Erica Spindler - Tylko Chłód

Anna podeszła do stołu, a Ben podsunął jej gazetę. Od razu zauważyła wielki nagłówek na pierwszej stronie. Napad na kobietę w Dzielnicy Francuskiej.

– O Boże! – Opadła na krzesło. – To było wczoraj wieczorem?

Ben przysunął do siebie gazetę i zaczął czytać.

– Tak. Wracała właśnie z „Cat’s Meow“. Jest tam kelnerką. Zaatakował ją od tyłu.

Anna zakryła usta dłonią.

– I co jeszcze?

Czytał dalej, przekazując jej kolejne informacje:

– Nie widziała go. Coś go wystraszyło, ale nie wie co. Pamiętasz, kiedy cię śledził?

Myślała przez chwilę.

– Po pierwszej. Dobrze pamiętam, bo spojrzałam na zegarek.

– A ten napad był parę minut po drugiej. O drugiej zamknęli klub.

Czuła, jak ściska jej się gardło.

– My… myślisz, że to… ten sam?

– Nie mam pojęcia. – Wzruszył ramionami. – Ale zbieżność jest zastanawiająca.

Tak, pomyślała, wręcz uderzająca.

– Jakie miała włosy?

Ben spojrzał na nią ze zdziwieniem.

– Nic nie ma na ten temat. Dlaczego pytasz?

– Nieważne. – Potrząsnęła głową. – Muszę zadzwonić do Malone’a.

– Malone’a? – Ben zadrżał, jakby ogarnął go chłód. – A, twego wybawcy.

W jego głosie pojawiły się nieznane jej tony, jakby Ben był o nią zazdrosny. O dziwo, wcale nie poczuła się tym pochlebiona.

– O ile dobrze pamiętam, właśnie z tobą chciałam spędzić ten wieczór – rzekła poirytowana. – Więc jeśli uważasz, że Malone nie powinien…

– Nie powinien? – wpadł jej w słowo. – Wręcz przeciwnie. Napijesz się cappuccino?

Kawa była letnia, ale smaczna, więc piła ją z przyjemnością. Ben również zajął się piciem. Oboje wybrali brie, który jedli z bagietką, wymieniając co jakiś czas parę słów na temat pogody. Kiedy skończyli, Ben odsunął talerz i chrząknął.

– Zastanawiałem się, kim mógł być człowiek, który rozsyłał informacje o programie na Kanale E! i mam parę uwag.

– Słucham. – Anna wyprostowała się.

– Jak wiesz, rozmawiałem z moimi piątkowymi pacjentami i żaden nie przyznał się do zostawienia koperty z książką i notatką. Oczywiście mogą kłamać, a po tym, co się później stało, nie sądzę, żeby ktoś dobrowolnie się do tego przyznał.

– Więc co zrobimy? Będziemy ich torturować?

Uśmiechnął się lekko na ten dowcip.

– Tortury zostawmy na koniec, a na razie chcę sprawdzić ich szczerość.

– W jaki sposób?

– Nie ograniczę się tylko do tych sześciu pacjentów, bo mógł to zrobić ktoś inny. – Uśmiechnął się chytrze. – Skorzystam z obserwacji psychologicznej.

– Nie rozumiem.

Pochylił się do niej z błyskiem w oku.

– Kiedy pytałem moich pacjentów o tę kopertę, nie powiedziałem im, co w niej jest. Teraz położę książkę w widocznym miejscu w gabinecie, żeby dobrze ją widzieli. To rutynowa psychologiczna sztuczka. Osoba, która jest winna, nie będzie potrafiła się powstrzymać, by nie patrzeć na twoją powieść, a przynajmniej co jakiś czas na nią zerkać. Być może nawet coś na ten temat powie.

Anna myślała chwilę, a potem skinęła głową.

– Dobry pomysł, ale…

– Żadne „ale“. Jestem pewny, że to się uda.

– Tylko skąd pewność, że zrobił to któryś z twoich pacjentów? Przecież do poczekalni mógł wejść ktoś obcy, prawda?

– Ale po co? Długo o tym myślałem i doszedłem do wniosku, że zostałem poinformowany o tobie jakby na dokładkę.

Zmarszczyła brwi.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Ten pacjent zaczął się ze mną spotykać z twojego powodu. To powinno wszystko wyjaśnić…

– To znaczy?

– Chodzi o moją specjalizację – odparł z triumfem. – W książce telefonicznej jest informacja, że specjalizuję się w traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa. Książkę mógł podłożyć również jeden z uczestników zajęć, które prowadzę dla szerszego kręgu ludzi. Dzwoniłem już do organizatorów z prośbą o listę uczestników. Wysłali ją Fed Exem. Powinna dotrzeć jutro.

