Erica Spindler - Tylko Chłód

– A tak swoją drogą, jak tam twoje życie uczuciowe? Zakochałeś się wreszcie?

Przed jego oczami natychmiast pojawił się obraz Anny.

– Cały czas ganiam złodziei, zbrodniarzy i różnych świrusów. – Wzruszył ramionami. – O jakich uczuciach można tu mówić?

– Tak, jasne. – Westchnęła. – A jak Terry?

– Jak to Terry – rzucił. – Przecież go znasz.

– Tak, znam – zgodziła się z goryczą.

Nic z tego nie będzie, pomyślał. Penny wciąż ma pretensje do byłego męża. Obiecał mu jednak, że z nią porozmawia, i musiał to zrobić.

– Wiesz – zaczął – nie przyjechałem tu tylko po to, żeby zobaczyć, jak się miewasz…

Spojrzała w bok, w stronę okna.

– Terry cię przysłał.

Pochylił się w jej stronę.

– On bardzo cierpi bez ciebie i dzieci. Tęskni za wami. Chce wrócić do domu.

Zaśmiała się szorstko.

– To prawda, że cierpi, ale nie ma to nic wspólnego ze mną i dziećmi.

Quentin wziął ją za rękę.

– On cię kocha, Pen. Od kiedy go wyrzuciłaś, jest zupełnie nie w sosie. Zaczął pić, prawie nie sypia. Po prostu powoli sam siebie zabija. Nigdy nie widziałem go w takim stanie.

W jej oczach pojawiły się łzy.

– To masz szczęście.

– Pen…

– Nie! – Wyrwała mu rękę, wstała i podeszła do wychodzącego na małe podwórko okna. Bez słowa patrzyła w szarą przestrzeń.

W końcu obróciła się do niego z twarzą naznaczoną piętnem bólu.

– Tyle razy powtarzałam sobie, że Terry kocha mnie i dzieci, że jest nam lepiej razem. Że przynajmniej ciężko pracuje i sporo zarabia. Wreszcie, że powinnam z nim być, bo przysięgałam to przed obliczem nie tylko ludzi, ale również Boga. I że to wszystko z powodu jego fatalnego dzieciństwa. – Westchnęła głośno i znowu spojrzała na zimowy pejzaż za oknem. – Ale już nie mogę. Wcale nie jest nam z nim lepiej. I nie wierzę, żeby Bóg chciał, abyśmy się z nim dalej męczyli. – Uniosła dłoń do ust, a potem ją opuściła. – Quen, słusznie zauważyłeś, że Terry dąży do samozniszczenia, ale tak było zawsze, a nie dopiero od chwili, gdy go wyrzuciłam z domu. Nie chcę, żeby Matti i Aleks oglądali, jak ich ojciec się zabija.

Quentin zmarszczył brwi.

– Samozniszczenia, Pen? Nie wydaje ci się, że przesadzasz? To prawda, że z nim teraz gorzej, ale…

– Daj spokój! – Aż się zaczerwieniła z gniewu. – Przestań go usprawiedliwiać. Wszyscy przeżywamy trudne chwile, ale co z tego? Co z tego, że miał ciężkie dzieciństwo? To odległa przeszłość, a on jest już dorosły, więc powinien sam kierować swoim życiem. – Cała wściekłość wyparowała z niej nagle. Penny wyglądała teraz tylko na zmęczoną i zagubioną. – Nie mogę już walczyć z jego demonami. Przykro mi, ale nie mogę.

Quentin podszedł do niej. Przez dłuższą chwilę trzymał drżącą kobietę w mocnym uścisku. W końcu puścił ją i spojrzał jej w oczy.

– Co wiesz o jego matce, Pen? Słyszałem tylko, że było między nimi bardzo źle…

W jej oczach pojawiły się łzy.

– Nie znosiłam tej kobiety, chociaż widziałam ją zaledwie parę razy. To ona, właśnie ona spowodowała, że Terry nienawidzi sam siebie!

– Co takiego zrobiła? Jak…

– Jak mogła go tak okaleczyć? Nie znam szczegółów, bo Terry nigdy o tym nie mówił. Nie pozwalał jej w ogóle zbliżać się do dzieci. Nie chciał nawet, żeby przysyłała im kartki. – Penny pokiwała smutno głową. – Podobno bez przerwy go wyśmiewała i upokarzała. Wciąż powtarzała, że się do niczego nie nadaje i że powinna zrobić skrobankę, zamiast urodzić takie zero…

Malone z trudem przełknął ślinę. Wystarczy, żeby złamać nawet najsilniejsze dziecko. Tak, to wiele wyjaśniało.

– Bardzo mi przykro, Penny.

– Mnie bardziej – mruknęła. – Chciałam…

– Mamo!

