Erica Spindler - Tylko Chłód

– Powiedz mi wszystko, Anno. Proszę.

Znowu zaczęła głośno dzwonić zębami i owinęła się mocniej kocem. Odetchnęła tak samo jak poprzednio. Pomogło.

– To był Kurt. Wiem to z całą pewnością.

– Ależ Anno! – Dalton ścisnął jej dłoń.

– Naprawdę! – Obejrzała się na Billa, szukając sojusznika. – On powiedział…

– Przepraszam, Malone.

Rozzłoszczony Quentin obrócił się w stronę ekipy śledczej.

– No, co tam?!

Pozostali oficerowie nie przejmowali się specjalnie jego nastrojem.

– Już skończyliśmy – poinformował jeden z nich. – Jeśli nie ma nic innego, chyba już możemy jechać do laboratorium.

– W porządku. Chcę mieć wyniki na jutro rano!

– Raczej na dzisiaj rano – poprawił go z westchnieniem ktoś z ekipy. – Dobra, zrobione.

Mężczyźni przeszli przez salon, nie patrząc na Annę. Kiedy wyszli, Quentin znowu zwrócił się w jej stronę.

– Dobrze, teraz przejdźmy do tego, co było później. – Zerknął na swoje wcześniejsze notatki. – Zaczęłaś krzyczeć i to wystraszyło napastnika. Mężczyzna uciekł na balkon i przeskoczył przez poręcz. – Skinęła głową. – A potem pobiegłaś do drzwi wejściowych. Otworzyłaś je, a za nimi czekał Dalton. Wszystko się zgadza?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, włączył się Dalton:

– Wcale nie czekałem. Byłem na dworze…

– Wyprowadzał nasze psy, Judy i Boo – wtrącił Bill.

– Kiedy wpuszczałem psy do mieszkania, usłyszałem krzyki Anny.

– Właśnie – dorzucił Bill.

Malone spojrzał na niego.

– A pan co wtedy robił?

Bill zesztywniał.

– Oglądałem telewizję.

– „Tajemnice i skandale“ – dorzucił Dalton. – Po prostu uwielbia ten program. Ale zwykle wyprowadzamy razem nasze maleństwa.

Malone cały czas wpatrywał się w Billa.

– „Tajemnice i skandale“ to chyba program na Kanale E!, prawda?

– Tak, to świetny program – odparł Bill, wijąc się pod natarczywym wzrokiem śledczego. – Zawsze go oglądam.

– Pożywka dla myśli i… wyobraźni – rzucił prowokacyjnie Malone.

– A żeby pan wiedział. – Obrażony Bill odsunął się trochę od kanapy.

Anna poczuła, że jej serce znowu przyspiesza. Natychmiast domyśliła się, do czego zmierza Quentin, i wcale jej się to nie podobało. Podobnie jak Daltonowi, którego twarz przybrała nagle kolor dojrzałego pomidora.

– Chce pan powiedzieć, że Bill…?! – zaczął.

– Nic nie chcę powiedzieć – mruknął Malone. Na jego twarzy nie drgnął żaden muskuł. – Chcę po prostu ustalić, co się tu zdarzyło dziś w nocy. Czy macie panowie coś przeciwko temu?

– Jasne, że nie – odparł Bill, wciąż patrząc z niechęcią w jego stronę. – Uwielbiam Annę. Zrobię wszystko, żeby jej pomóc.

– Ja też – dołączył do niego Dalton.

– Dziękuję. – Malone spojrzał na Annę. – Czy mógłbym porozmawiać z tobą w cztery oczy?

Wahała się przez chwilę.

– Dalton i Bill są moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie mam przed nimi nic do ukrycia.

– Jasne, ale mimo to bardzo by mi na tym zależało. – Przeniósł wzrok na obu mężczyzn. – Rozumiecie, panowie, prawda?

Nie, nie rozumieli. To było oczywiste.

– Quentin… – zaczęła Anna.

– W porządku. – Dalton ścisnął jej dłoń, a potem wstał. – Już wychodzimy. Zawołaj nas później.

Bill schylił się i pocałował czubek jej głowy.

– Możemy spać tutaj, gdybyś tego potrzebowała.

– Albo ty przenieś się do nas – dorzucił Dalton.

– Dziękuję wam, chłopaki. – Patrzyła z żalem, jak wychodzą. Czuła się tak, jakby ją opuszczali.

Malone wyczuł jej nastrój.

