Cussler Clive: Hawajski Wir

– Boże! Dirk, co się stało? – Przyklęknęła przy nim. – Jak się tu znaleźliście?

– Przyszliśmy… po… ciebie… – odparł urywanym głosem.

Potrząsnęła z niedowierzaniem głową.

– Niemożliwe. Z tego labiryntu nie ma wyjścia!

– W sypialni Summer… za ścianą… jest przejście do… morza…

W tym momencie dał się słyszeć ciężki łoskot wybuchu, pokój zadrżał pod działaniem odległej fali uderzeniowej. Przez chwilę stali bezsilni wobec ogromu zagrożenia.

– Nie mamy czasu – warknął Pitt. – Zabieramy się stąd.

Summer rozejrzała się bezradnie.

– Nie mogę… ojciec…

– Albo idziesz z nami, albo zginiesz. Lada chwila ta góra zawali się.

Dziewczyna nie poruszyła się; obie z Adrienne wpatrywały się w siebie niewidzącymi oczami jak zahipnotyzowane.

– Dobra, panienki – odezwał się Giordino. – Słyszałyście szefa? Brać dupę w troki i jazda!

Poskutkowało. Summer zarumieniła się i pobiegła do swojego pokoju, Adrienne podążyła w ślad za nią; Pitt z Alem zamykali pochód. Zaledwie zdążyli wejść do sypialni Summer, gdy potężny wstrząs rzucił ich na podłogę. Rozległ się ogłuszający ryk. Ocean przedarł się przez szczeliny i pęknięcia na najwyższym poziomie i z siłą cyklonu runął przez korytarze i sale podziemnej siedziby, miażdżąc i topiąc wszystko na swej drodze.

Pitt zerwał się na równe nogi, zapominając o bólu i zatrzasnął drzwi prowadzące na korytarz. Chwycił Adrienne i popchnął ją przez zasłonę przegradzającą tunel wyjściowy. Wrócił po Summer, podniósł ją z podłogi, w kilku krokach pokonał odległość od zasłony i rzucił ją niezbyt delikatnie na rozciągniętą na podłodze Adrienne. W tym momencie lustro zastępujące sufit runęło, roztrzaskując się na kawały. W ślad za nim spłynęła kaskada wody, której towarzyszyły odgłosy pękających w oddali skał.

– Al! – ryknął Pitt. – Gdzie jesteś, do cholery?

– Tu! – Giordino zamachał ręką spod kamiennego stołu.

Z góry woda lała się nieustannie, choć z mniejszą niż początkowo siłą. Niosła ze sobą rozmaitej wielkości kamienie. Trzaski i huki pękających ścian przybliżyły się znacznie. Pitt zacisnął zęby i ruszył przez spienioną wodę. Po chwili udało mu się chwycić dłoń Ala.

– Daj spokój! – zawołał Giordino. – Jeżeli będziesz mnie niósł, to nie zdążysz!

– Zamknij się i nie przeszkadzaj. Mam jedyną okazję zdobyć medal za uratowanie życia. – Przerzucił ramię przyjaciela przez plecy i zaprowadził go do tunelu. Gdy tam dotarli, woda sięgała już do kolan. – Dziewczęta, biegnijcie przodem – polecił Pitt. – My z Alem idziemy zaraz za wami.

Tym razem nie musiał powtarzać – obie czym prędzej ruszyły w półmrok. Nie potrafili poruszać się tak szybko, toteż wkrótce zniknęły im z oczu. W pewnej chwili Pitt potknął się i runął na podłogę, wciągając potężny haust wody. Ocean momentalnie zamknął się nad jego głową. Krztusząc się i parskając, Dirk zdołał przyklęknąć. Przyjaciel chwycił go bezceremonialnie za czuprynę i pomógł mu wstać.

– Mówiłem ci, że będziesz żałował – mruknął na widok prychającego Pitta.

– Ciągle narzekasz. – Dirk wypluł kolejny łyk wody. – Przestań marudzić, bo się spóźnimy na przejażdżkę.

Giordino potrząsnął głową w niemym zdziwieniu i ruszył śladem Dirka. Resztę korytarza przebyli bez przeszkód. Zaczął się on wkrótce poszerzać i robiło się coraz jaśniej. Po kolejnej chwili zmagań dotarli do schodów, gdzie wody było znacznie mniej, choć dla odmiany z sufitu sypał się grad fosforyzujących odłamków, sprawiając wrażenie dziwacznego deszczu meteorytów.

– Jeszcze chwila, stary – pocieszył Ala Pitt. – Powinniśmy wkrótce zobaczyć te dwie rzeźby.

– Widzisz dziewczyny?

– Jeszcze nie. Ale będą tam, jestem tego pewien.