To wołała młodsza Matti. Penny spojrzała w stronę drzwi.

– Przepraszam, muszę iść.

Złapał ją za ramię.

– Tylko jedno pytanie. Obiecałem to Terry’emu. Czy się z kimś spotykasz? Czy wychodzisz wieczorami? Aleks mówił ojcu…

– Chcesz spytać, czy z kimś romansuję? Ciekawe, kiedy? Mam dom i dzieci, dzieci i dom. Tyle mam. – Urażona, gwałtownie wyszarpnęła ramię. – Spójrzmy prawdzie w oczy, Quen. To Terry miał czas na romanse, nie ja. Możesz mu to powiedzieć.

Poniedziałek, 22 stycznia, godz. 21.00

Ben wrócił późno do domu. Miał za sobą naprawdę ciężki dzień. Nie tylko musiał biegać ze spotkania na spotkanie, ale jeszcze zrezygnował z lunchu, żeby ratować załamanego pacjenta. Później, mimo zmęczenia, kupił pikantnego kurczaka z rożna, ulubione danie swojej matki, i poszedł do szpitala, żeby zjeść z nią kolację.

Teraz westchnął, szukając kluczy. Jego plan, żeby złapać prześladowcę Anny, zupełnie się nie powiódł, bo żaden z jego pacjentów nie zwrócił najmniejszej uwagi na książkę.

Postanowił się jednak nie poddawać. Co prawda nie znalazł winnego, ale wyeliminował przynajmniej siedem osób z listy. To już coś! Jakiś krok do przodu. Jutro zajmie się następnymi.

Otworzył drzwi, wszedł do środka i nagle stanął, czując, jak jeżą mu się wszystkie włosy. Coś się nie zgadzało. Obejrzał przedpokój, spojrzał w stronę salonu i jadalni. Drzwi, które oddzielały oba pomieszczenia, były zamknięte, a tuż pod nimi widać było smugę światła. To nie on zamknął te drzwi.

Z bijącym sercem ruszył w stronę salonu. Poruszał się wolno, prawie nie robiąc hałasu. Podszedł do kominka i wziął ze stojaka pogrzebacz. Następnie zbliżył się do drzwi. Otworzył je lekko i ściskając w dłoni pogrzebacz, zrobił krok do przodu. Przestań się bawić w Rambo, Beniaminie, mówił sobie. Wezwij policję.

Nie cofnął się jednak. Szedł przed siebie, czując gwałtowne bicie serca. Pokój był pusty. Wszystko leżało na swoim miejscu. Nagle usłyszał jakieś dźwięki, które dochodziły z zamkniętej sypialni. Zakradł się tam i wciąż drżąc, zajrzał do środka.

Sypialnia również wyglądała na pustą. Telewizor był włączony na Discovery. Ben z uśmiechem opuścił pogrzebacz. Nie pamiętał, żeby zostawił włączony odbiornik, co wcale nie znaczyło, że tego nie zrobił. Podszedł do telewizora i wyłączył go.

Uśmiechnął się pobłażliwie do siebie. Jednak, kiedy spojrzał na łóżko, uśmiech natychmiast zgasł. Na pościeli leżała żółta koperta. W jej lewym górnym rogu widniało jego nazwisko. Ben z obawą patrzył na obcy przedmiot. Nie chciał go widzieć. Bał się dotknąć. Jednak w końcu zwyciężyła ciekawość.

Podszedł do łóżka i wziął kopertę do ręki. W środku znajdowała się duża fotografia jego i Anny w „Café du Monde“. Towarzyszyła jej krótka notatka: Wiedziałem, że ci się spodoba. Będę patrzył.

Ręce zaczęły mu się trząść. Szybko schował zdjęcie i kartkę do koperty. Powinien zadzwonić na policję. I do Anny.

Zaczęła go boleć głowa i podniósł dłoń do skroni. Nie, jeśli zwróci się do policji, zażądają listy jego pacjentów, a przecież nie może jej nikomu udostępniać. Poza tym Anna nie ufa policji, a on nie może jej narażać na kolejne przesłuchania. Zdenerwuje się, będzie zmartwiona i przerażona. Razem tak miło jadło się im śniadanie. A pocałunek był… więcej niż przyjemny. Dotąd nie myślał tak o żadnej kobiecie. Nie chciał stracić Anny. Wyglądało na to, że ona czuje to samo.

Ale kto przysłał ten list? I dlaczego?

Usiadł ciężko na łóżku, czując, że coraz bardziej boli go głowa i że zaczynają go piec oczy. Pomyślał, że powinien od razu zażyć przepisane przez lekarza środki przeciwbólowe, ale tylko wyciągnął się na pościeli i patrzył w sufit.