– To zajmie parę minut. Nie mam zamiaru was rozdzielać. Po prostu chciałem, żebyś mogła mówić swobodnie.

– I tak mogę. – Wzruszyła ramionami. – Nie przypuszczasz chyba, że mają z tym jakiś związek? Są poza podejrzeniami!

– Jesteś pewna? Dałabyś za to głowę?

Był to jedynie zwrot retoryczny, ale jakże odpowiadał jej sytuacji. Być może dlatego przez moment się zawahała.

– Tak, dałabym – odrzekła w końcu. – Zostaw ich w spokoju.

– Przykro mi, ale nie mogę tego zrobić, dopóki nie uzyskam całkowitego przekonania, że są niewinni.

Natychmiast skinęła głową.

– Są.

– A więc jesteś zupełnie pewna, że to nie Bill cię dzisiaj napadł?

– Bill? – zaśmiała się po raz pierwszy tej nocy. – Poproszę o inny zestaw pytań.

– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jesteś zupełnie pewna?

– Całkowicie.

– Tak jak twoi rodzice, którzy twierdzili, że opiekunka nie może być zamieszana w porwanie?

Śmiech zamarł jej na wargach.

– Chcesz mnie przestraszyć?

– Bill jest silny. Chyba trenuje, prawda?

– Tak, dużo biega. – Zadrżała i skuliła się na swoim miejscu. – Trenował regularnie, kiedy był na studiach.

– Naprawdę? Ile ma lat?

– Trzydzieści osiem.

– Więc jest mężczyzną w sile wieku.

– To nie ma najmniejszego sensu. – Potrząsnęła głową. – Naprawdę.

– Zastanów się nad tym, Anno. Dalton stał przed twoim mieszkaniem. Po co?

– Wyprowadzał Judy i Boo.

– Widziałaś te psy? Czy miał w ręku smycz?

Nie pamiętała. Przymknęła oczy, usiłując przywołać tę scenę. Psy dużo hałasowały, ale jednocześnie były bardzo tchórzliwe. Jednak nie słyszała wtedy ich szczekania.

– Nie wiem… Byłam przerażona… Krzyczałam…

– A kiedy pojawił się Bill?

– Parę minut później.

– Ile konkretnie?

– Czy ja wiem? Dwie, może trzy…

– Dalton go zawołał?

Potrząsnęła głową.

– To mały budynek. Głos sam się niesie.

– Czy pojawił się jeszcze ktoś z sąsiadów?

– Parę osób, ale Bill ich spławił.

– Kiedy twoi przyjaciele dowiedzieli się, kim naprawdę jesteś?

– Tego dnia, co wszyscy. – Ponownie wzruszyła ramionami. – Dostali książkę i wiadomość o programie na Kanale E!.

– Jesteś pewna?

– Tak. – Zaczęła mocniej drżeć i szczękać zębami. – Dlaczego pytasz?

– Próbuję ustalić fakty. – Westchnął i spojrzał na swój notatnik. – Jak Bill i Dalton zareagowali na wiadomość, że jesteś Harlow Grail?

– Oczywiście byli zdziwieni, a jednocześnie dali do zrozumienia, że rozumieją mnie i popierają. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Jestem im za to bardzo wdzięczna.

– Rozumiem. – Zapisał coś w notesie, zamknął go i wstał. – Musisz teraz zachować ostrożność. Zamykaj wszystkie drzwi i okna. Nie chodź sama po zmroku. I uważaj na to, co się dzieje dokoła.

Anna uniosła głowę.

– Boję się.

– To zrozumiałe. – Quentin nagle złagodniał. – Nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze.

– Czy masz już jakieś hipotezy?

– Nie, jeszcze nie. – Zamilkł na chwilę. – To mógł być przypadek, chociaż raczej nie sądzę…

Anna zacisnęła dłonie na podołku.

– Mówiłeś o tych dwóch kobietach, które… też były rude.

– Właśnie.

– Czy myślisz, że to ten sam mężczyzna, który…?

– Włamał się tutaj? Możliwe, chociaż działał zupełnie inaczej. Jest jednak coś, co łączy te sprawy.

– Moje włosy?

– Tak.

Milczeli przez dłuższą chwilę, a potem Malone chrząknął.

– To już wszystko. Możesz po kogoś zadzwonić. Zaczekam, aż przyjdzie.

– Nie trzeba. – Spojrzała na swoje zaciśnięte ręce. – Przecież nie mogę oczekiwać, że ktoś mnie będzie bez przerwy niańczył.