do wczoraj, współpracowaliśmy i zagłuszenia waszych transmisji były moją sprawą, ale to już przeszłość. Za sprawną radiostację tak blisko jednej z głównych baz US Navy zapłacili naprawdę dobrze. Zależało im na tym, aby dowiedzieć się, gdzie jest „Starbuck”. Dowiedzieli się w końcu dzięki panu, ale zbyt późno. Doskonała zagrywka, nie sądzi pan, majorze? Do samego końca nie mieli pojęcia, że współpracują z kimś, kto posiada poszukiwany przez nich okręt. Nawet jeśli mówił pan prawdę i liczył na ratunek w ostatniej chwili, to przykro mi, ale nic z tego; nie będzie wiadomości od admirała Huntera i nie będzie negocjacji. Nawet jeżeli piechota morska zajęła radiostację, to mój nadajnik tutaj jest już rozmontowany. Poza tym opuszczam to miejsce, gdyż po pierwsze panuje tu ostatnio zbyt duży tłok, a po drugie przestało być użyteczne. Od jutra firma pod inną nazwą będzie działać w zupełnie innej bazie. Poza tym, prawdę mówiąc, nie wierzę w to, co mi pan powiedział, zwłaszcza o tej rakiecie. Według pana „Starbuck” powinien być w drodze na południe. Otóż śmiem w to wątpić, a to z dwóch powodów. Miał pan rację, że bez wyszkolonej załogi nie da się uruchomić i opanować tak skomplikowanego urządzenia jak atomowy okręt podwodny, ale jest jeszcze drugi problem i aż dziw bierze, że nikt w US Navy na to nie wpadł: okręt ma puste zbiorniki balastowe, a mimo to nie można go ruszyć z miejsca. Miesiące bezruchu spowodowały powstanie takiego podciśnienia czy zassania, nazwa nie ma tu akurat znaczenia, pomiędzy dnem kadłuba a piaskiem, że nic poza solidną operacją ratowniczą nie ruszy go z miejsca. To jeden powód; drugim zaś jest to, że pańscy podwodniacy są już albo martwi, albo w niewoli, gdyż okrętu pilnuje siedmiu moich najlepszych ludzi i to takich, którzy lubią zabijać. Widzi pan, byłem pewien, że wasza marynarka nie zostawi mnie w spokoju i spróbuje odebrać mi okręt. Przykro mi, majorze, ale przeciwko tej siódemce pańscy technicy mają szansę jak jeden do tysiąca.

Pitt bez słowa rzucił się na niego, próbując ostatniej szansy. Na stole leżał rewolwer; jeżeli zdoła go złapać i użyć Delphiego jako zakładnika, mogą jeszcze stąd wyjść. Jeżeli nie – są już martwi. Nagle poczuł gwałtowne uderzenie w lewe ramię i wylądował na podłodze. Jeden ze strażników trafił go z pistoletu-rękawiczki.

Summer pisnęła i skuliła się przy ścianie. Chciała podejść do niego, ale jedno spojrzenie ojca unieruchomiło ją. Giordino nawet nie drgnął. Dirk, spojrzawszy na niego, dostrzegł porozumiewawcze mrugnięcie oznaczające, że Al ma jakiś plan.

– Niech się pan cieszy – warknął Pitt, trzymając się za przestrzeloną rękę. – Wygrał pan bitwę, ale do zwycięstwa w wojnie jeszcze daleko.

– Znów pudło, majorze. Ma pan dziś pecha, choć przyznaję, że to nie pańska wina. Ma pan wyjątkowy talent do kłamstw. Nie chciałbym spotkać się z panem przy pokerze, ale to już mi nie grozi. Wracając do tego, co i jak wygrałem. Dzięki „Starbuckowi” zdołałem zebrać wystarczające fundusze, by zająć się mniej ryzykownymi operacjami. „Starbuck” jest już sprzedany. Jutro nastąpi oficjalne przekazanie go nowym właścicielom, którzy są w drodze. Pewien jestem, że wiedzą, jak wykorzystać okręt i rakiety.

– Szantaż atomowy. Pan jest szalony!

– Szantaż atomowy? Majorze, to może się zdarzyć tylko w głupawych powieściach szpiegowskich. Naprawdę spodziewałem się po panu czegoś więcej. Nie miałem i nie mam ochoty nikogo szantażować użyciem broni atomowej. To się po prostu nie opłaca, a jak powinien już pan wiedzieć, moim głównym i jedynym celem są dochody. Poza tym, niezależnie od pańskiego przeświadczenia, nie lubię zabijać kobiet i dzieci. To barbarzyństwo. Mężczyzna to zupełnie co innego, może się bronić i jest to doskonała forma polowania. Natomiast wracając do „Starbucka”, to mamy najprostsze i najbardziej logiczne rozwiązanie: sprzedałem go jednemu z arabskich mocarstw naftowych, nie ma znaczenia któremu. Zapłacili rozsądną cenę bez większych targów.

– Szaleństwo! Jest pan całkowicie, absolutnie i nieuleczalnie obłąkany – stwierdził ze smutkiem Pitt.

Wiedział, że to tylko puste słowa. Delphi mógł być psychopatą, ale na pewno nie był szalony. To co mówił, miało sens. Każdy bogaty kraj arabski marzył o posiadaniu własnej broni nuklearnej. Przy bogactwie emiratów, cena była sprawą marginalną.