– Jesteś wspaniały!

– Dzięki. – Nasunął na czoło nieistniejący kapelusz. – Sherlock Psycholms do usług.

Rozmawiali jeszcze parę minut, a potem odprowadziła go do wyjścia.

– Dzięki, Ben. Czuję się teraz lepiej, kiedy wiem, że zacząłeś działać.

– Wszystko będzie w porządku – zapewnił ją. – Sprawdzimy, kto cię prześladuje i dlaczego.

Zanim zdążyła jeszcze raz podziękować, pochylił się i pocałował ją w usta. Zastygła na moment, niemile zaskoczona, jednak rozluźniła się i też go pocałowała.

Po chwili już go nie było. Anna popatrzyła na furtkę, a potem uniosła dłoń do ust. Co, do licha, stało się z jej cichym i spokojnym życiem?!

Poniedziałek, 22 stycznia, godz. 9.20

Zgodnie z obietnicą lista uczestników seminarium poświęconego zdrowiu psychicznemu dotarła do niego wcześnie rano. Ben niecierpliwie rozerwał kopertę Federal Express i wyjął z niej kartkę ze stu pięćdziesięcioma dwoma nazwiskami.

Ponieważ pierwszy pacjent miał przyjść za dziesięć minut, na razie mógł tylko pobieżnie przejrzeć spis nazwisk. Szukał Petera Petersa. Niestety bez skutku.

Cholera! Rozczarowany rzucił listę na biurko. Miał wielką nadzieję, że znajdzie szybką i łatwą odpowiedź, lecz jak to najczęściej bywa w takich przypadkach, zawiódł się. Niestety, będzie musiał jeszcze poczekać. Będą musieli poczekać.

Anna. Od wspólnego śniadania myślał praktycznie tylko o niej. Uśmiechnął się. Ten nagły pocałunek zupełnie ją zaskoczył. Prawdę mówiąc, zaskoczył również jego.

Bardzo ją lubił. Nie było to ani mądre, ani bezpieczne. Przecież Anna mogła złamać mu serce.

Potrząsnął głową. Nie sądził, by tak się stało. Jeżeli naprawdę są sobie przeznaczeni, nic ich nie rozdzieli, a jeśli odnajdzie prześladowcę Anny i doprowadzi do jego unieszkodliwienia, będą mogli lepiej się poznać. Tego właśnie brakowało w ich kontaktach, bo wciąż nie są sobie zbyt bliscy, a ich znajomość oparta jest nie na uczuciu, tylko na wspólnym interesie.

Znowu pomyślał o swoim planie. Wszystko wydawało się zapięte na ostatni guzik. Wyłożył książkę Anny na stoliku przy kanapie, czyli w dobrze widocznym, ale nie ostentacyjnie eksponowanym miejscu, a notatka o programie wystawała spomiędzy jej stron. A gdyby to nie zagrało, była też żółta koperta, leżąca koło pudełka z chusteczkami.

Usłyszał dzwonek do drzwi i zajrzał do kalendarza. To była Amy West, gospodyni domowa, matka trojga dzieci, cierpiąca na depresję wywołaną doświadczeniami z dzieciństwa i nieszczęśliwym małżeństwem.

Wstał i podszedł do drzwi, żeby się z nią przywitać. Nie sądził, żeby to Amy podrzuciła książkę, bo walka z głęboką depresją niemal całkowicie ją pochłaniała. Amy zupełnie nie pasowała do wizerunku prześladowcy Anny, jaki sobie wytworzył, chociaż nie wykluczał, że mogła być to kobieta. Najpewniej był to człowiek podstępny i inteligentny, a przy tym emocjonalnie chłodny. Potrafił kłamać prosto w oczy, nie troszcząc się o czyjeś podeptane uczucia, bo los innych ludzi zupełnie go nie obchodził. Kierował się własnym kodeksem i w bezwzględny sposób egzekwował coś, co w swym chorym umyśle uważał za słuszne i sprawiedliwe. Jednym słowem, klasyczny socjopata.

Amy West była zupełnie inna. Najprawdopodobniej była zupełnie inna, bo Ben niczego z góry nie zakładał. Właśnie tego nauczył się w czasie kolejnych lat zawodowej praktyki: prawdziwa natura pacjenta ujawnia się dopiero po jakimś czasie i często przeczy wszystkim naszym domysłom. Nic co ludzkie już go nie dziwiło.