Pitt zaczął odczuwać nadzieję – jak dotąd przetrwali wybuch i najgorsze jego skutki. Jeżeli znajdą się w wodzie, zanim wszystko się zawali, to nawet bez akwalungów powinni z łatwością dotrzeć do powierzchni. Byty co prawda rekiny, ale przy tym zamieszaniu i falach uderzeniowych rozchodzących się w wodzie silniej niż w powietrzu, było mało prawdopodobne, by któregoś napotkali. Poza tym, jak długo będzie żył, tak długo nie przestanie walczyć o następne chwile istnienia. Przyspieszył, ciągnąc Ala, by wreszcie wydostać się z tej wywołującej klaustrofobię pułapki. Jeżeli mieli zginąć, to lepiej na powierzchni niż w tych mrocznych kazamatach. Minęli ostatni zakręt. Pitt dostrzegł Summer stojącą na platformie częściowo zalanej wodą. Wyglądała niczym rzeźba Rodina skąpana w złotym blasku. Po sekundzie zauważył też Adrienne opartą z rezygnacją o podstawę jednej z rzeźb. Słysząc ich kroki, uniosła głowę. W jej oczach było przerażenie.

– Dirk… za późno… – wymamrotała. – On…

– Nie ma czasu na konwersację – przerwał jej brutalnie. – Sufit runie lada chwila…

Ostatnie słowa zamarły mu na ustach. Zza drugiego posągu wyszedł Delphi z Coltem wymierzonym w jego czoło.

– Wyjść przed końcem przyjęcia? A fe, co za maniery – syknął z twarzą wykrzywioną nienawiścią.

– Łatwo się nudzę – odpalił Pitt. – Ciekawe jak takie ścierwo jak ty można zatłuc? Chyba tylko szpadlem jak glistę, jak mawiał mój dziadek. Jak chcesz, to mnie zastrzel i kończ ten cyrk, zanim sufit runie wszystkim na głowy, albo spierdalaj z drogi.

– Ładnie powiedziane, choć po chamsku – przyznał olbrzym. – Rozumujesz błędnie: jedynymi, którzy ujdą z życiem, będziemy moja córka i ja.

Przez chwilę nikt się nie odezwał. Słychać było tylko plusk spadających do wody odłamków skalnych. Naraz gdzieś z wnętrza góry dał się słyszeć głuchy huk, któremu towarzyszyło wszechobecne drżenie. Wkrótce Kanoli na stałe powróci do świata legend, tym razem na zawsze. Wtem rozległ się przeraźliwy trzask, odbijając się wibrującym echem od kamiennych ścian. Przez sekundę Pitt był pewien, że Delphi wystrzelił. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że źródło hałasu leżało za nimi i wyżej. Wystarczyło spojrzenie: jedna z bocznych ścian pękła, zasypując schody gradem kamieni. Był przekonany, że to koniec, instynkt jednak wziął górę. Wepchnął Summer do wody i wydłużonym skokiem dopadł Adrienne, przewracając ją na podłogę. Zdołał przykryć ją własnym ciałem, gdy lawina sięgnęła podestu.

Tysiące ton różnej wielkości głazów i kamieni przewaliło się przez schody. Jeden z posągów przetrzymał wstrząs, drugi przewrócił się jak kowboj w środku stampede. Dirk zacisnął zęby. Czuł na plecach deszcz odłamków i czekał na najgorsze. Nie musiał czekać długo – potężna bryła musnęła jego bok, lądując z pluskiem w wodzie. Bardziej usłyszał niż poczuł, jak pęka mu żebro. Kamień wielkości pięści przeleciał tuż przed jego twarzą, zdzierając mu skórę z czoła, a inny uderzył go w głowę. Pitt przez chwilę zobaczył gwiazdy, ale tym razem nie stracił przytomności. Z rozcięcia na głowie spływał na twarz strumyczek krwi. Coś przywaliło mu nogi, czyjś obłąkańczy krzyk wypełniał mu uszy, na plecy spadały kolejne kamienie i najpierw nie chciał, a potem nie mógł się poruszyć. Dopiero po pewnym czasie zorientował się, że krzyk wydobywa się z ust Adrienne. Po chwili zapadła cisza przerywana jedynie sporadycznym turkotem jakiegoś spóźnionego odłamka. Pitt ostrożnie uniósł głowę i rozejrzał się zaskoczony tym, że żyje – podłoga stanowiła rumowisko skalne, nad którym unosiła się kurtyna fosforyzującego kurzu niczym olbrzymie stado świetlików. Musiał odczekać dłuższą chwilę, zanim zdołał zidentyfikować położone dalej obiekty. Jeden posąg stał otoczony wałem porozbijanych skał. Drugi zniknął i dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu się Pitt dostrzegł, że leży na boku połamany na kilka części. Za jedną z nich dostrzegł jakiś ruch.